แนนซี่ วีลเลอร์คิดว่าตัวเองวิเศษตายละ
ผมแค่หลงเข้าไปตรงพุ่มไม้นั่น เพราะเสียงแปลกๆ
เสียงหัวเราะ กรี๊ดกร๊าด หยอกล้อกัน ดังกลางป่า
ใครจะรู้ว่าคือหลังบ้านของไอ้สตีฟ แฮร์ริงตัน
ดึกแล้ว ผมกับกล้อง ตั้งใจจะเดินสำรวจบริเวณนั่นเพราะวิล
….อย่างน้อย นั่นก็เป้าหมายแรก ก่อนผมจะลืมตัว ก้าวเข้าไปถ่ายรูปกลุ่มคนโง่ๆพวกนั้น
----------------------------------------
ผมยืนล้างรูปเธอในห้องมืดเหมือนคนเมา
จ้องรายละเอียดของสองเงาผ่านหน้าต่าง ขณะจับรูปเรียงกันบนราวตาก
เปล่า
ผมจะอิจฉาทำไม
กะแค่วัยรุ่นสองคนที่ร้อนรนจะต้องรีบ ‘ค้นพบ’ ร่างกายซึ่งกันและกัน
กับเท้าของผมที่ติดแน่นกับดิน จ้องจะถ่ายรูปเหตุการณ์หายากที่คลี่คลายต่อหน้า
แต่แครอลหาว่าผมมันโรคจิต
ฉีกรูปกองนั้นลงพื้น
ต่างเป็นชิ้นจิ๊กซอว์ขาวดำจากแผ่นฟิลม์ที่เธอไม่ควรเห็น
(ใครจะคิดว่าคนจะเห็นรูปของผม)
แต่เธอกลับก้มลงคุกเข่าข้างผม มือขาวเรียวช่วยจับเรียงปริศนาหลอกตา
หลังจากแฟนตัวดีเพิ่งจะทำกล้องผมเละเป็นเสี่ยงๆ
----------------------------------------
แนนซี่ วีลเลอร์คิดว่าตัวเองเป็นดาวเด่นของฮอว์คคินส์ ไฮ
คนสวยจิดใจดี
นางฟ้าที่มาโปรดคนนอกคอกอย่างผม
(ผมไม่ได้เก่งวิทย์ ไม่ได้เป็นเนิร์ดแบบที่มีแก๊งค์ของตัวเองในมอปลายได้ซ้ำ
แม่ วิล และกล้อง คือชีวิตของผม
ชีวิต ก่อนที่วิลจะหายไป)
ทำไม.
ผมเคยอยากจะถามเธอหลายครั้งที่เห็นหน้า
ตาคู่สวยแสนหวานกับปากเล็กน่ารักทำผมวอกแวก
สับสนกระทั่งความคิดที่เคยตรงไปตรงมากับตัวเอง
ทำไม.
เธอถึงโผล่เข้ามาในชีวิตผมมากขึ้นเรื่อยๆ
วงโคจรเราซ้อนทับกัน อย่างที่ไม่เคยเป็น
----------------------------------------
“นายขึ้นมานอนบนเตียงได้ไหม”
ผมคงโกหกถ้าบอกว่าหัวใจเต้นตามจังหวะปกติ
เพิ่งหนีรอดตายกันมาแท้ๆ
แน่นอนว่าผมไม่อยากให้เธอห่างตา
แต่คนอย่างโจนาธาน ไบเยอร์ส ก็ทำได้แค่นอนเฝ้า
(อย่าลืมสิ ว่าเธอเป็นของใคร)
จนเธอเอ่ยปากเรียก
ผมถึงยอม
ยอม สวนทางกับคำสั่งในหัวตัวเองให้อยู่ห่างเธอไว้
ยอม ข่มความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นๆลงๆในอก ตั้งแต่ปลายนิ้วเธอสัมผัสมือผมตอนทำแผลให้
ยอม เพื่อปกป้องเธอ เป็นหน่วยกล้าตาย ด่านแรกกันความผวากลัวของเธอ
เพื่อปกป้องเธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึง ที่ยิงปืนเก่งเป็นบ้า
คนที่เสียดสีความนอกคอกของผมอย่างไม่เขินอาย
คนที่รีบเข้ามาช่วยผมเป็นคนแรก
ขณะยังคบอยู่กับไอ้สตีฟนั่น
----------------------------------------
แก้มผมอุ่นดังสุมไฟตรงที่เธอทิ้งรอยจูบ
รีบสาวเท้ากลับเข้ารถแม้ยังพยายามทำความเข้าใจกับฉากที่เพิ่งเกิดกับตัวเอง
ทิ้งกล่องของขวัญไว้ให้วิลเปิดดู
ผมเองไม่เคยคิดว่าแนนซี่ วีลเลอร์พิเศษหนักหนา
ก็เด็กสาวเรียนเก่ง หน้าตาดี ที่มาจากบ้านฐานะกลางๆ ในเมืองที่ใครก็รู้จักใคร
เป็นตัวละครที่นิยายและหนังเขียนถึงจนเวิ่นเว้อ
แนนซี่ วีลเลอร์ คือเด็กสาวธรรมดาคนนึง
ที่ก้าวเข้ามาหาผม
จับมือ ซบพึ่งพิงผม และ ให้ผมพึ่งพิง
เธอต่อสู้สัตว์ประหลาดกับผม
ทั้งที่ไม่รู้แน่ชัดว่ามันคืออะไร
แนนซี่ วีลเลอร์ คือปริศนาชิ้นล่าสุดที่ผมยังหาคำตอบไม่ได้
เด็กสาวคนเดียวที่รูปถ่ายก็จับมุมเผลอของเธอไม่หมด
คนเดียวที่ผมยอมรอที่จะรู้จัก
ที่จะเข้าใจ
….ก็ความพิเศษของเธอมันเหมือนสาวคนอื่นซะที่ไหน.
//
ชอบไม่ชอบยังไงกดด้านล่างบอกได้เลยนะคะ เม้นบอกคนเขียน คุยกับเรา
อยากรู้ว่าคุณคิดยังไง
มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต
@_XDolan
นะคะ <3
ติชม #kpfic เลยค่ะ
ขอบคุณค่า
x
ข้าวเอง.
ชอบฟีลลิ่งของโจนาธานที่ไรท์เขียนในจังหวะ - แม่ วิล และกล้อง - มากๆเลยค่ะ มันทำให้เรารู้สึกว่าจุดนี้คือจุดที่ตัวละครเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว เธอเข้ามามีอิทธิพลกับเขาอย่างจริงๆจังๆแล้ว ช่วงแรกๆของเรื่องเองก็เขียนออกมาได้ชัดเจน ยิ่งดูซีรีย์มายิ่งรู้สึกอินเลยค่ะ โฮ
ขอบคุณนะคะ >< ติดตามน้า สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้
/ตามมาจากทวิตอีกที 555555
สตีฟก็จริงๆอ่ะ เราเกลียดนายไม่ลงงง ฮืออ แต่มันเจ็บใจแทนโจนาธาน5555
ดีใจที่ชอบประโยคนั้นจัง ตอนเขียนเราก็ไม่ได้คิด แต่เน้นจังหวะประโยคเวลาเขียนตลอด เราเขียนเหมือนได้ยินเสียงตัวละครอยู่ในหัว พอมีคนอ่านจับได้นี่ กำลังใจล้นเลยค่ะ <33
ขอบคุณจริงๆค่ะ เดี๋ยวจะต่อไมค์เอล เอาก่อน s2 จะแพร่555
มาคุยกันในทวิตได้น้า <3 x - ข้าว