ช่วงนี้งานราษฎร์งานหลวงอย่างเยอะ เยอะแบบเยอะอิ๊บอ๋ายวายป่วง หลังจากเสร็จธุระที่ออฟฟิศแถวจิมซาจุ่ยแล้ว ฉันก็แบกแล็ปท็อปเดินเข้าร้านกาแฟเจ้าประจำที่เคยมาบ่อย ๆ สมัยใช้ชีวิตอยู่ฝั่งเกาลูน นอนน้อยมาหลายคืน ถ้าไม่ได้กาแฟ เติมคาเฟอีนเข้าเส้นเลือด มีหวังต้องลงไปคำนับฟ้าดินเป็นแน่

ไม่ว่าจะแวะมาที่ N1 Coffee&Co ทีไรประโยคนี้ก็จะเวียนวนอยู่ในหัว ร้านเล็กขนาดคูหาเดียว จากประตูลึกเข้าไปประมาณ 4-5 เมตร เครื่ิองชงกาแฟ LAMAZOCCO และ Victoria Arduino VA388 Black Eagle รวมถึงของตกแต่งภายในร้านเป็นสีเขียวมินต์ ด้านในเป็นผนังปูนเปลือย ฝาผนังด้านหนึ่งเป็นภาพวาดขนาดใหญ่ มี Merry-go-round หรือม้าหมุนแขวนอยู่ตรงเพดาน คนแน่นขนัดร้านเหมือนเคย ฉันเลือกนั่งตรงบาร์เล็ก ๆ  แถวยาวที่หันหน้าเข้าผนัง ตัดขาดการรับรู้เรื่องชาวบ้านชาวช่อง แล็ปท็อปออโตเมติกคอลลีคอนเน็คกับวายฟาย นึกถึงตอนที่มาครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน ฉันชะโงกไปถาม Wifi Password กับบาริสต้า เขาเดินออกมาจากบาร์กาแฟแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงอันนุ่มละมุนหู นึกแล้วก็ขำ แค่ถามรหัส wifi พี่จำเป็นต้องกระซิบให้ใจคนอื่นเค้าเต้นไม่เป็นจังหวะขนาดนี้ไหม มียักคิ้วแล้วก็ยิ้มให้อีก โอย ๆ ถวายตัวเป็นลูกค้าดีเด่นตั้งแต่บัดนั้น

"โอ้ ฮาย คุณสบายดีไหม วันนี้ดื่มอะไรดีครับ"

หนึ่งในบาริสต้าที่คุ้นหน้ากันดีร้องทักเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงอย่างเป๊ะ พร้อมกับส่งยิ้มกว้างมาให้ ฉันยิ้มและตอบกลับด้วยภาษาเดียวกัน แต่สำเนียงอาจจะไม่ได้แบบเขา

เมล็ดกาแฟของที่ร้านส่วนใหญ่เป็นตัวเอธิโอเปีย แต่วันนี้มีเมล็ดจาก Costa Rica (Honey process) ซึ่งพ่อหนุ่มบาริสต้าบอกว่าตัวนี้จะให้รสผลไม้ฉ่ำ ๆ แบบพรุน ให้กลิ่นและรสหวานฮันนีเป็นอาฟเตอร์เทสต์ ยังไม่เคยลองกาแฟจากคอสตาริกาแบบจริง ๆ จัง ๆ เลย วันนี้ต้องขอลองหน่อย   จริง ๆ ประวัติของกาแฟจากคอสตาริกานั้นน่าสนใจเลยทีเดียว เคยอ่าน THE WORLD ATLAS OF COFFEE ของ James Hoffmann บอกไว้ว่าคอสตาริกาเริ่มปลูกกาแฟมาตั้งแต่ทศวรรษที่ 19 เมื่อคอสตาริกาประกาศอิสรภาพจากสเปน ทางรัฐบาลได้แจกจ่ายเมล็ดกาแฟ และส่งเสริมการปลูกอย่างต่อเนื่องด้วยการยกเว้นภาษีบางตัว และได้ประกาศว่าหากใครปลูกกาแฟในผืนดินที่รกร้างต่อเนื่องเป็นเวลานานห้าปี ผู้ปลูกจะได้กรรมสิทธิ์เป็นเจ้าของที่ดินผืนนั้น เกษตรกรผู้ปลูกกาแฟกว่า 90% จึงมีที่เป็นของตัวเอง แม้กระทั่งในเมืองหลวงอย่าง San Jose ที่มีประชากรอาศัยอยู่มากที่สุดในประเทศ ก็มีการปลูกกาแฟมายาวนานเช่นกัน และกาแฟก็ได้กลายมาเป็นสินค้าส่งออกหลักของประเทศ กาแฟจากคอสตาริกานั้นจะออกคลีน ๆ และให้รสหวาน มีบอดี้ที่เข้มข้น มีคนบอกว่ากาแฟคอสตาริกาเป็นกาแฟที่สมบูรณ์แบบแทบไม่มีข้อบกพร่องแม้ว่าเอซิดิตี้จะไม่จัด น้อยมากที่จะพบกาแฟไม่ดีจากคอสตาริกา

