ใครสักคนเคยกล่าวไว้ประมาณว่าเราไม่สามารถเลือกความรักได้จะเกิดเมื่อไหร่ กับใคร

...หรือสถานที่ใด

จีมินจำได้ว่าวันนั้นเขาเข้าห้องสมุดไปหาข้อมูลทำรายงานอย่างซังกะตายเริ่มต้นด้วยยืนหน้าคอมพิวเตอร์พิมพ์คีย์เวิร์ดสืบค้นชื่อหนังสือ จดหมายเลขมายืนถอนหายใจหน้าชั้นวางอวดสันหนังสือชวนตาลาย

เป็นขณะเดียวกันกับที่เขาได้ยินเสียงของตก...จากข้างตัว

นักกีฬาฟันดาบผู้เป็นหน้าตาของโรงเรียนหันไปมองเห็นเด็กหนุ่มร่างผอมบอกยี่ห้อเนิร์ดประทับหราบนแผ่นหลังกำลังสาละวนกับการเก็บเครื่องเขียนที่กระจัดกระจายบนพื้นพอเก็บเสร็จหยัดตัวขึ้นยืนกระดาษแผ่นเล็กที่เจ้าตัวจดชื่อหนังสือก็หลุดมือปลิวตกพื้น ก้มตัวลงจะเก็บหนังสือเล่มหนึ่งที่หนีบไว้กับรักแร้ในตอนแรกก็เลื่อนตก ขยับตัวจะเก็บหนังสือกระเป๋าใส่เครื่องเขียนทรงตุ๊กตาสิงโตไรอันก็หลุดมืออีกรอบ

ดูลำบากดีแท้...จีมินส่ายหน้ายื่นมือเข้าไปช่วยรับกระเป๋าไรอันไว้

“ขอบคุณครับ”หนุ่มหุ่นคงแก่เรียนพึมพำ เงยหน้าขึ้นแยกยิ้มจืดเจื่อนให้คนมีน้ำใจ

วินาทีที่ได้เห็นรอยยิ้มอวดลักยิ้มตรงแก้มนั้น...จีมินก็รู้สึกเหมือนถูกปลายดาบจากคู่แข่งในสนามแทงเข้าตรงกลางอก

ไม่คิดว่ารุ่นพี่ปีโตสุดในโรงเรียนที่เห็นหน้าบ่อยๆตามบอร์ดวิชาการเวลายิ้มจะน่ามองขนาดนี้

โดยไม่รู้ตัว...จากนักกีฬาที่ไม่เคยเฉียดใกล้ห้องสมุดยกเว้นเวลาทำงานส่งอาจารย์ก็กลับกลายมาเป็นขาประจำห้องสมุดทุกวันตอนพักกลางวันแล้วก็ไม่เคยผิดหวัง

ได้เห็นเจ้าของรอยยิ้มตรึงตาตรึงใจทุกวัน...และมีโอกาสใกล้ชิด

เพราะคนซุ่มซ่ามคือคนซุ่มซ่ามจริงๆต่อให้ไม่ถืออะไรอยู่ในมือ คิมนัมจุนก็สะดุดขากางเกงของตนเองอยู่ดี

นานวันเข้า...จีมินก็ยอมรับว่าเขาเสพติดรอยยิ้มน่ารักนั้นเข้าแล้ว

‘กูฝันถึงรอยยิ้มของเขาทุกวัน’ที่เขาบอกเพื่อนรักนามแทฮยองไปวันนั้น ไม่ได้เกินจริงแต่อย่างใด

และวันนี้เพื่อนรักคนเดิมก็หักเหลี่ยมโหดเขาเข้า...

“กูนัดกับมึงว่าวันนี้จะมาเลือกของขวัญชูซอกให้ย่ากูตั้งนานแต่มึงเทกูเพราะน้องจองกุกยอดรักมึงอยู่บ้านคนเดียวเนี่ยนะ!”

