“...เห็นแก่โชคชะตาน่าเศร้าของพวกนาย ครั้งนี้ฉันทำให้ฟรีแล้วกัน”

โชคชะตาน่าเศร้างั้นสินะ — อิมยองมินนึก ขณะมองจองเซอุนสวมผ้ากันเปื้อนยืนรดน้ำต้นไม้ในสวนเรือนกระจก จากที่เคยมีสีหน้าเรียบเฉยราวกับตุ๊กตา ตอนนี้เด็กหนุ่มผมแดงเริ่มยิ้มแย้มสดใส เริ่มคุยกับอันยูจินอย่างเป็นกันเอง รวมถึงปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมแปลกใหม่ได้เป็นอย่างดี

“เจ้าเนี่ย หลงเด็กคนนั้นน่าดูเลยนะ” เสียงแหลมสูงกล่าว พร้อมกับเสียงกระพือปีกดังขึ้นใกล้ๆ

“ยังไม่เข็ดอีกรึไง” อิมยองมินถามเสียงเย็นยะเยือก มองแฟรี่ลมที่เคยหลอกล่อจองเซอุนให้เข้าไปในป่า

“ไม่เอาน่า คิดจะครอบครองโรบินเอาไว้คนเดียวรึยังไง อีกอย่าง ตอนนั้นก็แค่เล่นขำๆ เพราะต่อให้พาไปจริง เจ้าก็คงจะตามไปทวงคืนอยู่ดี” แอเรียลกอดอกทำแก้มป่องเหมือนไม่สบอารมณ์เท่าไร อิมยองมินไม่ตอบ แต่สีหน้าของเขาแสดงออกชัด ว่าจะทำอย่างที่อีกฝ่ายว่าอย่างแน่นอน “แต่ก็แอบตกใจเหมือนกันนะ ไม่คิดเลยว่าเด็กหน้าตาน่ารักแบบนั้นจะมุทะลุมากกว่าที่คิด เล่นเอาขวัญเสียไปพักใหญ่ๆ”

“งั้นก็อยู่ห่างจากเด็กคนนั้นซะสิ” อิมยองมินขู่

“ทำได้นี่ไหนล่ะ สเลย์เบก้าก็เปรียบเสมือนนางพญาผึ้ง ไม่ว่ายังไงก็อยากจะเข้าหาอยู่ดี” แอเรียลหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ถือวิสาสะบินมาทิ้งตัวนั่งอยู่บนไหล่กว้างของจอมเวทหนุ่ม “แต่เจ้าเนี่ยใจร้ายจังนะ รู้ทั้งรู้ว่าโรบินอยู่ได้อีกไม่นาน ทำไมถึงไม่คิดบอกความจริงไป ถ้าเจ้าบอกตั้งแต่แรก บางทีตอนอยู่ในป่า โรบินคงไม่ฝืนพยายามขนาดนั้น”

“บอกไปก็มีแต่ทำให้กังวลเปล่าๆ อดีตที่ผ่านมาของเด็กคนนั้นก็ใช่ว่าจะเจอแต่เรื่องดีๆ แบบนี้น่ะดีแล้ว”

“เหอะ มันก็แค่มุมมองความคิดของเจ้าคนเดียวน่ะสิไม่ว่า” แอเรียลเอ่ยเสียงเย้ยหยัน

ชายหนุ่มผมสีแดงส้มไม่ตอบ มองเด็กหนุ่มผมแดงที่ยืนห่างออกไปด้วยแววตาเจ็บปวด

อย่างที่แอเรียลได้พูดเอาไว้ จองเซอุนมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ซึ่งเหตุผลหลักๆ นั้นเพราะจองเซอุนเป็นสเลย์เบก้า จริงอยู่ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่หายาก สามารถซึมซับและกำเนิดพลังเวทได้อย่างไร้ขีดจำกัด แต่ว่าร่างกายนั้นไม่ได้ต่างไปจากพ่อมดหรือว่ามนุษย์ทั่วไป สุดท้ายแล้วร่างกายก็จะรับภาระไม่ไหว และพังลงในที่สุด 

ความจริง อิมยองมินเคยคิดจะบอก แต่พอได้รู้อดีตของเด็กคนนั้น เขากลับไม่กล้าพูดออกไป

รวมถึงเหตุผลที่แท้จริง ที่ดึงเด็กคนนั้นให้มาอยู่ข้างกาย

“แต่ก็แปลก กับเจ้าที่มีอายุขัยยืนยาวจนแทบจะเรียกว่าอมตะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมถึงรับโรบินที่มีอายุสั้นมาเป็นลูกศิษย์ หรือเพราะว่าเป็นของหายากกัน” แอเรียลตั้งข้อสงสัย

