เขาพาตัวเองมาอยู่ในที่ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะมา

ร้านหนังสือ

เขาไม่ใช่นักอ่าน — นอกจากจะนับการอ่านเท็กซ์บุ๊คว่าเป็นการอ่านหนังสือน่ะนะ

กลิ่นอเมริกาโน่ในจมูกตีกับความฝันของเมื่อคืน ฝันที่พาเขามาอยู่ในร้านหนังสือ

เขานั่งยอง ปลายนิ้วไล่ไปตามสันหนังสือ ตามหาเล่มที่เขาจะรู้สึกถูกชะตา แต่จนเขาเดินวนทั่วร้านหนังสือก็ยังไม่พบมัน 

"ขอบคุณครับ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ"

เสียงนุ่มทุ้มแต่ติดหวานเรียกความสนใจเขาจากเหล่าหนังสือตรงหน้า เจ้าของเสียงนั้นใส่ผ้ากันเปื้อนผูกเอว ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์ ผมสีน้ำตาลอ่อนกับลักยิ้มสองข้างที่แก้มทำให้เขาลืมจุดประสงค์ทั้งหมดของการมาที่นี้ ก่อนจะทันได้รู้ตัว เจ้าของลักยิ้มก็อยู่ห่างกับเขาเพียงเคาท์เตอร์กั้น ตาสีน้ำตาลเข้มเบนมาสบเข้ากับเขา เบิกกว้างขึ้นราวกับมีคำถาม ก่อนที่เสียงติดหวานจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

"สอบถามได้นะครับ"

และเขาที่ไม่สามารถหาเสียงตัวเองได้เจอ

_______________

"Mystery book?"

"ใช่ครับ มันน่าตื่นเต้นเหมือนกับคุณได้แกะของขวัญเลยแหละ ถ้าคุณลูกค้าไม่รู้ว่าจะซื้อเล่มไหนกลับไปลองเจ้านี่ก็ได้ครับ"

"แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าเรื่องที่ผมได้ไปมันจะสนุก"

"คุณไม่รู้ นั่นแหละคือสิ่งที่น่าสนุก"

เจ้าของลักยิ้มสองจุดยิ้มจนตาปิด เขาคิดว่าโลกของเขาพร่าเลือนขึ้นหน่อย กับจังหวะหัวใจที่เต้นเร็วไปนิด — มันอาจจะเป็นเพราะเขาเพิ่มช็อตให้เจ้าอเมริกาโน่เมื่อเช้า

"จะรบกวนไหมถ้าผมจะให้คุณเลือกให้"

"ไม่เลยครับ ยินดีมากๆ"

เขาเฝ้ามองนิ้วมือเรียวขาวที่ไล่ไปตามเล่มหนังสือที่ถูกห่อปกไว้ บนปกหนังสือแต่ละเล่มมีตัวเลขที่ถูกเขียนไว้ด้วยลายมือหวัดๆ 

"ลองเล่มนี้ไหมครับ หมายเลข 29"

"แล้วถ้ามันไม่สนุกล่ะ"

"อืม เอาเป็นผมเลี้ยงกาแฟคุณดีไหม"

"คุณพูดแล้วนะ"

คำตอบที่เขาได้รับกลับมาคือรอยยิ้มที่กว้างจนเผยลักยิ้มสองข้างของคุณพนักงาน

_______________

เขาพาตัวเองออกมานั่งในร้านกาแฟไม่ไกลจากร้านหนังสือมากนัก จิบอเมริกาโน่แก้วที่สองของวัน แกะกระดาษที่ห่อเจ้าหนังสือปริศนาออก ปกหนังสือสีฟ้าอ่อนกับรูปแมงมุมที่มีหัวเป็นมนุษย์กำลังยิงแสงเลเซอร์ออกจากตาทำให้เขาต้องหรี่ตามอง 

หนึ่ง, เขากลัวแมงมุม มันเป็นเรื่องค่อนข้างน่าอายที่ผู้ชายตัวสูงเกือบสองเมตรอย่างเขากลัวแมงมุม แต่มันก็น่ากลัวจริงๆนี่หน่า

