Fic: 魔道祖师 Requiem

Rate: 15

Paring: วั่งเซี่ยน

บิดามารดาบุญธรรมสิ้นชีพพี่สาวหายสาบสูญ น้องชายมิรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรส่วนตนเองนั้นถูกถีบลงไปในหุบเหวมรณะล่วนจั้งกั่ง แม้นมิตายกลับเหมือนตายทั้งเป็น

สวรรค์เอ๋ย หากเจ้ากำหนดให้สกุลเวินปกครองใต้หล้าแล้วไซร้เช่นนั้นก็มาดูกัน

ข้าเว่ยอู๋เซี่ยนจักทำลายสกุลเวินให้สิ้นซาก! ใช้เสียงกรีดร้องของพวกมันดั่งบทเพลงสวดส่งวิญญาให้พวกมันเห็นญาติพี่น้องตนมุ่งหมายเอาชีวิตตนเอง

รอเถิดสักวันข้าจักทำหลายลิขิตสวรรค์!!!

----------------------------------------------------------

สกุลเวินแห่งฉีซานคิดการใหญ่ยกตนเป็นผู้นำเหล่าเซียนทั่วใต้หล้า เมื่อมีผู้ลุกขึ้นขัดขืนย่อมมีการเชือดไก่ให้ลิงดู

ผลคือสกุลเจียงล่มสลายภายในหนึ่งคืน ประมุขเจียง เจียงเฟิงเหมี่ยนและอวี๋ฟู่เหรินสิ้นชีวิตจากการปกป้องสำนัก บุตรชายเพียงคนเดียวหายสาบสูญ บุตรีไม่รู้ชะตากรรม ส่วนบุตรชายบุญธรรมนั้นไม่มีผู้ใดรู้เห็นว่าเป็นเช่นไร

ทว่าการเวลาเดินผ่านไหลไปไม่เคยหยุดนิ่ง ผู้คนเพียงจดจำว่าครั้งหนึ่ง อวิ๋นเมิ่งเคยมีสกุลผู้ฝึกวิชาเซียนผู้ยิ่งใหญ่และเปี่ยมด้วยเมตตาสกุลหนึ่งเท่านั้นในขณะที่สกุลเวินยังคงสร้างความวุ่นวายในใต้หล้าต่อไปไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งวันหนึ่งเริ่มมีข่าวลือบางประการแพร่หลายในหมู่ชาวบ้าน

สกุลเวินก่อกรรมทำเข็ญสังหารผู้คนไม่เลือกหน้า วิญญาณพยาบาตล้วนติดตามหมายคร่าสังหารคนสกุลเวินไม่ละเว้นแม้แต่ผู้เดียว

หลานวั่งจีและศิษย์สกุลหลานที่ร่วมกลุ่มกันลาดตระเวนช่วยเหลือผู้ฝึกวิชาเซียนทั่วแผ่นดินพลันขมวดคิ้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนได้ยินมาว่าสถานที่พำนักของสุนัขสกุลเวินถูกล่าสังหารจนสิ้นภายในหนึ่งคืนไม่คาดว่าจะมีข่าวลือเช่นนี้ออกมาด้วย

“รีบไป” หลานวั่งจีที่สวมชุดเรียบง่ายไร้ลวดลายไม่สื่อถึงสำนักตนพร้อมทั้งสวมหมวกผ้าโปร่งเช่นเดียวกับนักเดินทางทั่วไปเอ่ยเสียงต่ำ เร่งให้สหายร่วมสำนักตนเร่งก้าวต่อโดยมีใครบางคนเดินสวนตนเองไป

มันคงไม่แปลกเท่าไหร่บนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนเช่นนี้ทว่าดวงตาสีอ่อนนั้นกลับเบิกกว้างและเร่งฝีเท้าไล่ตามร่างเงานั้นไปทันทีหวังเพียงว่าตนเองจะมองไม่ผิดก็เท่านั้น น่าเสียดายที่ผู้ที่เขาคว้าตัวได้กลับเป็นบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งหลานวั่งจีจึงได้แต่ก้มศีรษะขออภัยและออกเดินทางต่อเท่านั้น

ภายใต้เงามืดของตรอกเล็กๆตรอกหนึ่ง บุรุษรูปงามสวมอาภรณ์สีดำลวดลายแดงจ้องมองหลานวั่งจีด้วยสายตานิ่งสงบจนกระทั่งก้อนแป้งน้อยในอ้อมอกส่งเสียงร้องอ้อแอออกมาคำหนึ่ง ดวงตาที่เย็นเยียบพลันอ่อนละมุนลงในทันใด

“หิวแล้วหรือเจ้าตัวน้อยไปเถิด ไปหาอะไรให้เจ้ากินกัน”

