Day 22: ซึมเศร้า (ผู้ป่วยจิตเวช) | #Novelber
Author: Sean
Pairing: Colin Firth x Hugh Grant
“อย่าหายไปนาน..” คุณดึงชายเสื้อกาวน์ที่ผมสวมอยู่เบาๆ
“เดี๋ยวผมมานะ..รออยู่ที่นี่แหละ”
“จะรอ..” เขาปล่อยมือ
ผมยิ้มให้กับคุณและเดินออกมา
คุณเป็นผู้ป่วยที่เข้ามารักษาโรคซึมเศร้า
คุณเป็นคนไข้.. ที่เข้ามารักษาเมื่อเดือนก่อน และอีกสามวันข้างหน้าคุณก็ต้องย้ายออก
ผมตั้งใจจะบอกข่าวดีนี้กับคุณ.. แต่มันจุกอยู่ที่ลำคอผมจนพูดอะไรไม่ออก
ผมทำได้เพียงแค่ยิ้มให้คุณบอกคุณให้ทานยาและพักผ่อน
คุณหายดีแทบจะเป็นปกติ คุณสนทนากับคนทั่วไปได้โดยที่ไม่ต้องเกร็ง คุณยิ้มและหัวเราะกับมุกสนทนาของเพื่อนที่ร่วมบำบัด - - แต่คุณยังกลัวการที่จะเผชิญกับโลกภายนอก
เพราะคุณรู้ดีว่ามันไม่ได้ปลอดภัยเหมือนกับที่อยู่ในนี้
คุณบอกว่าคุณรู้สึกปลอดภัยเมื่อมีผมอยู่ใกล้ๆ ถึงคุณจะชอบบอกผมว่าตัวเล็กแบบนี้จะไปสู้ใครได้
คุณบอกว่าคุณชอบที่จะสนทนากับผม เพราะผมพูดไม่เก่ง คุณตั้งใจจะสอนให้ผมพูดเก่งเหมือนคุณ
คุณบอกว่าผมเป็นคนที่ชอบทำหน้าเครียดคุณเลยชอบเล่าเรื่องตลกให้ผมฟังเสมอ ถึงมันจะไม่ตลกก็ตาม
..
“สวัสดี มีอะไรจะถาม” คุณพูดขึ้นและนั่งลงข้างๆผม บนม้านั่งยาวในสวนของโรงพยาบาล
“หืม..” ผมหันไปมองเขา
“มีอะไรจะถาม”
“อะไรล่ะ”
“ต้นไม้อะไรลื่น” คุณถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“...ผมไม่รู้ เฉลยสิ”
“วัชพรืดดดด ไง”
“...”
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเงียบกับคำตอบนั้นไปนานแค่ไหน
“..อะไรอีกเล่า”
“ผมถาม..มีอะไรจะบอกไหม”
“จริงๆแล้วก็มี..”
“อะไรล่ะ” คุณยังคงคาดคั้นเอาคำตอบ
ผมไม่รู้จริงๆว่าสิ่งที่เขาต้องการจากผมมันคือสิ่งเดียวกันกับที่ผมต้องการจะบอกเขาหรือเปล่า
“อืม..เดี๋ยวอีกสามวันก็ออกจากโรงบาลแล้วนะ” ผมตัดสินใจบอกเขาไป
“อืม..รู้แล้ว” เขาทำหน้าเฉยๆแล้วยักไหล่ “แล้วมีอะไรจะบอกอีกไหม”
“ไม่มีแล้ว..แค่นี้แหละ”
“นึกว่าจะสารภาพที่นั่งร้องไห้หน้าห้องผมเสียอีก” คุณเสมองไปทางอื่นแทน
“ด..เดี๋ยว..” ผมหันขวับไปมองแทบจะทันที
“จะบอกว่าไม่ได้ทำงั้นสิ”
“ผม..”
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่” เขาเอานิ้วออกจากจมูกตัวเองแล้วหันมามองผม “ไม่อยากให้ไปก็บอก”
“เปล่าซะหน่อย..” ผมส่ายหน้าไปมา “ผมเป็นหมอนะ ผมไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้นหรอก”
“งั้นเป็นแฟนกับผมสิ - -
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in