เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
melancholia.sweetsingularity
2. jigsaw

  • แนนซี่ วีลเลอร์คิดว่าตัวเองวิเศษตายละ



    ผมแค่หลงเข้าไปตรงพุ่มไม้นั่น เพราะเสียงแปลกๆ

    เสียงหัวเราะ กรี๊ดกร๊าด หยอกล้อกัน ดังกลางป่า



    ใครจะรู้ว่าคือหลังบ้านของไอ้สตีฟ แฮร์ริงตัน



    ดึกแล้ว ผมกับกล้อง ตั้งใจจะเดินสำรวจบริเวณนั่นเพราะวิล




    ….อย่างน้อย นั่นก็เป้าหมายแรก ก่อนผมจะลืมตัว ก้าวเข้าไปถ่ายรูปกลุ่มคนโง่ๆพวกนั้น




    ----------------------------------------




    ผมยืนล้างรูปเธอในห้องมืดเหมือนคนเมา


    จ้องรายละเอียดของสองเงาผ่านหน้าต่าง ขณะจับรูปเรียงกันบนราวตาก



    เปล่า

    ผมจะอิจฉาทำไม



    กะแค่วัยรุ่นสองคนที่ร้อนรนจะต้องรีบ ‘ค้นพบ’ ร่างกายซึ่งกันและกัน

     กับเท้าของผมที่ติดแน่นกับดิน จ้องจะถ่ายรูปเหตุการณ์หายากที่คลี่คลายต่อหน้า



    แต่แครอลหาว่าผมมันโรคจิต


    ฉีกรูปกองนั้นลงพื้น 


    ต่างเป็นชิ้นจิ๊กซอว์ขาวดำจากแผ่นฟิลม์ที่เธอไม่ควรเห็น


    (ใครจะคิดว่าคนจะเห็นรูปของผม)


    แต่เธอกลับก้มลงคุกเข่าข้างผม มือขาวเรียวช่วยจับเรียงปริศนาหลอกตา 

    หลังจากแฟนตัวดีเพิ่งจะทำกล้องผมเละเป็นเสี่ยงๆ




    ----------------------------------------



    แนนซี่ วีลเลอร์คิดว่าตัวเองเป็นดาวเด่นของฮอว์คคินส์ ไฮ


    คนสวยจิดใจดี

    นางฟ้าที่มาโปรดคนนอกคอกอย่างผม

    (ผมไม่ได้เก่งวิทย์​ ไม่ได้เป็นเนิร์ดแบบที่มีแก๊งค์ของตัวเองในมอปลายได้ซ้ำ

    แม่ วิล และกล้อง คือชีวิตของผม


    ชีวิต ก่อนที่วิลจะหายไป)




    ทำไม.

    ผมเคยอยากจะถามเธอหลายครั้งที่เห็นหน้า

    ตาคู่สวยแสนหวานกับปากเล็กน่ารักทำผมวอกแวก

    สับสนกระทั่งความคิดที่เคยตรงไปตรงมากับตัวเอง


    ทำไม.

    เธอถึงโผล่เข้ามาในชีวิตผมมากขึ้นเรื่อยๆ

    วงโคจรเราซ้อนทับกัน อย่างที่ไม่เคยเป็น



    ----------------------------------------




    “นายขึ้นมานอนบนเตียงได้ไหม”


    ผมคงโกหกถ้าบอกว่าหัวใจเต้นตามจังหวะปกติ

    เพิ่งหนีรอดตายกันมาแท้ๆ


    แน่นอนว่าผมไม่อยากให้เธอห่างตา


    แต่คนอย่างโจนาธาน ไบเยอร์ส ก็ทำได้แค่นอนเฝ้า


    (อย่าลืมสิ ว่าเธอเป็นของใคร)


    จนเธอเอ่ยปากเรียก

    ผมถึงยอม


    ยอม สวนทางกับคำสั่งในหัวตัวเองให้อยู่ห่างเธอไว้

    ยอม ข่มความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นๆลงๆในอก ตั้งแต่ปลายนิ้วเธอสัมผัสมือผมตอนทำแผลให้

    ยอม เพื่อปกป้องเธอ เป็นหน่วยกล้าตาย ด่านแรกกันความผวากลัวของเธอ


    เพื่อปกป้องเธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึง ที่ยิงปืนเก่งเป็นบ้า

