ผู้กองแวมไพร์...เป็นฉายาที่พวกทหารร่วมกองเรียกจนคอลลินส์แทบจะลืมชื่อจริงของตนเอง

‘ห้องผู้กองแวมไพร์น่ะหรอ...ชั้นสองขึ้นบันไดเลี้ยวซ้ายห้องแรกเลย’

‘วันนี้ผู้กองแวมไพร์แกไม่เข้าวันนี้ไปอบรมกับทหาร’เมกา พวกผู้พันเรฟที่ตัวสูงๆเหมือนตึก คุ้นๆรึเปล่า’

‘อ้าว...ผู้กองแวมไพร์วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ’

คำก็ผู้กองแวมไพร์จนถึงล้านประโยคก็ผู้กองแวมไพร์

ไม่คิดว่าโรคขยะแขยงกระเทียมจนขั้นหวาดกลัวขึ้นสมองมาแต่จำความได้ทำให้ร้องจ๊ากลั่นโรงอาหารตอนยังเป็นนักเรียนนายร้อยมันจะเป็นเงาตามตัวมาจนกระทั่งได้ยศนาวาอากาศตรี

จะมีอยู่คนเดียวที่นอกเวลาเป็นทางการยังเรียกเขาด้วยชื่อจริงอยู่

“ไงคอลลินส์ เพิ่งเลิกประชุมหรอ”

คำถามมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างให้หัวใจคนฟังชุ่มชื้นหักห้ามใจตนไม่ให้กระโดดกอดคนพูด

“ใช่ หิวซ่กเลยนายกินไรยังแฟร์ริเออร์”

“เรียบร้อยแล้วล่ะ นายไปเถอะวันนี้โรงอาหารมีข้าวผัดกระเทียมด้วยนะ”

“เฮ้”คอลลินส์ท้วงเพื่อนร่วมรุ่นไม่จริงจังนัก ก่อนโบกมือลาเดินแยกลงบันไดไป

หากเขาหันมามองสักนิด...ได้เห็นสายตาเปี่ยมล้นด้วยความรู้สึกนั้นจะรู้ว่าเหตุใดแฟร์ริเออร์จึงยังคงเรียกชื่อของเขาในขณะที่ทั้งกองทัพเรียกด้วยฉายาตั้งจากสิ่งที่เกลียดและกลัว

คนแบบแฟร์ริเออร์ไม่ชอบซ้ำกับใคร

การเรียกชื่อของคนที่ตนเองชอบก็เช่นกัน