แพ้ตั้งแต่เริ่มรู้สึก

รอยยิ้ม รายละเอียด เสียงและสายตาของคนๆหนึ่ง คั่งค้างได้เนิ่นนานในความทรงจำระยะสั้น

ความชอบแท้ๆที่ทำคนเรากลายเป็นปลาทองชนิดเลือกจำเจาะจง


และจู่ๆ ก็พูดออกนับคำได้ ลืมคำล้านพันที่โหวกเหวกโวยวายกับตัวเอง กับคนอื่น สลายไปหมด

(คงจะบอกทุกคนในกองทัพเล็กๆเท่าที่มี เท่าทีกระจัดกระจายสุดแต่ตามสมองที่อยากระบายในบางเวลา

บอกทุกคนได้หมด บอกทุกคนยืดยาว บอกทุกคนแล้วหยุดบอกไม่ได้ กลายเป็นคนพูดมากเมื่อเป็นเรื่องเธอ

บอก...จนทุกคนรู้ดี รู้ และเราแอบระแวงว่าคงระอา

บอก... ได้ทุกคน ยกเว้นเจ้าตัว)



ยิ้มเขิน ยิ้มตอบยิ้ม

กว่าจะสงสัยว่าทำไมไม่พูดอะไรเพิ่ม ก็เหมือนรู้สึกช้าไปโข

โดปามีนกำหนดการเดินของเข็มวินาทีที่ไม่รู้สึกเป็นอย่างนี้เอง


แต่งเรื่องไปใหญ่โต เวิ่นเว้อกับตัวเองไม่รู้จบสิ้น กับแค่สายตาที่นับเสี้ยวเวลาไม่ได้

กับการตวัดริมฝีปากรวดเร็ว ที่ใครจะไปหยิบจับมาคิดต่อ

นอกจากคนบ้าคนหนึ่ง


เขาบอกว่าเราไม่ได้ชอบเธอแบบธรรมดา
เราบอกว่าเราเป็นอย่างนี้เอง

หนึ่ง สอง สาม ทุกอย่างเคยเกิดขึ้นแล้ว หัวใจที่สาบานว่าจะไม่ชอบใครอื่นก่อนรู้ตัวดี มันจะเกิด จะฟักตัว คุกรุ่น นอนนิ่ง แล้วกระสับกระส่ายเมื่อไม่ได้รับการระบาย ไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกเป็นตัวอักษร


น้ำกับน้ำมันย้อมสีทำลวดลายแปลกตาในรูปแกะสลักแก้ว การเปลี่ยนแปลงของสองสิ่งที่ไม่เข้ากัน แต่ละครั้งที่ยกแท่งนั้นพลิกกลับลายก็ต่างไป


กลายเป็นคนเลี่ยนๆเมื่อรู้ตัวว่ารู้สึก


เขาพูดกันไปหมดแล้ว ที่ว่าคนๆหนึ่งเหมือนจุดศูนย์กลางในหัวเรา ตั้งป้อมพักอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน อะไรที่ข้องเกี่ยวเพียงเล็กน้อยก็ดึงเข้ามาถึงจุดนั้นได้


ก็ยังชอบฟังเสียงเธอ


ถามว่ารู้จักมากกว่าที่รู้ไหม ก็ไม่ อย่างที่เราคุยกับเขานั่นแหละ ชอบใครอะไรมันไม่มีเหตุผล

ชอบก็ชอบ ก็รู้ว่าคนนี้

แค่นั้น.