“เปล่า มันเป็น ความต้องการ ของเด็กคนนั้นต่างหาก”

“เฮ้อ คิดเองเออเองอีกแล้ว” แอเรียลเหลือบมองด้วยสายตาดูถูกดูแคลนอีกครั้ง ก่อนจะสยายปีกกว้าง กระพือปีกบินลอยตัวอยู่กลางอากาศ “เอาเถอะ วันนี้ก็แค่แวะมาดู ว่าโรบินสบายดีไหม ไว้วันหลังค่อยแวะมาเล่นด้วยแล้วกัน ฝากทักทายโรบินของพวกเราด้วยละ”

แอเรียลส่งจูบให้น้อยๆ ด้วยท่าทางน่ารัก จากนั้นก็สยายปีกบินออกไปด้านนอกตัวเรือนกระจก มุ่งตรงไปยังป่าด้านหลัง อิมยองมินส่ายหน้าไปมาด้วยความระอา หันกลับไปมองจองเซอุนกับอันยูจินที่ยืนรดน้ำต้นไม้กันอยู่ พลันเขาต้องสะดุ้งเบาๆ เมื่อพบว่าเด็กหนุ่มผมแดงที่แอบเฝ้ามองห่างๆ อยู่ตลอด ตอนนี้มายืนอยู่ใกล้ในระยะประชิด ดวงตากลมโตของเจ้าตัวจ้องไปยังทิศที่แฟรี่ลมเพิ่งจะบินไป

“เมื่อกี้คือแฟรี่ลมที่ผมเคยเจอใช่ไหมครับ”

“ใช่ เห็นว่าแวะมาดูอาการเธอน่ะว่าเป็นยังไงบ้าง”

“เหรอครับ น่าเสียดาย น่าจะอยู่คุยกันสักหน่อย” จองเซอุนพึมพำราวผิดหวัง

“ไม่โกรธหรือว่ากลัวเหรอ ลืมแล้วรึไงว่าเกือบโดนพาตัวไปยังอีกโลก”

“ตอนแรกผมก็แอบกลัวอยู่บ้าง แต่พอมาคิดดีๆ ผมว่าเธอคงไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร แค่อยากให้ไปอยู่ด้วย”

คำตอบที่ได้ยินทำให้อิมยองมินอดประหลาดใจกับความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กตรงหน้าไม่ได้ เขาเคยได้ยินมาว่า สเลย์เบก้าส่วนใหญ่จะมีจิตใจที่ขาวสะอาดบริสุทธิ์ แต่ก็ไม่ได้คิด ว่าเรื่องที่เล่าขานกันมานั้นจะเป็นเรื่องจริง เพราะทั้งที่ถูกหลอกให้เข้าไปในป่า เกือบจะถูกพาไปยังสถานที่ที่ไม่อาจกลับมายังโลกเดิมเป็นครั้งที่สอง แต่จองเซอุนกลับบอกเพียงแค่ว่า แอเรียลนั้นคงไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร 

ไม่แปลกใจเลยสักนิด ที่เด็กคนนี้จะดึงดูดเหล่าแฟรี่ให้เข้าหา 

อิมยองมินยกยิ้มน้อยๆ ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู 

“ตอนนั้นฉันไม่ได้ถาม ทำไมเธอถึงเลือกที่จะปฏิเสธละ ถ้าเธอไปอยู่ในโลกที่มีแต่คนรัก เธอคงมีความสุขกว่านี้”

“ไม่รู้สิครับ คงเพราะ ผมมีเหตุผลที่ให้อยู่ที่นี่น่ะ” เด็กหนุ่มผมแดงยกยิ้มบางด้วยแววตาอบอุ่นส่งมาให้

จอมเวทหนุ่มเบิกตากว้าง มองเห็นภาพของหญิงสาวผมแดงใบหน้าสะสวยคนหนึ่งซ้อนทับกับใบหน้าของจองเซอุนในยามนี้ ทว่าเมื่อกะพริบตา ภาพมายาที่เห็นก็สลายหายไป ดวงตาเรียวของชายหนุ่มปรากฏรอยปริแตกและเจ็บปวดขึ้นมาแวบ และเพื่อไม่ให้เด็กหนุ่มผมแดงรับรู้ถึงความรู้สึกแตกสลาย เขาเลยดึงจองเซอุนมากอดเอาไว้หลวมๆ กระซิบกล่าวแผ่วเบาแบบที่มีเพียงตนเท่านั้นที่ได้ยิน

“ขอบคุณที่เลือกอยู่ที่นี่นะ ...เอสเธอร์”