"ทำผมมาใหม่เหรอ"  

ฉันละสายตาจากงาน หันไปทักด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าปกติ จะหัวเราะก็เกรงอ้ปจะเสียเซลฟ์ จูยองอ้ปป้ายิ้มเขิน ๆ ลูบท้ายทอยไปมาเบา ๆ 

"สีมันสว่างไปหน่อยนะคะ"

"ไม่หน่อยหรอก สว่างมากจนออกเหลืองเลย เดี๋ยวพี่จะไปย้อมให้สีมันเข้มกว่านี้" 

ฉันจิบกาแฟ คุยกันเรื่องสีผมสักพัก บาริสต้าก็เอาลาเต้ร้อนของอ้ปป้ามาเสิร์ฟ เขาหันไปขอบคุณเป็นภาษากวางตุ้ง 

"เทลาเต้สวยดี แต่ฟองหนาไปนิด" 

"เธอดื่มอะไร" เขาเหลือบมองกาแฟในถ้วยใบเล็ก ซึ่งทิ้งคราบสีน้ำตาลจางๆไว้ก้นถ้วย

 "เหมือนเดิมค่ะ" ฉันตอบ

"ผู้หญิงอะไรดื่มแต่กาแฟดำ" 

จริง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั่งละเลียดกาแฟใส่น้ำตาลใส่นม อย่างมากก็ฝานมะนาวลงไปให้พอสดชื่น หรือเหยาะน้ำผึ้งลงไปหน่อย แล้วยกกระดกทีเดียวหมดแก้ว ช่างไม่มีอารมณ์ละเมียดละไมเหมือนใครบ้างเลย จริง ๆ คือดื่มกาแฟดำจนชิน เวลาใส่นมจะรู้สึกมวนท้อง เมื่อไม่เห็นฉันตอบว่าไง เขาจึงยกกาแฟขึ้นจิบ

"เป็นไงบ้างคะ โอเคไหม" ฉันถามถึงลาเต้ร้อนในแก้วกาแฟสีเขียว​มินต์

"ร้อนไปหน่อย" เขายื่นลาเต้ให้ลองชิม ฉันชิมอยู่สองจิบ ก็ยื่นคืนให้ กาแฟร้อนไปนิด มีความขมนวล ละมุนดี แต่แยกไม่ออกว่ามีรสและกลิ่นแบบไหนบ้าง ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าลาเต้แบบไหนเรียกว่าดี ต้องแบบไหนถึงอร่อย แต่เอสเพรสโซของฉันวันนี้ กับอเมริกาโนในหลาย ๆ ครั้งก่อนหน้าโน้น ถือว่าโอเค เป็นกาแฟที่ฉันค่อนข้างประทับใจ

คนยังเดินเข้าและออก ลูกค้าผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมา วนอยู่แบบนั้น เสียงเครื่องบดเครื่องชงยังทำงานไม่หยุด เสียงหัวเราะและพูดคุย นี่มันบรรยากาศร้านกาแฟจริง ๆ กลิ่นกาแฟหอมหวลชวนให้สั่งมาดื่มอีกแก้ว กลิ่นสปาเกตตีจากโต๊ะอื่นก็หอมยวนใจไม่แพ้กัน อุตส่าห์นั่งหันหลังเข้าข้างฝาแล้วเชียว กลิ่นยังโชยมาเรียกน้ำย่อยในกระเพาะ สุดท้ายก็พ่ายแพ้แก่ความหิว ก็ได้สปาเกตตีมาทานจนได้

จึงต้องขอจบเรื่องราวของร้านกาแฟสีมินต์ไว้ตรงนี้ อันนยองนะคะ ??