วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่คิมโดยองจะได้เป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกของโรงเรียนแห่งนี้

บรรยากาศของการร่ำลากันนั้นไม่ได้เศร้าหมองอย่างที่เขาเคยคิดไว้ ทว่าก็ชวนให้รู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อย

วันนี้เป็นวันสุดท้าย

คิมโดยองพูดกับตัวเอง พยายามรวบรวมความกล้าขณะเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนคนอื่น ๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

เขารับรู้ได้ถึงแรงสั่นภายในอกของตัวเอง ยามที่ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้ม ๆ นั่น กระทั่งอีกฝ่ายหันมองมายังเขาตามการพยักพเยิดของเพื่อนรอบกาย

'โดยองยืนอยู่นั้น มีอะไรจะพูดก็รีบพูดเข้าล่ะแจฮยอน'

และเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะขาดใจเสียให้ได้ ยามที่มองเห็นเต็มทั้งสองตาว่าอีกฝ่ายกำลังเดินก้าวเข้ามาหา ทีละนิด...ทีละนิด...

ใกล้เข้ามาทีละนิด

'ไง'

'เอ่อ...ไง'

ความรู้สึกประดักประเดิดที่เกิดขึ้นนั้นทำเอาเขาทำตัวแทบไม่ถูก ทั้งที่เมื่อก่อนเคยสนิทกันมากกว่านี้ เคยหยิบยกเรื่องต่าง ๆ ขึ้นมาพูดคุยกันได้อย่างลื่นไหลมากกว่านี้

ทว่าในวันนี้ดูเหมือนทุกอย่างมันจะกลับตาลปัตรไปหมดเลย

'ไม่ได้คุยกันนานเลยนะเนี่ย' อีกฝ่ายเอ่ยขึ้น 'ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ'

'นั่นดิ'

เขาได้แต่ส่งเสียงหัวเราะแห้ง ๆ กลับไป ขณะเดียวกัน มือเรียวที่ชื้นเหงื่อมากขึ้นทีละนิดนั้นก็เผลอกำขากางเกงของตัวเองแน่นด้วยความประหม่า

วันสุดท้ายแล้ว แจฮยอนก็มายืนอยู่ตรงหน้านี้แล้วนะ

จะไม่บอกความรู้สึกออกไปจริง ๆ เหรอ?

'แล้วนี่...'

'แจฮยอน'

เขาเรียกชื่อของอีกฝ่ายช้า ๆ ทว่าชัดถ้อยชัดคำ

'หือ? ว่าไง'

'ฉัน...' หัวใจของเขาสั่นระรัวมากขึ้น 'ฉัน...อยากให้นายเขียนเสื้อให้หน่อยน่ะ ได้ไหม?'

'ได้ดิ แค่นี้เอง'

อีกฝ่ายยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มข้างแก้มที่บุ๋มลง ขณะยื่นมือมารับปากกาไปจากมือของเขา

สายลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านมา ชั่ววินาทีนั้นเหมือนเวลาได้หยุดเดินหน้า มันเหมือนกับว่า...โลกใบนี้ได้หยุดหมุนไป

และที่ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลงก็เป็นเพราะรอยยิ้มนั้น

บอกไปไม่ได้หรอกว่าเขาน่ะชอบแจฮยอนมากขนาดไหน

รอยยิ้มบางเบาถูกจุดขึ้นบนในหน้าเรียวยามหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต เขาใช้ปลายนิ้วมือของตนลูบเบา ๆ บนลายมืออันแสนคุ้นเคยของเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งสมัยมัธยมปลาย

ถ้าในตอนนั้นเขาตัดสินใจบอกชอบแจฮยอนไป ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนจะเป็นอย่างไรบ้าง

หากว่าผีเสื้อขยับปีกจนทำให้เกิดลมพายุได้จริง

สายลมในวันนั้น...จะหวนกลับมาอีกครั้งไหมนะ

[end.]