ทุกวันนี้ผมคิดถึงเด็กหญิงที่ไม่มีตัวตน

ผมเลิกร้องไห้ไปแล้วตั้งแต่เดือนแรก


เธอคงอยากให้ผมเข้มแข็งกว่านั้น





มันก็ดีแหละ ที่ได้วิลกลับคืนมา ได้เล่นบอร์ดเกม วางแคมเปญ​กันเป็นกลุ่มอีกครั้ง


(ก็คิดดูสิ เราชนะเดมากอก้อนตัวจริง ในโลกของเราจริงๆเชียวนะ)




แต่ผมหยุดคิดถึงเธอไม่ได้




จะให้พูดตรงๆต่อหน้าเธอ

ออกเสียงสองคำว่า ‘คิดถึง’ ให้ชัดเจน


ผมก็พร้อมจะพูดโดยไม่ลังเล




ขอแค่ให้ผมได้เห็นเธออีกครั้ง


ได้รู้ว่าเธอปลอดภัยดี มีความสุข

นั่งฝันถึงวัฟเฟิลแช่แข็งอยู่ที่ไหนสักแห่ง




(ใจจริงผมอยากให้เธอกลับมา



เด็กผู้หญิงคนแรกในเต้นท์ชั้นใต้ดินของผม

ผู้หญิงคนแรกที่ -- แนนซี่คงจะฆ่าผมถ้ารู้ว่าโกหก -- ผมเป็นห่วงมากมายจนน่าขำ


คนตัวบาง เสียงหวาน ที่แข็งแกร่งกว่ากลุ่มเราทั้งสามรวมกัน




คนที่ผมมองตาแล้วเกิดไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง)




-----------------------

“แอลไปดีแล้วน่า ไมค์”

ลูคัสพยายามปลอบผมในสัปดาห์แรกๆ หลังความตื่นเต้นที่ได้ต้อนรับวิลกลับฮอว์คินส์จางหาย และความว่างเปล่าของแอล จากชีวิตผม เราเข้ามาแทนที่


แต่ผมดื้อเอง


ผมไม่อยากเชื่อ


ผมไม่อยากปล่อยเธอไป





เธอไม่ใช่เด็กที่เราจะป่าวประกาศหาได้ตามกล่องนม 



....ก็คุณจะเรียกหาเด็กที่แตกสลายเป็นจุลตรงหน้าอย่างไร

-----------------------

ดัสตินยื้อวิทยุสื่อสารจากมือผมในวันที่ 301 ตั้งแต่ผมเริ่มโทรหาเธอ

“นายก็รู้--” ตาใจดีคู่นั้นเตือนผม เสียงที่ปกติร่าเริงกลายเป็นจริงจัง “ทำไปเธอก็ไม่กลับมา”



แต่ผมจะหยุดคิดถึงคนๆ ที่ตัวเองไม่มีโอกาสบอกลาไม่ได้


โดยเฉพาะเมื่อคนๆนั้นหายวับไปในมิติดำมืดที่ไร้มนุษย์

(เท่าที่พวกเรารู้และเข้าใจกันน่ะนะ)

ผมโทรหาเธอซ้ำๆ หวังจะได้ยินเสียง

คลื่นวิทยุ เสียงหายใจ เสียงอาละวาดของตกหล่นโครมคราม

อะไรก็ได้ที่ทำให้ผมรู้ว่าปลายสายยังตอบสนองได้


(จะนำผมไปหาเบาะแสที่จะตามเธอผมก็ยอม)



ผมโทรหาเธอ ทำเหมือนปิดตาแล้วเอื้อมมือเข้าไปในหลุมไร้ที่สิ้นสุด

เป็นการเสี่ยงโชคชะตาและยกนิ้วกลางให้กับปริศนาของสิ่งแปลกประหลาดที่ฉกตัววิลไปและเปลี่ยนฮอว์กินส์จากหน้ามือเป็นหลังมือ


เธอทำให้พวกเรารู้จักอีกด้านของบอร์ดเกมที่คิดว่าคุ้นเคย

กลับหน้ากระดาน แล้วโยนชีวิตพวกเราเข้ากล่องดำ


เหมือนโลกแฟนตาซีที่คนคิดค้นเกมไม่ได้นึกถึง


นั่นแหละ จะให้ผมไม่คิดถึงชีวิตของผม ของเรากับเธอได้ยังไง

ชีวิตที่ผมอยากแบ่งกับเธอ

ให้เธออยู่กับครอบครัวจริงๆ

มีคนเป็นห่วง มีคนดูแล




มีเดทไปงานเต้นรำสโนว์บอลด้วย



-----------------------



จะให้ดัสตินกับลูคัสคาดคั้นผมให้ตาย

ผมก็คงไม่ยอมบอกเรื่องจูบแรก

เพราะเคยคิดว่าการจูบมันงี่เง่าสิ้นดี

ว่าอะไรๆที่ผู้ใหญ่สองคนทำนั้นน่าขยะแขยงมากกว่ามังกรในคุกใต้ดิน

ผมเคยอยากจะเลือกสู้ฆ่ามังกรมากกว่าประทับปากของผมกับปากเด็กผู้หญิงคนนึง.... จนผมรู้จักเธอ

-----------------------

“ไมค์​ เพื่อนเขาไม่โกหกกัน”


ผมแพ้สายตาของเธอ


(แอลไม่ใช่รายการวิทยาศาสตร์ทางทีวีสักหน่อย ทำไมผมชอบมองเธอนักก็ไม่รู้)


สายตาที่ทำให้ผมลืมความคิดในหัว แล้วกลืนคำพูดปลายลิ้นของตัวเองไม่ลง





ถ้าไม่ใช่ตอนนี้แล้วจะตอนไหน




รู้สึกเหมือนปากผมประทับปากเธอนานกว่าที่คิด


นานจนตัวผมอุณหภูมิพลุ่งพล่านคล้ายตอนไข้ขึ้น



ผมยังไม่ลืมหน้าเธอตอนผมถอนปากออกมา



ริมฝีปากบางอมยิ้มนิดๆ พร้อมตาคู่โตที่เบิกกว้างในความสงสัยและอัศจรรย์ใจ





กลับมาไปงานเต้นรำกับผมเถอะแอล







เราสัญญากันแล้วนะ.