เสียงครืดคราดจากแท่งแกรไฟต์ที่ลากผ่านกระดาษดังขึ้นเป็นช่วงๆ

ไคล์จดจ่อกับสมุดวาดรูปในมือ ขยับมือลงน้ำหนักเส้นสีดำ ลากมันเป็นเส้นสายโค้งมนสลับกับเส้นตรง  ก่อนที่เสียงหนึ่งจะเรียกเขากลับมาในโลกแห่งความเป็นจริง

"ตรงนี้มีคนนั่งไหม?"

ไคล์สะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ขัดจังหวะการวาดรูปของเขา กวาดสายตามองไปรอบร้านก่อนจะค้นพบว่าเก้าอี้ทุกตัวถูกจับจองไปแล้ว 

"ไม่มีครับ"

เขานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามทันทีที่ไคล์พูดจบ แว่นกันแดดที่สวมอยู่ถูกถอดออกมาเกี่ยวไว้บนกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ต เผยให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าชวนมอง 

ราวกับถูกสะกดด้วยดวงตาสีน้ำทะเลนั้น

เขาแต่งตัวคล้ายกับพวกไบค์เกอร์ — เสื้อยืดลายวงดนตรีชื่อดัง คลุมทับด้วยบอมบ์เบอร์แจ็คเก็ตหนัง ยีนส์ขาดๆ กับรองเท้าแวนส์โอลด์สคูล ทุกอย่างเป็นสีดำ 

"เฮ้" คนตรงหน้าดีดนิ้วใส่หน้าเขา ไคล์สะดุ้งจนเผลอทำดินสอหลุดมือ

"คะ..ครับ?"

"เห็นคุณมองฉันนานแล้ว"

"เออคือ.."

คนตรงหน้าเลิกคิ้ว

"ขอโทษที คือผมไม่ได้ตั้งใจจะ.." ไคล์ทำสีหน้าเลิกลั่ก 

คนตรงหน้ายกยิ้มมุมปาก "ฉันก็ไม่ได้จะว่าอะไรสักหน่อย"

ไคล์ก้มหน้างุด พยายามวาดรูปที่ค้างต่อ แต่ตาก็พาลแต่จะเสไปมองเจ้าของดวงตาสีฟ้าที่นั่งฝั่งตรงข้าม  จมูกโด่ง กรามคมสันได้รูป งดงามราวกับรูปสลักหินอ่อน ก่อนที่พวกเขาจะสบตากัน 

ไคล์รู้สึกราวกับหลงทาง หลงเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้น เขาสาบานว่าไม่เคยเห็นใครที่ตาสวยเท่านี้มาก่อน นัยน์ตาสีฟ้า ฟ้าน้ำทะเล สงบ ลุ่มลึก เพลงแจ๊สที่เปิดคลอเบาๆกับเสียงสายฝนที่กระทบลงบนบานกระจกยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน 

ไคล์คิดว่าเขาเห็นทูตสวรรค์

คนตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา "จ้องอะไรนักหนา หน้าฉันมันมีอะไรติดอยู่งั้นหรอ"

ใกล้

ใกล้เกินไป

"ปะ..เปล่าคือ"

อีกฝ่ายยกยิ้มก่อนจะเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้

"นายเป็นพวกจิตรกรงั้นสิ"

"อืม ก็ใช่"

"ฉันอาสาเป็นแบบให้สนใจไหม"

ไคล์เบิกตากว้าง แปลกใจที่คนตรงหน้าพูดมันออกมาราวกับอ่านความคิดเขาได้ เขารีบพยักหน้ารับข้อเสนอก่อนที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

ฝนยังคงตกกระหน่ำแบบไม่มีท่าทีจะซาลงสักนิด

"เราจะไปกันเลยไหม"

"แต่ว่าฝนมันยังตกอยู่นะ"

"ไม่เป็นไร ฉันเดินตากฝนได้"

ไคล์เลิกคิ้วมองคนตรงหน้าที่เดินนำเขาออกจากร้าน

"เออ ฉันเจสัน"

"ไคล์ครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จัก ไคล์"

"นายรู้ใช่ไหมว่าฉันล้อนายเล่น"

ไคล์หน้าเหวอ "..ล้อเล่น?"