คนผู้นั้นขับขานบทเพลงขับกล่อมเด็กทารกในอ้อมแขนเบาๆจนทารกน้อยสงบลง ทั้งสองกลืนหายไปในฝูงชนอย่างง่ายดายในขณะที่บางสิ่งบางอย่างกลับสะดุดตาผู้พบเห็นคนผู้นั้นยิ่งนัก

มันคือขลุ่ยเลาหนึ่งที่ห้อยพู่หยกประดับสีเขียวเข้มงดงามทว่าน่าสะพรึงกลัวในอ้อมอกของทารกน้อย

วันเวลาผ่านไป หลานซีเฉินได้ช่วยเหลือและร่วมเดินทางไปกับเจียงเฉิงแห่งอวิ๋นเมิ่งไว้จากเงื้อมือของสุนัขสกุลเวิน สกุลเจียงไม่สิ้นไร้ไม้ตอกอีกต่อไปเมื่อเจ้าสำนักคนใหม่รวบรวมคนหนุ่มมากมายก่อตั้งสำนักเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่งขึ้นมาอีกครั้ง ดังคำที่ว่ากลียุคก่อกำเนิดวีรบุรุษยามนี้สกุลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่งนับว่าเต็มไปด้วยวีรบุรุษอย่างแท้จริง

แต่ถึงอย่างนั้นเจียงเยี่ยนหลี่และเว่ยอู๋เซี่ยน ยังคงหายสาบสูญ

ยามคำคืนอันเงียบสงัดพลัดปรากฏเสียงฮัมเพลงเสียงหนึ่งจากบนหลังคาเรือน ชายหนุ่มรูปขัดสมาธิ บนตักคือก้อนแป้งน้อยที่คว้าจับพู่ไหมสีแดงสดอย่างสนุกสนาน

“อาเยวี่ยนซุกซนจริงๆเฉินฉิงของข้าเปื้อนน้ำลายเจ้าไปหมดแล้ว”

เขาคลี่ยิ้มบางก่อนจะจรดริมฝีปากเป่าบทเพลงออกมาเพลงหนึ่งทำให้ยามราตรีอันเงียบสงัดนี้ไม่เงียบเหงาอีกต่อไป

เสียงเพลงนั้นทำให้ซากศพที่นอนเกลื่อนกลาดเต็มพื้นลุกขึ้นช้าๆและพุ่งเข้าหาเป้าหมายตามคำสั่งอย่างเชื่อฟัง เสียงกรีดร้องจากเหล่าผู้คนที่สวมชุดสกุลเวินประหนึ่งเสียงทิพย์อันล้ำค่า สิ่งที่พวกมันมองเห็นเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่ชีวิตจะถูกพรากไปเพราะคมเขี้ยวของสหายร่วมสกุลนับว่าแปลกประหลาดไม่เบา

มันคือบุรุษรูปงามนัยน์ตาสีแดงก่ำดุจโลหิตที่กำลังบรรเลงเพลงขลุ่ยราวกับรอบกายนั้นคือสวนสวยหาใช่สถานที่ที่เต็มไปด้วยซากศพไม่

ดวงตาคู่นั้นมองพวกมันราวกับมันคือฝุ่นผงไร้ค่าเป็นเพียงก้อนเนื้อเดินได้ก้อนหนึ่ง

----------------------------------------------------------

ฉงหยางถูกใช้เป็นที่ตั้งของกองกำลังลับสกุลเจียงและสกุลหลานยึดครองฉงหยางใช้เป็นฐานทัพโจมตีสกุลเวินในเงามืดทำให้เวินเฉาโมโหยิ่งนัก ผู้อื่นอยู่ในเงามืดแต่ตนเองกลับอยู่ในที่สว่างราวกับจะตอกหน้าว่าสุริยันแล้วอย่างไร? ถึงอย่างไรภายใต้สุริยันล้วนเกิดเงามืด นี่คือสัจธรรมของใต้หล้า

ข่าวดีคือเจียงเยี่ยนหลี่ปลอดภัยดีภายใต้การคุ้มครองของสกุลหลาน เมื่อเจียงเฉิงได้พบพี่สาวเพียงคนเดียวก็ให้ยินดียิ่งนัก

ทว่า เว่ยอู๋เซี่ยนยังคงหายสาบสูญ

และในขณะเดียวกันการพบกันของพี่น้องกลับถูกหนอนแมลงสกุลเวินพบเข้า ยามเมื่อพลุสัญญาณสกุลเวินส่องสว่างบนฟากฟ้า นั่นคือจุดเริ่มต้นของสงคราม

