วันเปิดเทอมคือการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ

ผมเห็นด้วย แม้ความจริงสิ่งใหม่ที่ว่านั่นคือบทเรียนเพิ่มความยุ่งยากแก่สมองทึบๆของผมก็ตาม

แต่มาปีนี้...ผมได้เจอ ‘สิ่งใหม่’ ของจริง

“ดูแลเขาด้วยนะอเล็กซ์”

อาจารย์ผู้สอนวิชาภาษาฝรั่งเศสกล่าวฝากฝังนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเมืองน้ำหอมกับผมที่เคยไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นตั้งแต่เกิดจนจบชั้นประถม

ผมหันไปมองเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่ยืนอยู่ข้างๆไล่ตั้งแต่กลุ่มผมหยักศกสีดำสนิทตัดสั้นแค่ต้นคอ ตัดกับผิวขาวจัดดวงตากลมโตกับจมูกโด่งสวยและริมฝีปากได้รูปทำให้เขาดูเหมือนรูปปั้นเทวดาประดับโบสถ์มากกว่าจะเป็นคนจริงๆ

สายตาสำรวจตรวจตราของผมคงทำให้เขาอึดอัดไม่น้อยสังเกตจากนัยน์ตาโตหลุบลงมองพื้น มือประสานกันแล้วบีบแน่นนั่นแล้ว

น่าแกล้งเป็นบ้า...ผมกระตุกยิ้มร้าย ก่อนปั้นหน้าเป็นคนดีให้อาจารย์บอกหายห่วงได้เลยกิ๊บสัน...นักเรียนแลกเปลี่ยนจากต่างแดนคนนี้จะอยู่ดีมีสุขในโรงเรียนตลอดปีการศึกษาแน่นอน

....ซะเมื่อไหร่

ผมเริ่มแกล้งเขาตั้งแต่ตอนนั้น เบาๆอย่างแกล้งเอาป้ายเตะฟรีแปะบนหลังบ้างแรงๆอย่างขัดขาให้เซบ้าง ทว่าเขาไม่เคยโต้ตอบสักครั้งอย่างมากก็แค่มองหน้าผมด้วยสายตาคล้ายผิดหวังรุนแรง

ไม่เคยฟ้องอาจารย์ด้วย...

ทำไมกันล่ะ

ผมสงสัย แล้วความสงสัยนั้นก็ตกตะกอนมากขึ้นในทุกวันผมลอบมองใบหน้าของคนที่เดินกลับบ้านทางเดียวกันทุกวันรู้สึกได้ว่าสายตาของตนเองเปลี่ยนไป

จนกระทั่งมันกลายเป็นความรู้สึกที่แน่ใจว่ามันคืออะไรและเลือกที่จะกดเป็นความลับ...ในมุมลึกสุดของหัวใจ

“ทำไมชอบแกล้งฉันนัก” เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งปร่าเอ่ยถามขึ้นในวันหนึ่งขณะเราเดินกลับบ้านพร้อมกันเหมือนทุกวันก่อนจะแยกย้ายตรงสะพานข้ามแม่น้ำสายหลักของเมือง

ผมปรายตามองคนข้างตัวริมฝีปากสวยที่เม้มเข้าหากันน้อยๆน่าเอ็นดูจนยกยิ้มไม่รู้ตัว

“เพราะชอบนายมั้ง”

พลั้งปากไปก็ชะงัก....แย่แล้วไหมล่ะ

ความลับที่เก็บงำไว้มาเนิ่นนาน

เผลอๆอาจจะตั้งแต่แรกเจอ