บรรยากาศหนักอึ้งชวนให้ก้าวขาไม่ออกอบอวลไปทั่วบริเวณ ควันขมุกขมัวลอยละล่องหมุนวนเป็นเกลียว


ราวกับอยู่ในความฝัน 


ลำแสงสีสว่างตัดผ่านส่องสว่างไปยังบางสิ่งที่รูปร่างคล้ายมนุษย์ บรรดาม่านหมอกควันต่างพากันแหวกทางให้สิ่งนั้นอย่างน่าพิศวง 


สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นมนุษย์มองมาทางเขา ก่อนจะโบกมือทักทายเขาอย่างเป็นมิตร 
ความรู้สึกคุ้นเคยก่อตัวขึ้นในช่องอกอย่างน่าประหลาด ขาก้าวเดินไปหาสิ่งนั้นก่อนที่สมองจะทันได้คิด


ระยะห่างระหว่างพวกเขาลดลงจนสามารถเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้


คุณนั่นเอง.. ไม่เปลี่ยนไปสักนิดเลยแฮะ


คนตรงหน้าหัวเราะเสียงใส พูดตอบเขาราวกับอ่านใจได้ “ฉันเปลี่ยนไปแล้วนะ”
ก่อนที่อีกคนจะเป็นฝ่ายลดระยะห่างระหว่างพวกเขาจนรู้สึกถึงไออุ่นของกันและกัน 


เธอเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

และทะลุผ่านตัวของเขาไป


“เห็นไหม ฉันเปลี่ยนไปแล้วล่ะ” เธอพูดเจื้อยแจ้วอย่างน่ารักก่อนจะหลุดขำอีกครั้ง


เขาเอื้อมมือ พยายามจะสัมผัสเธอ แต่มือของเขากลับเลื่อนผ่านอากาศ
เธอยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่เขาคิดว่ามันสว่างยิ่งกว่าดาวเคราะห์ดวงไหนๆ 
ก่อนที่ร่างกายของเธอจะจางหายไป








เขาสะดุ้งตื่น กอบโกยอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ปากหลุดเรียกชื่อของเธอคนนั้น
เขาหยุดคิดถึงเธอไม่ได้เลย
แย่ชะมัด














อีกครั้งที่เขามาอยู่ในกลุ่มหมอกและบรรยากาศที่ชวนหนักอึ้ง แต่ก้อนเนื้อในอกเขากลับเต้นรัวเร็วราวกับมีใครมารัวกลองอยู่ในนั้น 


เขาออกเดินสะเปะสะปะไม่รู้ทิศทาง ตะโกนเรียกชื่ออีกคนในห้วงคำนึง  ไวเท่าความคิด เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่สัมผัสเข้าที่ไหล่ซ้ายของเขา เขาหันกลับไปมอง เธออยู่ตรงนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนมุมปาก


เธอสัมผัสมือเขา (แน่ล่ะไม่ใช่การสัมผัสโดยตรง) กึ่งจูงกึ่งลากเขาผ่านกลุ่มม่านหมอก ก่อนที่ภาพขมุกขมัวตรงหน้าเขาจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวขจีของทุ่งหญ้า เธอหันมายิ้มให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะออกวิ่งนำไป


พวกเขาวิ่งฝ่าทุ่งหญ้าสีเขียวและทุ่งดอกแดฟโฟดิลสีเหลือง ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงบนสีเหลืองเหล่านั้น 


สีเหลืองช่างเหมาะกับเธอเหลือเกิน เขาคิด เขานึกเสียดายที่ไม่ได้หยิบกล้องตัวโปรดมาด้วย ก่อนจะขำกับตัวเองที่คิดจะพากล้องเข้ามาในฝัน 


เขามองเธอ นอนอยู่ท่ามกลางกลุ่มดอกไม้สีเหลือง พยายามเก็บรายละเอียดทุกอย่างของสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้แล้วเมมโมรี่มันลงในสมองเขาให้มากที่สุด นัยน์ตาสีฟ้าของเธอเปล่งประกายแข่งกับบรรดาดอกไม้สีเหลืองรอบตัว ราวกับที่นี่คืออวกาศสีเหลือง แล้วสีฟ้าของเธอคือดวงดาว 


แต่ไม่นานนัก ความรู้สึกวูบโหวงในอกก่อตัวขึ้น เขารู้สึกได้ว่าเวลาระหว่างเขากับเธอกำลังจะหมดลง เธอพยายามเอื้อมมือมาหาเขาก่อนร่างกายของเธอจะจางหายไป อีกครั้ง








อีกครั้งที่เขาสะดุ้งตื่น มือควานหาโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างเตียง หน้าจอแสดงเวลาตีสามห้าสิบสองนาที
ยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะต้องลุกไปทำงาน แต่เขาก็ไม่สามารถข่มตาหลับต่อได้ลง

ความคิดที่ว่าเขาจะไม่มีวันได้เจอเธออีกแล้ววิ่งวนอยู่ในหัว 















เกือบเดือนที่เขาไม่ฝันถึงเธออีก 
เวลาที่เขารู้สึกว่ามันช่างเนิ่นนานเหลือเกิน 


เขาพร่ำเรียกชื่อเธอในความฝันทุกวันแต่เธอก็ยังไม่มาปรากฎให้เขาเห็น
เขาพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันอาจจะต้องใช้เวลาในการรวบรวมพลังเพื่อมาปรากฎตัวอีกครั้ง


แต่เขารู้ตัวดีว่ามันเสียเวลาเปล่า เธอไม่มีวันกลับมาอีกครั้ง
แต่แค่ได้เห็นเธออีกครั้งมันก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอ

The Japanese House - Saw You In A Dream