    คนที่เสียดสีความนอกคอกของผมอย่างไม่เขินอาย

    คนที่รีบเข้ามาช่วยผมเป็นคนแรก


    ขณะยังคบอยู่กับไอ้สตีฟนั่น



    ----------------------------------------




    แก้มผมอุ่นดังสุมไฟตรงที่เธอทิ้งรอยจูบ

    รีบสาวเท้ากลับเข้ารถแม้ยังพยายามทำความเข้าใจกับฉากที่เพิ่งเกิดกับตัวเอง


    ทิ้งกล่องของขวัญไว้ให้วิลเปิดดู



    ผมเองไม่เคยคิดว่าแนนซี่ วีลเลอร์พิเศษหนักหนา

    ก็เด็กสาวเรียนเก่ง หน้าตาดี ที่มาจากบ้านฐานะกลางๆ ในเมืองที่ใครก็รู้จักใคร


    เป็นตัวละครที่นิยายและหนังเขียนถึงจนเวิ่นเว้อ


    แนนซี่ วีลเลอร์​ คือเด็กสาวธรรมดาคนนึง

    ที่ก้าวเข้ามาหาผม

    จับมือ ซบพึ่งพิงผม และ ให้ผมพึ่งพิง


    เธอต่อสู้สัตว์ประหลาดกับผม


    ทั้งที่ไม่รู้แน่ชัดว่ามันคืออะไร



    แนนซี่ วีลเลอร์​ คือปริศนาชิ้นล่าสุดที่ผมยังหาคำตอบไม่ได้

    เด็กสาวคนเดียวที่รูปถ่ายก็จับมุมเผลอของเธอไม่หมด



    คนเดียวที่ผมยอมรอที่จะรู้จัก

    ที่จะเข้าใจ


    ….ก็ความพิเศษของเธอมันเหมือนสาวคนอื่นซะที่ไหน.




    //

    ชอบไม่ชอบยังไงกดด้านล่างบอกได้เลยนะคะ เม้นบอกคนเขียน คุยกับเรา

    อยากรู้ว่าคุณคิดยังไง


    มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต


    @_XDolan


    นะคะ <3


    ติชม #kpfic เลยค่ะ


    ขอบคุณค่า


    x


    ข้าวเอง.



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
toffyqueen (@toffyqueen)
โง้ยยยยย ชอบจังเลยค่ะ /////) โจนาธานกับแนนซี่เป็นอีกคู่ที่เชียร์มากๆ แต่สุดท้ายสตีฟก็กลับมาทวงตำแหน่งข้างๆแนนซี่คืน 55555 อยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลง พายเรือเงียบๆทั้งน้ำตา T T

ชอบฟีลลิ่งของโจนาธานที่ไรท์เขียนในจังหวะ - แม่ วิล และกล้อง - มากๆเลยค่ะ มันทำให้เรารู้สึกว่าจุดนี้คือจุดที่ตัวละครเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว เธอเข้ามามีอิทธิพลกับเขาอย่างจริงๆจังๆแล้ว ช่วงแรกๆของเรื่องเองก็เขียนออกมาได้ชัดเจน ยิ่งดูซีรีย์มายิ่งรู้สึกอินเลยค่ะ โฮ

ขอบคุณนะคะ >< ติดตามน้า สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้
/ตามมาจากทวิตอีกที 555555
sweetsingularity (@sweetsingularity)
@toffyqueen กรี๊ดดด ขอบคุณมากๆค่า <33

สตีฟก็จริงๆอ่ะ เราเกลียดนายไม่ลงงง ฮืออ แต่มันเจ็บใจแทนโจนาธาน5555

ดีใจที่ชอบประโยคนั้นจัง ตอนเขียนเราก็ไม่ได้คิด แต่เน้นจังหวะประโยคเวลาเขียนตลอด เราเขียนเหมือนได้ยินเสียงตัวละครอยู่ในหัว พอมีคนอ่านจับได้นี่ กำลังใจล้นเลยค่ะ <33

ขอบคุณจริงๆค่ะ เดี๋ยวจะต่อไมค์เอล เอาก่อน s2 จะแพร่555

มาคุยกันในทวิตได้น้า <3 x - ข้าว