แจฮยอนยืนอยู่ตรงนั้น ผมสีม่วงหม่น, แจ็คเกตยืนสีซีดตัวใหญ่โคร่งกับกางเกงวอร์มย้วยๆทำให้ดูตัวเล็กลงไปถนัดตา 

เขาปลีกตัวจากเพื่อนๆออกมานอกตัวบ้าน มือควานหาแท่งนิโคตินในกระเป๋ากางเกง สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัว ก่อนที่กรอบสายตาของเขาจะจับภาพก้อนกลมสีม่วงที่ยืนพิงกำแพงอยู่ไม่ห่างจากเขานัก 

"นายสูบด้วยหรอ"

จอห์นหันไปมองคนข้างๆที่เปิดบทสนทนา ความคิดในหัวตีกันให้วุ่น

จอง 'เจย์' แจฮยอน สุดป็อปของโรงเรียน เรียนเก่งแถมยังพ่วงมาด้วยตำแหน่งนักบาสประจำโรงเรียน เก่งทุกอย่างชนิดที่ถ้ามีคนมาบอกว่าเจย์เป็นเทวดาแฝงตัวมาในหมู่มนุษย์เขาก็เชื่อ 

จอห์นเลือกที่จะเงียบ พลางอัดเจ้านิโคตินเข้าปอดเฮือกใหญ่ พยายามทำให้หัวใจที่เต้นเร็วเกินไปกลับมาอยู่ในสภาวะปกติ 

"กลิ่นบลูเบอรี่ด้วยแฮะ ขอฉันลองมั่งสิ"

คนผมสีม่วงขยับเข้ามาอยู่ใกล้เขาขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนเขาก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีบุหรี่ในมือเขาก็หายไปอยู่กับอีกคน เจย์สูดสารพิษนั่นเข้าปอด ก่อนจะปล่อยควันสีจางออกมาอย่างเชื่องช้า 

และจอห์นคิดว่ากลิ่นบลูเบอร์รี่เข้ากับเจย์เป็นบ้า

เขาไม่แน่ใจว่ามันเกิดขึ้นได้ไง

หลังจากบุหรี่มวนนั้น, บทสนทนาสั้นๆ, และเบียร์อีกสองกระป๋อง เขาโผล่มาอยู่หลังร้านเบเกอรี่ย่านชานเมือง

เสียงเหล็กกระทบกันเรียกสติให้เขาหันกลับไปมองที่ต้นตอ เจย์นั่งยองอยู่ตรงนั้น มือสาละวนอยู่กับลวดหนีบกระดาษและแม่กุญแจในมือ เขากำลังจะอ้าปากถามคนตรงหน้าแต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงคลิ๊กของแม่กุญแจ 

เจย์กวักมือเรียกให้เขาไปหา พูดอะไรบางอย่างใส่เขาที่เบลอจนฟังไม่ออก ก่อนจะพลุบหายเข้าไปในประตูที่เจ้าตัวเป็นคนสะเดาะกลอน

จอห์นกำลังรู้สึกไม่ดี — แน่สิถึงหน้าตาเขาจะดูโหดร้ายแต่เขาก็เป็นเด็กดีมาตลอดนะ ก่อนที่เขาจะคิดได้ว่าควรทำยังไงต่อ คนผมสีม่วงก็รีบวิ่งแจ้นออกมาจากประตู ก่อนจะโยนถุงขนมปังมาให้เขาถือ เขายืนอึ้งอยู่สักพักก่อนจะถูกลากให้วิ่งตามอีกคนไป พร้อมกับเสียงก่นด่าที่ไล่หลังมาของเจ้าของร้าน

"เจย์ นายมันบ้าชะมัด"

"สุดยอดไปเลยไหมล่ะ" 

เจย์ยิ้ม — ยิ้มที่กว้างจนเผยรอยบุ๋มสองข้างบนแก้มขาว เหงื่อตามไรผมม่วงเปล่งประกายเมื่อกระทบเข้ากับแสงไฟจากหลอดไฟข้างถนน จอห์นรู้สึกตาพร่า — มันอาจเป็นเพราะเขาเหนื่อยเกินไป 

"นายทำได้ไงน่ะ หมายถึงสะเดาะกลอน"

"ยูทูปไง" สีม่วงพูดก่อนจะยัดเจ้าขนมปังตัวการเข้าปาก แก้มขาวกลมขึ้นจากขนมปังที่อัดแน่นอยู่ในปากดูคล้ายก้อนโมจิ ความคิดที่อยากจิ้มแก้มของเจย์ลอยเขามาในหัว เขาแค่อยากรู้ว่ามันจะนุ่มเหมือนโมจิไหม 

