“น้ำเสกป้องกันฝันร้ายหนึ่งขวด แล้วก็น้ำเชื่อมของดอกเอลเดอร์หนึ่งกระปุกนะครับ”

จองเซอุนทวน หยิบขวดแก้วสองขวดใส่ลงในถุงกระดาษ และส่งยื่นให้หญิงวัยสี่สิบปลายๆ ผ่านหน้าต่างของตัวบ้าน

“ขอบคุณนะจ๊ะ ทั้งที่เป็นเด็กต่างชาติแต่พูดภาษาอังกฤษเก่งจัง ตามมาอยู่กับคุณพี่ชายน้องสาวใช่ไหม เห็นคุณพี่ชายเคยเล่าให้ฟัง ว่าจะมีน้องชายจากเกาหลีมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เพิ่มอีกคน” เธอถามด้วยน้ำเสียงและแววตาอ่อนโยน

จองเซอุนไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับไปว่าอย่างไร เลยได้แต่ยกยิ้ม พยักหน้าให้เบาๆ

เมื่อเธอเดินจากไป เขาก็ถอนหายใจน้อยๆ เหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างที่เป็นทิวทัศน์ของต้นไม้เปลี่ยนสีในช่วงเดือนตุลาคม 

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เขาเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองพูดภาษาอังกฤษอยู่ตลอด จนเกือบลืมไปแล้วว่ามาจากเกาหลี บางทีคงต้องขอบคุณสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาเคยเติบโตมา ที่แห่งนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งเคยเป็นซิสเตอร์ประจำโบสถ์ เธอมักสอนภาษาต่างชาติให้เขาบ่อยๆ แม้ตอนนั้นจะยังเล็กมาก อายุเพียงแค่ไม่กี่ขวบ แต่เพราะการสอนนั้นเลยทำให้เขาค่อนข้างสนใจภาษาอังกฤษ เวลาที่อยู่คนเดียว เลยตั้งใจเรียนเองอยู่ตลอด

“เป็นยังไงบ้างคะนายน้อย พอจะต้อนรับลูกค้าเองได้ไหม” อันยูจินที่เดินมาพร้อมตะกร้าหวายถาม

“ตื่นเต้นนิดหน่อย แต่ก็พอได้อยู่” จองเซอุนตอบ

“ดีแล้วค่ะ ในอนาคตนายน้อยจะต้องปรุงยาและต้อนรับลูกค้าอยู่ตลอด ดังนั้นควรฝึกเอาไว้เยอะๆ ส่วนของในตะกร้านี้เป็นของรอบบ่าย พอถึงเวลานัดเดี๋ยวลูกค้าจะทยอยมารับเอง อาจมีบางส่วนที่เห็นว่าร้านเปิดเลยแวะเข้ามาขอยาบ้าง นายน้อยก็ถามอาการสั้นๆ แล้วก็จัดยาตามอาการ นายท่านเขียนแปะเอาไว้ให้แล้ว อ่านรายละเอียดตามได้เลย และถ้าไม่มียาตามอาการที่ว่า ให้รับออเดอร์เอาไว้ บอกว่าวันอีกสองวันค่อยมารับยา” อันยูจินอธิบาย ผายมือไปยังชั้นวางของที่มีกระดาษโน๊ตแปะเรียงรายอยู่ใต้ขวดและถุงกระดาษ โดยที่แต่ละแผ่นจะเขียนในลักษณะเดียวกัน คือ บรรทัดแรกคือชื่อยาหรือชื่อสิ่งของนั้นๆ ส่วนบรรทัดถัดมาคือสรรพคุณและวิธีการใช้

“จะดีเหรอครับที่ให้ผมต้อนรับลูกค้า ผมยังไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เท่าไร”

จองเซอุนอ้อมแอ้มเสียงเบา ตลอดช่วงเช้าที่ร้านเปิด ตอนแรกเขาก็ได้แต่ยืนมองอันยูจินต้อนรับลูกค้าที่มายืนอยู่นอกบ้าน และรับยาผ่านบานหน้าต่างของตัวบ้าน คงมีแค่เมื่อครู่ ที่เด็กสาวเดินไปเอาของอีกห้อง แล้วมีลูกค้าเข้ามารับยาพอดี เขาเลยต้องยืนรับแขกแทน

“ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ เพราะยูจินจะอยู่เป็นเพื่อนนายน้อยเอง”

คำตอบแสนจริงใจของเด็กสาวผมน้ำตาล ทำให้จองเซอุนรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย พลันเขาต้องไอคอกแคก เมื่อสายลมเย็นพัดโบกเข้ามาจนอาการไอของตัวเองกำเริบ

“ยูจินว่านายน้อยควรพักดีกว่า เหมือนอาการของนายน้อยจะทรุดลงกว่าเดิม” 

อันยูจินบอกเสียงเป็นห่วง ประคองจองเซอุนให้มานั่งหลบตรงเก้าอี้ รีบปิดหน้าต่าง เพื่อไม่ให้ลมเย็นพัดเข้ามา