 เจสันไหวไหล่เบาๆ "เรื่องที่ฉันบอกว่าจะเป็นแบบให้นาย" อีกฝ่ายหันมามองหน้าเขาก่อนจะหลุดขำ "ฮ่าๆ นี่นายเชื่อฉันจริงดิ"

"ก็.."

"ฉันแค่เบื่อน่ะ แล้วนายก็อยู่ตรงนั้นพอดี" 

ไคล์มองสบเข้าไปในดวงตาสีฟ้าของอีกฝ่าย พยายามจะหาความหมายในดวงตาคู่นั้น ละอองน้ำฝนเกาะอยู่บนแพขนตาและเจ้าตัวไม่สนใจจะเช็ดมันออกสักนิด เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยละอองเหล่านั้นออกจากเปลือกตาของอีกฝ่ายอย่างเบามือ เจสันมองเขาด้วยความประหลาดใจ

"ขอโทษที"

"ขอบใจ แต่เดี๋ยวมันก็เปียกอีกอยู่ดี"

"คุณจะว่าอะไรไหมถ้าผมจะคอยเช็ดให้"

ไคล์เดินตามหลังเจสัน สายฝนปรอยปรายตกกระทบลาดไหล่ของคนตรงหน้า ส่งผลให้เสื้อผ้าลู่แนบชิดกับลำตัวเผยสัดส่วนของอีกฝ่าย มัดกล้ามสวยได้รูป เอว  ราวกับนี่คือประติมากรรมชั้นเลิศที่พระเจ้าตั้งใจปั้นแต่ง เขานึกอยากจะหยิบสมุดวาดรูปมาสเก็ตช์ภาพตรงหน้า ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดเหล่านั้นทิ้ง

ฝนแรงขึ้นจนเขากลัวประติมากรรมชิ้นเอกตรงหน้าจะเสียหาย ไคล์ตัดสินใจคว้าข้อมือของอีกคนก่อนจะกึ่งจูงกึ่งลากเข้าไปหลบในร่มที่ใกล้ที่สุด 

"คุณเปียกไปหมดแล้ว" ไคล์พูด เอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำฝนออกจากไรผมของอีกคนอย่างเผลอไผล 

"นิดหน่อยเอง"

"ป่วยมาจะแย่เอานะ"

"shh, you talk too much" เจสันหันมามองหน้าเขา ก่อนจะตวัดแขนโอบรอบลำคอ "I can think of better ways to use that mouth"

เวลาเกือบสี่ทุ่ม ฝนหยุดตกแล้ว พวกเขาเดินเลียบแม่น้ำแซน เสียงเพลงโฟล์กดังมาจากนักดนตรีเปิดหมวกข้างทาง ประกอบกับแสงไฟสลัวที่สาดกระทบลงบนใบหน้าของอีกฝ่าย หัวใจของเขากระตุกวูบ 

เขาอยากจะหยุดเวลา หยุดทุกอย่างไว้ที่ตอนนี้ อยากจะเอาภาพเหล่านี้ไปวาดลงสมุดสเก็ตช์เล่มโปรดจนกว่ากระดาษจะหมด

"ฉันต้องไปแล้วล่ะ"

แล้วความฝันของเขาก็ทลายลง 

"ให้ผมเดินไปส่งไหม"

"นี่ ฉันโตแล้วนะแค่นี้เดินกลับเองได้หน่า"

ก็แค่อยากจะอยู่กับเขานานกว่านี้

"เราจะได้เจอกันอีกไหม" ไคล์พูดออกไปก่อนที่สมองจะทันคิด 

"อืม..ไม่รู้สิ"

เจสันกระซิบที่ข้างหูเขาก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เขายืนนิ่งจากลมหายใจร้อนที่เป่ารดข้างหู กับกลิ่นน้ำหอมของอีกคนที่ยังติดอยู่ที่จมูก