เจียงเฉิงจำต้องเฝ้ามองสุนัขสกุลเวินเข่นฆ่าศิษย์ในสำนักตนอย่างเลือดเย็นอีกครั้ง จื่อเตี้ยนโบกสะบัดสังหารผู้คนไม่หยุดเช่นเดียวกับสายกู่ฉินที่ถูกหลานวั่งจีใช้แทนอาวุธสังหารบรรเลงบทเพลงมรณะจนปลายนิ้วยับเยิน จนกระทั่งเวินเฉาประกาศข่าวอันน่าตกตะลึงคุณชายรองสกุลหลานพลันขาดสติอย่างหาได้ยากยิ่ง

“เว่ยอิง...อยู่ที่ใด!”หลานวั่งจีจับกู่ฉินใช้ค่ำยันร่างกัดฟันถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดดุดัน

“ขาโยนมันลงไปในล่วนจั้งกั่งได้หลายเดือนแล้วตอนนี้แม้แต่กระดูกก็คงไม่เหลือแล้ว”

หลานวั่งจีระเบิดโทสะสายกู่ฉินที่เหลือใช้งานได้ขาดวิ่นจากการปะทะพลังกับเวินจู๋หลิวพวกเขาทำได้แค่เฝ้ารอความตายเท่านั้น

แต่ฝูงกาที่โผบินจนท้องฟ้ามือทะมึนและเสียงขลุ่ยแหลมเล็กที่ดังแหวกอากาศ ปลุกชีพศพไร้ชีวิตให้ลุกขึ้นวิ่งเข้าใส่สุนัขสกุลเวินและฉีกกระชากพวกมันเป็นชิ้นๆทำให้พวกมันไม่มีโอกาสแม้แต่จะขัดขืนผู้ที่เป่าขลุ่ยนั้นอยู่ไกลลิบตา ที่เคียงข้างกันนั้นปรากฏเงาร่างสะโอดสะองของสตรีที่โอบอุ้มบางสิ่งไว้

“เวินเฉาได้พบกันอีกแล้วนะ”

คนผู้นั้นเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มสตรีข้างกายนั้นแท้จริงคือผีดิบโฉมงามนางหนึ่งโอบอุ้มห่อผ้าบางอย่างไว้อย่างทะนุถนอม

“ฮวาตานโฉ่วเจ้าคิดจริงๆหรือว่าจะปกป้องไอ้ลูกหมานั่นจากข้าได้?”

“ถึงตายก็ได้ลอง”

สิ้นคำเวินจู๋หลิวพลันพุ่งเข้าหาร่างเงานั้นทันทีในขณะที่ผีดิบสาวขยับกายไปด้านข้าง ดวงตาสีโลหิตสว่างวาบก่อนจะสะบัดไอมารจับกุมสุนัขรับใช้สกุลเวินไว้แน่นเพียงพริบตาเดียวนั้น แขนที่เวินจู๋หลิวภาคภูมิใจพลันถูกบดขยี้ร่างกายถูกผีดิบฉีกกระชากจนยับเยิน ทางด้านเวินเฉานั้นคนผู้นั้นส่งชู้รักของมันไปไล่เข่นฆ่าก่อนจะฉีกกระชากมันเป็นชิ้นๆอย่างไร้ปราณีท่ามกลางเสียงห้ามปรามของหลานวั่งจีที่ส่งไปไม่ถึง

“เว่ยอิงการฝึกวิชามารย่อมมีราคาที่ต้องจ่าย แต่ไหนแต่ไรมาไม่มีข้อยกเว้น!”

“ไม่ว่าแพงแค่ไหนข้าก็พร้อมที่จะจ่าย”

การเผชิญหน้าระหว่างคนสองคนคล้ายจุดเริ่มต้นของการขัดแย้งเมื่อคนหนึ่งพยายามชี้แนะอีกคนกลับไม่สนใจแม้แต่จะฟัง จนเมื่อเว่ยอู่เซี่ยนหลุดประโยคหนึ่งออกมาทำให้ดวงตาสีอ่อนเบิกกว้างและเต็มเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า เขาได้แต่ร้องขอเสียงอ่อนจาง

“เว่ยอิงกลับกูซูกับข้าเถอะ...”

“กลับกูซู? เจ้า…!”

