อาคาอาชิไม่ใช่คนที่แสดงออกความรู้สึกผ่านใบหน้าได้ดีสักเท่าไหร่นัก มักโดนใครต่อใครนิยามกันไปทั่วว่า ’Poker Face’ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะแว่นกันแดดสีดำและสีหน้าซังกะตายที่แผ่รังสีความกวนโอ๊ยออกมายังไงล่ะ ไม่ว่าจะถูกเดินชน “ระวังหน่อยสิวะไอ้หนู ใส่แว่นดำจะมองเห็นทางได้ไง” หรือ “ทำหน้าแบบนี้จะเอาเหรอวะ” หรือ “มองหาเรื่องเหรอ เดี๋ยวพ่อต่อยแว่นแตก” คนที่ควรพูดประโยคนั่นควรเป็นเขาต่างหาก ก็คนมันไม่ได้ตั้งใจทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างสักหน่อยนี่หว่า แล้วอีกอย่างนะ เวลาเดินคนเดียวแล้วทำหน้ายิ้มกับตัวเองมันไม่แปลกกว่าเหรอ มีครั้งหนึ่งที่อาคาอาชิถูกเด็กวิ่งชนเข้าอย่างจังจนไอศกรีมมะนาวเลอะเต็มเสื้อไปหมด เขาอาสาจะซื้อโคนใหม่ให้แต่เด็กคนนั้นกลับร้องไห้จ้าแล้ววิ่งหนีพร้อมตะโกนว่า “อย่าลักพาตัวผมไปเลยครับ!” (วันนั้นเขาลองเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวสวมผ้าสีดำทั้งตัวเหมือนในนิตยาสารแฟชั่นที่ร้านสะดวกซื้อ แน่นอนว่าใส่แว่นกันแดดสีดำเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว) นั่นเป็นครั้งแรกที่อาคาอาชิเริ่มพิจารณาสีหน้าปกติของตัวเองว่ามันร้ายแรงถึงเพียงใด อีกอย่างหนึ่งเกี่ยวกับตัวเขา นอกจากแว่นตากันแดดสีดำที่ติดไว้กับตัวตลอดแล้วก็ยังมีแอร์พอดคู่ใจด้วย อาคาอาชิรักเสียงดนตรี การที่โลกใบนี้มีเสียงเพลงนั่นเหมือนเป็นของขวัญทีี่วิเศษที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เขาฟังเพลงตลอดเวลาไม่ว่าจะตื่นนอน อาบน้ำ กินข้าว เข้าห้องน้ำ ไปทำธุระข้างนอกหรือทำงาน ยามว่างก็นั่งมิกซ์เพลงจนจำนวนไฟล์นั้นกินพื้นที่เกินครึ่งของคอมพิวเตอร์ ถ้าวันไหนรู้สึกเบื่อก็จะเปิดเพลลิสท์ใน JOOX  รู้สึกตื่นเต้นก็ Spotify  รู้สึกเหงาหงอยก็ SoundCloud  รู้สึกจั๊กจี้ในหัวใจก็ Appel Music แต่ละมู้ดแต่ละแอปพลิเคชั่น นั่นแหละ อาคาอาชิ เคย์จิ