สอง, เขาไม่คิดว่าเขาจะอ่านมันให้จบได้ถ้ามันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับแมงมุมทั้งหมด เขาเหลือบไปเห็นคำว่าฟิกชั่น ก่อนที่จะรู้สึกทั้งหนักใจและโล่งใจไปพร้อมกัน อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องมานั่งอ่านชีวิตความเป็นอยู่ของแมงมุมที่เขากลัวนักหนา แต่ถ้ามันเป็นนิยายที่ตัวเอกต้องวิ่งหนีแมงมุมไปทั้งเรื่องละก็ เขาได้ตายแน่ๆ 

เขาถอนหายใจ ยกอเมริกาโน่ขึ้นดื่ม ก่อนจะเริ่มเปิดหนังสือเล่มนั้นอ่าน

_______________

กว่าเขาดึงตัวเองออกมาจากหนังสือเล่มนั้นได้ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีมืด หนังสือแมงมุมเล่มนี้สนุกอย่างไม่น่าเชื่อ เขายกอเมริกาโน่เย็นชืดที่เหลืออยู่ก้นแก้วขึ้นดื่มจนหมด เก็บของเตรียมกลับห้อง ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นพนักงานร้านหนังสือตัวขาวยืนด้อมๆมองๆอยู่หน้าตู้เบเกอรี่

อีกครั้งที่เขาไม่รู้ว่าพาตัวเองมาอยู่ใกล้เจ้าของผมสีน้ำตาลตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอไม่มีเคาท์เตอร์กั้นระหว่างพวกเขา เขาถึงสังเกตได้ว่าคนตรงหน้าเขาสูงเกือบเท่าเขา เขากระแอ่มไอคล้ายเรียกร้องความสนใจจากคนผมสีน้ำตาล ก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจะหันมาสบตาเขา แววตาฉายความแปลกใจ 

"อ้าว สวัสดีตอนค่ำครับคุณลูกค้า"

"คุณไม่ได้อยู่ในร้านหนังสือแล้วไม่ต้องเรียกผมว่าลูกค้าก็ได้"

"แล้ว.."

"จอห์น ผมชื่อจอห์น"

"โอเคครับจอห์น แล้วคุณยังไม่กลับบ้านหรอครับ"

"คือผมอ่านแล้วนะ หนังสือของคุณ"

"แจฮยอนครับ" เจ้าของผมสีน้ำตาลยิ้มจนเผยลักยิ้มบุ๋มสองข้าง "เป็นยังไงบ้างครับสนุกไหม"

"ถ้าผมบอกว่าไม่สนุกผมจะได้กินกาแฟฟรีสินะ"

เขาสังเกตได้ว่าดวงตาของคนตรงหน้าหม่นแสงไปชั่วขณะ ก่อนรอยยิ้มจะมาเติมเต็มแสงนั้นอีกครั้ง

"ผมพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้วครับ คุณจอห์นรับเป็นอะไรดีครับผมจะได้สั่งพร้อมกับขนมเลย"

"ผมล้อเล่นคุณ มันสนุกจนผมไม่อยากเชื่อเลยล่ะ นี่ผมก็เพิ่งวางมันลงได้เนี่ย"

"เห็นไหมล่ะครับ" 

รอยยิ้มที่เขาได้รับกลับมาทำให้จังหวะหัวใจของเขากระตุกวูบ และครั้งนี้เขาค่อนข้างมั่นใจว่ามันไม่ใช่ฤทธิ์ของกาแฟ 

"เอาเป็นว่า ให้ผมเลี้ยงขนมคุณแทนนะแจฮยอน"

________________

ลั่นแรงมากค่ะ อยู่ดีๆเราก็นึกคึกอยากแกะเจ้า mystery book ที่ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะให้เป็นคุณความลับ แล้วก็บู้ม  

หนังสือเล่มที่จอห์นอ่านคือ LONTAR: The Journal of Southeast Asian Speculative Fiction ค่ะ