จีมินตะคอกใส่โทรศัพท์อย่างใส่อารมณ์ฟังเสียงครางหงิงจากปลายสายอีกสองสามประโยคก่อนกดวางสาย ถอนหายใจยาวเหยียด

เอาวะ...เดินดูของขวัญคนเดียวก็ได้ไม่มีมือวางอันดับหนึ่งเรื่องเอาใจคนแก่อย่างคิมแทฮยองมาด้วยก็ไม่เป็นไรฝีมือเลือกของขวัญของเขาก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดคุณย่าเห็นแล้วจะตัดออกจากกองมรดกหรอก

เด็กหนุ่มก้าวเรื่อยๆเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเดินวนในแผนกของใช้สำหรับผู้หญิง ยิ้มรับไมตรีจากพนักงานขายรู้สึกพอใจที่เห็นเจ้าหล่อนยิ้มขวยเขิน

ระหว่างจะเอ่ยปากขอให้เธอช่วยแนะนำพลันสายตาเห็นร่างคุ้นตาเดินถือกระเป๋าคลัชหนังสีดำห้อยพวงกุญแจตุ๊กตาสิงโตไรอันผ่านไป

ปากไวเท่าความคิดจีมินได้ยินเสียงตนเองเอ่ยทักฝ่ายนั้นออกไป

“พี่นัมจุนครับ”

เจ้าของชื่อคล้ายชะงักเล็กน้อยก่อนหันมาตามเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นเขาก็ตรงเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มที่เขา...

....หลงรัก

วันนี้เป็นวันหยุดนัมจุนจึงใส่ชุดไปรเวท เสื้อแขนยาวลายทางสีอ่อนคลุมถึงครึ่งมือกับกางเกงยีนส์สีดำดูน่ารักเหลือเกินในสายตาของเขา

“หวัดดีจีมิน มาซื้ออะไรหรอ”

“ของขวัญให้คุณย่าครับพี่ผมจะไปเยี่ยมท่านช่วงชูซอก”

อธิบายพร้อมยิ้มตอบรุ่นพี่ที่ตนแอบชอบลอบสังเกตท่าทีเห็นอีกฝ่ายดูจะไม่ได้เร่งรีบไปไหนก็เอ่ยถาม

“พี่รีบไปไหนรึเปล่าครับ”

นัมจุนเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆพลางส่ายหน้า “ไม่นะ พี่เพิ่งเรียนเสร็จ ทำไมหรอ”

“คือ...”ความรู้สึกประหม่าเริ่มแล่นเข้ามาจนน่าหงุดหงิด “ผมเลือกของขวัญไม่เก่งเลยอยากให้พี่ช่วยน่ะครับ ได้หรือเปล่า”

“ได้สิ”ได้รับคำตอบพร้อมดวงตาเป็นประกาย ยิ้มน้อยๆประดับบนใบหน้าแย้มกว้างขึ้น

จีมินได้ยินเสียงหัวใจของตนเองเต้นรัวดังก้องในอก

และมันเป็นเช่นนั้นตลอดเวลาที่ปล่อยตนเองให้มือเรียวยาวคว้าจับข้อมือพาเดินไปตรงโน้นตรงนี้อย่างกระตือรือร้น

แย่แล้ว...เด็กหนุ่มคิดอย่างสุขใจ...เขาคิดว่าเขากำลังตกหลุมรักจริงๆ

นานเข้า...จีมินก็ค่อยๆขยับมือเข้าประสานกับร่องนิ้วนั้นเหลือบมองคนข้างตัวพลางกระตุกยิ้ม

โดนจับมือเข้าเต็มๆแบบนี้...ยังไม่รู้ตัวอีก

หลังได้ของขวัญแล้วคนอายุน้อยกว่าก้มดูนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าเวลากำลังเหมาะก็ลองโยนหินถามทาง

“จะหกโมงเย็นแล้ว หิวรึยังครับพี่ อยากหาอะไรกินมั้ย”

“ก็เริ่มหิวแล้วนะนายอยากกินอะไรก็เลือกร้านเลย อย่าเอาแพงมากนะ”

ได้คำตอบพ่วงรอยยิ้มสดใสอีกตามเคย...รู้สึกวันนี้พระเจ้าจะรักปาร์คจีมินเหลือเกิน

ระหว่างนั่งรอหลังสั่งอาหารเรียบร้อยนัมจุนก็แยกไปเข้าห้องน้ำ

จีมินมองตามแผ่นหลังนั้นจนลับตา หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อนรักนามคิมแทฮยอง

‘ขอบคุณที่วันนี้มึงไม่มากับกูนะ’

ไม่ได้ประชดเพื่อนแต่อย่างใด

เพราะถ้าเขามากับแทฮยอง...ก็คงไม่ได้บังเอิญเจอและได้ใช้เวลากับคนน่ารักที่ตนแอบมอง

“ยิ้มอะไรหรอ”

เสียงจากคนที่อยู่ในความคิดเรียกให้เงยหน้าขึ้นยกมุมปากสูงกว่าเดิม

“ผมมีความสุขครับ”

สายตาจับนิ่งยังใบหน้าชวนมองแทนการเอื้อนเอ่ย

ว่าเขามีความสุข...เพราะใคร