“ไม่เป็นไรครับ แค่ไอนิดหน่อยเอง” จองเซอุนยิ้มฝืนๆ

“เป็นเด็กที่อ่อนแอเปราะบางจริงๆ เลยนะ” เสียงทุ้มแอบหวานที่ดังขึ้น ทำให้พวกเขาหันไปมอง

“คุณเร็น” เด็กหนุ่มผมแดงร้องขึ้นเบาๆะรีบผงกศีรษะทักทาย “สวัสดีครับ คุณก็มารับยาเหรอ”

“เปล่า มาส่งของให้เธอต่างหาก ตามมา ถ้าขนาดผิดฉันจะได้แก้ให้ที่นี่” เร็นบอก เดินนำไปยังห้องนั่งเล่น 

จองเซอุนกับอันยูจินมองหน้ากันงงๆ รีบเดินตามหลังชายหนุ่มไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึง เขาก็เห็นว่าเร็นยืนอยู่กลางห้องพร้อมกับเจ้าของบ้าน ด้านข้างของพวกเขามีราวแขวนเสื้อที่แขวนชุดสูทจำนวนสามชุด และโอเวอร์โค้ทสีเข้มอีกหนึ่งตัว

ดูดีกว่าที่คิดอีก — จองเซอุนกะพริบตาปริบๆ มองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเงา ไม่แน่ใจว่าเพราะอยู่ในดินแดนเก่าแก่ของพ่อมดแม่มด หรือเพราะลวดลายสวยงามของลายดิ้นที่ปักอยู่บนเสื้อกันแน่ แต่เขารู้สึกว่า คนในกระจกตอนนี้ เหมือนกับเป็นจอมเวทจริงๆ

“เซอุน ใส่ได้หรือเปล่า” เร็นตะโกนถาม เคาะประตูห้องน้ำไปด้วย

“เสร็จแล้วครับ” เด็กหนุ่มรีบบอก เปิดประตูออกไปด้านนอก

“เหมาะกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย” เร็นบอก โดยมีอิมยองมินพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่ค่ะ ดูเข้ากับนายน้อยสุดๆ” อันยูจินเสริม ชูนิ้วโป้งให้

จองเซอุนที่ไม่รู้ว่าควรแสดงปฏิกิริยาอย่างไรกลับไป เลยได้แต่อ้อมแอ้มบอกว่าขอบคุณครับเสียงเขินๆ

“ดูเหมือนว่าจะพอดีตัว ไม่ต้องปรับแก้ตรงไหน ทีนี้ลองตัวนี้ซิ สวมแล้วรู้สึกดีไหม” วิศวกรหนุ่มบอก พร้อมกับคลุมโอเวอร์โค้ทลงบนตัวของเด็กหนุ่ม

จองเซอุนเตรียมบอกว่า อุ่นดีครับ ทว่าเขาต้องเบิกตากว้างประหลาดใจ เมื่อพบว่าเสื้อโอเวอร์โค้ทตัวนี้ให้ความอบอุ่นที่แตกต่างไปจากเสื้อผ้าทั่วๆ ไป เพราะมันทำให้ร่างกายของเขาอุ่นวาบในทันที ทั้งยังรู้สึกดีเหมือนได้นอนเอนตัวบนหมอนนุ่มๆ ข้างเตาพิงไฟ

“แปลกจัง ผมว่าเสื้อตัวนี้มันอุ่นแปลกๆ”

“แน่นอน ใช้วัสดุอย่างดีเพื่อให้เหมาะกับร่างกายเธอโดยเฉพาะนี่นา ขนจิ้งจอกไฟ น้ำของบุปผา ผลึกจันทรา หนังจากอาชาวารีกราชูเท็น ไหนยังของหายากอีกสามสี่อย่าง คุณสมบัติหลัก ช่วยปรับอุณภูมิให้เหมาะกับร่างกายของเธอ ถ้าหากหนาวเสื้อจะช่วยทำให้อุ่น ถ้าหากร้อนจะทำให้รู้สึกเย็นขึ้น แม้ว่าตัวเสื้อจะหนาและแขนยาวก็ตาม” เร็นอธิบายยิ้มๆ 

จองเซอุนถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก แม้จะไม่รู้ราคาและความหายาก แต่ฟังจากชื่อ คงไม่ใช่ของที่สามารถซื้อขายได้ตามท้องตลาดทั่วไป เด็กหนุ่มหลุบตามองปลายเท้าตัวเอง กัดริมฝีปากเบาๆ สาวเท้าเดินเข้าไปหาชายหนุ่มผมสีแดงส้ม

“จะดีเหรอครับ ซื้อชุดที่ฟังดูหายากแล้วก็แพงแบบนี้ให้ผม”

“ไม่หรอก เธอสมควรได้รับมัน รักษาให้ดี” 

อิมยองมินกล่าว กระชับเสื้อโอเวอร์โค้ทให้โอบรอบตัวคนตัวเล็กมากกว่าเดิม

ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มผมแดงไหวระริก รู้สึกอุ่นวาบภายในอกยิ่งกว่าเดิม 

แม้จะทำได้เพียงกล่าวขอบคุณสั้นๆ แต่จองเซอุนสัญญากับตัวเอง ว่าจะรักษาทุกสิ่งที่อีกฝ่ายมอบให้เป็นอย่างดี