ยังไม่ทันที่เว่ยอู๋เซี่ยนจะได้ตวาดกล่าวคำใดออกมา เสียงแหลมเล็กพลันดังมาจากห่อผ้าที่ผีดิบสาวโอบประคองอยู่ทำให้ชายหนุ่มที่ทั้งร่างเปี่ยมด้วยจิตมารเร่งเก็บกลับแทบไม่ทันเขาเร่งถลาไปที่ผีดิบสาวนางนั้นและรับห่อผ้านั้นมากอดพลางโยกตัวไปมาช้าๆจนเสียงร้องงอแงของเด็กทารกนั้นเงียบสงบลง

“...เราไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ” หลานวั่งจีเอ่ยเสียงอ่อนเมื่อจู่ๆไฟโทสะที่ตั้งท่าจะสาดใส่กันนั้นดับมอดเหมือนถูกน้ำสาดใส่เป็นถัง ทางด้านเว่ยอู๋เซี่ยนเองก็รับคำอย่างว่าง่ายเกินคาด

เมื่อเหล่าผีดิบไร้การควบคุมจากจิตมารก็กลับเป็นเพียงศพธรรมดาๆ ยามนี้เว่ยอู๋เซี่ยนหลานวั่งจีและเจียงเฉิงอาศัยบ้านร้างน้อยหลังหนึ่งเป็นสถานที่พำนักชายหนุ่มอีกสองคนเองก็ได้แต่มองเว่ยอู๋เซี่ยนดูแลเด็กทารกเปลี่ยนผ้าอ้อมป้อนนมอย่างคล้องแคล่วผิดกับที่คิดไว้มากนัก อีกทั้งยังหยอกล้อจนเด็กน้อยหัวเราะเอิ้กอ้ากสนุกสนาน

“เว่ยอู๋เซี่ยนเด็กนั่นคือบุตรเจ้า?”

“...อาเยวี่ยนเป็นเด็กทารกสกุลเวินที่ถูกคนสกุลเวินสังหาร” เขาถอนหายใจ อธิบายต่อเมื่อเห็นว่าเจียงเฉิงหน้างอ “เด็กทารกเปรียบดั่งผ้าขาวข้าแค่...ไม่อยากปล่อยให้เด็กคนนี้ต้องตายก็เท่านั้น”

หลังจากพูดจบทั้งสามกลับเงียบเสียงลงเว่ยอู๋เซี่ยนคล้ายตัดสินใจบางสิ่งได้จึงหันไปหาหลานวั่งจี เอ่ยด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

“หลานจ้านข้าจะกลับกูซูกับเจ้า ขอเพียง...อาเยวี่ยนปลอดภัยก็พอ”

-----------------------------------------------------

เมื่อเช่อรื่อจบลงทุกสิ่งคล้ายกลับเข้าสู่ครรลองเดิมของมัน ผู้ที่ควรฝึกวิชาก็ฝึกวิชาผู้ที่ควรเย่เลี่ยก็เย่เลี่ย ผู้ที่ควรเกี้ยวพาคนก็เกี้ยวพา

ส่วนเว่ยอู๋เซี่ยนไม่เพียงต้องพำนักอยู่ที่กูซูเขายังต้องเลี้ยงดูอาเยวี่ยนที่โตวันโตคืนและคอยสอนสั่งศิษย์สกุลหลานในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านการประดิษฐ์พลิกแพลงอุปกรณ์เซียนด้วยเช่นกัน

“เซี่ยนเกอเกอ” อาเยวี่ยนที่ยามนี้เติบโตกลายเป็นศิษย์สกุลหลานวิ่งเข้าไปกอดเว่ยอู๋เซี่ยนที่นั่งรับลมอยู่ในศาลาแปดเหลี่ยม เส้นผมสีดำยาวพลิ้วไหวไปตามสายลมแผ่วเบาดูงดงามราวกับภาพฝันในสายตาใครบางคน

“อาเยวี่ยนเย่เลี่ยครั้งแรกเป็นอย่างไรบ้าง?”

ชายหนุ่มอ้าแขนรับเด็กน้อยที่ตนโอบอุ้มพาท่องยุทธภพตั้งแต่ยังเป็นก้อนแป้งเข้ามากอด เบื้องหลังที่เดินตามมานั้นคือหลานวั่งจีที่คอยควบคุมดูแลการเย่เลี่ยของเหล่าศิษย์น้อยทั้งหลายชายหนุ่มนั่งลงข้างเว่ยอู่เซี่ยน รินชาให้ตนเองและจิบเงียบๆ

เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยดังคลอไปกับเสียงหยอกล้อของบุรุษชุดดำผู้ฝึกวิชามารเพียงหนึ่งเดียวในกูซูโดยมีคุณชายรองแซ่หลานทอดสายตามองด้วยสายตาอ่อนโยนอยู่ไม่ไกล เสียงลมหวีดหวิวดังคลอไปกับกู่ฉินพร้อมเสียงชี้แนะจากหลานวั่งจีที่ค่อยๆจับมือเล็กดีดทีละเส้น

เว่ยอู๋เซี่ยนพลันรู้สึกว่าตนเองได้กลับบ้านจริงๆเสียที...