แต่ความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดของเขาก็ต้องหยุดลงเมื่อก้อนนุ่มนิ่มสัมผัสเข้าที่ปากเขา เจย์ป้อนขนมปังเขา — ไม่สิ เรียกว่ายัดถึงจะถูก เจย์ยัดมันใส่ปากเขา และมองเขาด้วยสายตา เออ คล้ายกับเวลาที่แม่ป้อนข้าวลูกน่ะ เขาถลึงตามองเจ้าก้อนสีม่วงตรงหน้าที่กำลังหัวเราะจนตาหยี 

แน่สิ ผู้ชายตัวใหญ่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้านใครสักคน, ขนมปังก้อนที่ใหญ่เกือบเท่าหน้าถูกคาบอยู่บนปาก, และเขาที่ทำตาโตจนคิดว่าอีกนิดมันต้องหลุดออกมาจากเบ้าตาแน่ๆแล้ว เขาคิดว่าหน้าเขาตอนนี้มันต้องตลกมากแน่ๆเจย์ถึงขำจนลงไปนอนกุมท้องบนพื้นหญ้าแบบนั้น

"นายต้องเมาแน่ๆเจย์"

"ฮ่าๆ ไม่— นายน่ะสิน่าเอ็นดูเป็นบ้า"

จอห์นรู้สึกได้ถึงหัวใจของเขาที่กระตุกวูบ

พวกเขาเจอตู้กดน้ำอัตโนมัติ ไม่ไกลนักจากที่พวกเขานั่งอยู่เมื่อกี้ 

เจย์จ้องเข้าไปในตู้ คิ้วขมวดจนเป็นปม ดูใช้ความพยายามอย่างมากในการเลือกเครื่องดื่ม — ดูคล้ายกับพวกเอ็กซ์เมนเวลาที่ต้องใช้พลังเคลื่อนย้ายของอย่างนั้นแหละ 

"เลือกเสร็จปลุกฉันด้วยล่ะ"

"เวอร์น่า"

"นายนั่นแหละที่เวอร์"

"ก็มันน่ากินทุกอันเลยนี่นา" เจย์พูด ปากยู่อย่างน่าเอ็นดู — ใช่! มันควรเป็นเจย์ที่น่าเอ็นดูสิ! ไม่ใช่ผู้ชายที่สูงเหยียบ190อย่างเขาสักหน่อย! 

สัมผัสเย็นเฉียบแปะลงข้างแก้มเขา, เสียงงึมงำของเจ้าสีม่วงที่เขาฟังไม่ออก, กระป๋องสีพีชที่อยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ 

เจย์นั่งลงข้างๆ ยกกระป๋องสีแดงเข้มจ่อปาก — อ่า ด็อกเตอร์เพพเพอร์

"นายกินเข้าไปได้ยังไงน่ะ รสมันหยั่งกับพวกยาแก้ไอเด็ก"

"ฉันชอบกินหลังปาร์ตี้น่ะ มันทำให้ฉันไม่ปวดหัวตอนตื่น"

จอห์นพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะพิจารณากระป๋องสีพีชที่อยู่ในมือ

"แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบสีชมพู"

"นายชอบมันจริงดิ" เจย์หันขวับมามองเขา ก่อนจะยักไหล่เบาๆ "ฉันแค่จะซื้อมาแกล้งนายเฉยๆหรอก"

"นายเป็นคนแบบนี้หรอเจย์" เขาพูด ขณะที่ขายาวๆของเขายืดไปเกี่ยวกรวยจารจรที่ตั้งอยู่ไม่ไกลมา ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาสวมที่หัว "งั้นมาประลองกันหน่อย"

เจย์ยกยิ้มที่เขาคิดว่ามันน่าหยิกเป็นบ้า — แบบที่ว่ายกมุมปากขึ้นข้างเดียวเหมือนพวก 'คูลคิดส์'  ก่อนที่จะวิ่งไปหยิบกรวยอันที่ใกล้ตัวที่สุดมาสวม ปิดสีม่วงบนหัวจนมิด 

เสียงโวยวายของพวกเขาดังไปทั่วบริเวณ และตู้กดน้ำอัตโนมัติที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดียวก็ดูไม่เหงาอีกต่อไป