07.
มินยุนกิคิดว่าเขากำลังหายใจไม่ออก
ไม่ใช่ในเชิงกายภาพ แต่เป็นในความคิด
อึดอัดจนอยากจะบีบตัวให้เป็นแค่เชื้อราสีขาวแล้วสลายไป
ปาร์คจีมินอยู่ในลิฟท์กับเขาแค่สองต่อสอง
สอง ต่อ สอง
มันหมายความว่าไม่มีใครอยู่ในนี้เลย นอกจากเราสองคน
ไม่ - มี - ใคร - เลย
เสียงหายใจของเขาแรงมากหรือว่ามันเงียบจนไม่ได้ยินอะไรกันแน่ เขาเพ่งสมาธิทั้งหมดไปกับตัวเลขที่ส่งแสงเรืองรองบอกเลขที่หมาย
เอาล่ะ.. อีกไม่กี่ชั้นเองมินยุนกิ และจากนั้นนายจะได้ย้อนกลับไปที่ห่างๆ ที่ห่างๆที่ใช้เฝ้ามองจีมินเหมือนเดิม
เขาภาวนาในใจในขณะที่ใบหน้ายังเรียบเฉย
แต่ทุกอย่างมันมักไม่เป็นไปตามใจคิดเสมอ
ลิฟท์ค้าง
ปาร์คจีมินมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก ก่อนจะเอ่ยปากพูด
โอ...ได้โปรดอย่าส่งเสียงแบบนั้น ผมรู้สึกเหมือนจะบ้าตาย
"ลิฟท์คงเสียมั้งครับ...ลองกดปุ่มดูหรือยัง..."
มินยุนกิต้องใช้สมาธิสูงทีเดียวในการพุ่งสายตาไปที่แผงควบคุมตรงหน้า แล้วต้องตอบคำถามเสียงเรียบ
"ปุ่มที่ลิฟท์มันเสียมานานแล้ว แต่ไม่มีใครมาซ่อม"
เขารับรู้ถึงกระแสความกังวลจางๆจากอีกฝ่ายได้ แม้จะอยากทำเป็นเฉยเมยและเหินห่างให้มากที่สุด แต่สุดท้ายก็ต้องหันไปสบตาคนที่ยืนอยู่อีกมุมของลิฟท์
"คุณไม่เป็นไรนะ?"
เขาเห็นดวงตาของจีมินไหววูบ ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร แต่อีกฝ่ายละล่ำละลั่กตอบ
"ม...ไม่เป็นไรครับ" ว่าไปก็วาดรอยยิ้มหวานของเจ้าตัวไป ดวงตาที่ยิบหยีเป็นเส้นโค้งคล้ายพระจันทร์เสี้ยวแทบจะทำให้เขาลงไปหัวใจวายตาย
โอ...พระเจ้า นี่คือบททดสอบจากพระองค์ใช่หรือไม่
จีมินยังคงใช้ริมฝีปากอิ่มนั่นพูดต่อ "บางที...โทรศัพท์ของเราน่าจะ..." ว่าไปก็ล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา โชคยังดีที่มันไม่ได้เป็นอะไรเหมือนในละคร
มินยุนกิมองการกระทำนั้นเงียบๆพลางหยิบมือถือของตัวเองออกมาเหมือนกัน
อา...ให้ตาย เพราะตึกที่นี่เก่าเกินไป แถมลิฟท์ก็ยังเป็นลิฟท์เก่าๆที่ทำด้วยเหล็กหนาหลายชั้น สัญญาณเข้าไม่ถึงเลย
เขาเงยหน้าไปมองปาร์คจีมิน--- ซึ่งทำสีหน้าจืดเจื่อนไม่ต่างกัน
==============TALK===============
สวัสดีค่ะ กลับมาพบกันอีกแล้วนะคะ *ทำเสียงแบบพิธีกรโทรทัศน์*
เวลาอัพฟิคของเราไม่ค่อยแน่นอนเลยค่ะ ออกแนว 'นึกได้เมื่อไหร่ก็อัพ' แล้วความยาวแต่ละตอนก็ไม่ค่อยเสถียรด้วย ต้องขอโทษในจุดนี้จริงๆ
แต่ตั้งใจเขียนมากนะคะ อยากจะลองแนวใหม่ๆที่ไม่เคยลอง ก็หวังว่าทุกคนจะชอบ
กำลังพยายามไม่เรียกร้องอะไรจากคนอ่านมากอยู่ค่ะ แต่ว่าใช้เวลาเขียนตั้งนาน ทุ่มเทกับน้องขนาดนี้ ก็อยากทราบฟีดแบ็คจากทางบ้านบ้าง:)
เสียสละเวลาแค่หนึ่งถึงสามนาที คอมเมนท์ให้คนเขียนบ้างไม่ได้เหรอคะ หงุว *หัวเราะ*
ล้อเล่นค่ะ แค่มีคนอ่านก็ดีใจแล้ว ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้
แล้วเจิกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ:)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in