“เริ่มเลยไหม?” 

“อืม”

บทสนทนาเรียบง่าย ไม่มีวาจาหยาบโลน มันไม่มีการปลุกเร้า เพราะไม่จำเป็นต้องปลุกเร้า มันจะเป็นเพียงคืนหนึ่งที่มีเพียงร่องรอยความทรงจำ

“เกือบลืมแนะนำตัว”

“ผมพัคจีมิน คุณล่ะ?”

“.....จิน เรียกจินก็ได้”

ผู้ชายคนนั้น, ‘ พัคจีมิน ‘ เขาทำอะไรที่ไม่จำเป็นอย่างการแนะนำตัว.

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะเดี๋ยวเขาก็ ‘ลืม’

จินคิดแบบนั้นตอนที่ ’จีมิน’ เริ่มปลดให้กระดุมออกจากรังดุมของมัน เผยร่างกายกำยำปรากฏสู่สายตา ลอนกล้ามพวกนั้นดูสวยงาม มันเหมือนปะติมากรรมรูปปั้นของกรีกโบราณ อะไรแบบนั้นที่จินเคยเห็นในหนังสือตอนที่ยังเป็นเด็กวัยสิบเอ็ดขวบ

“อะไรกัน คุณไม่ถอดเสื้อผ้าเหรอ?”

“ถอด แต่คุณอยากถอดมันเองไหม?”

เขาถามไป ไม่คาดหวังคำตอบแบบไหนเป็นพิเศษ แต่เมื่อสบนัยน์ตาเรียวคู่นั้น ท่ามกลางไฟสลัวของห้อง ประกายบางอย่างในแววตากลับชัดเจนยิ่งกว่าจุดสีขาวดวงใหญ่บนท้องฟ้ายามไร้ดาว จีมินไม่ตอบคำถาม แต่ก้าวเข้ามาแนบชิด วางมือลงบนสะโพกสวยของจินและดึงรั้งเข้ามาให้ร่างกายของเราแนบชิดกัน ในระยะที่ลมหายใจปะปนและกลีบเนื้อนุ่มเริ่มคลอเคลีย,จินเคลิ้มกับมัน กับบางอย่างที่จีมินมอบให้ ไม่ได้ตระหนักถึงปลายนิ้วที่ปลดกระดุมเสื้อของตนให้หลุดออก เช่นเดียวกับมือของจินที่เริ่มเข็มขัดของจีมินออก

พวกเขาสบสายตากันอีกครั้ง ปล่อยให้เสื้อผ้าไหลหลุดลงไป ปลดเปลื้องตัวตนพวกนั้นออก

จินรู้สึกร่างกายสั่นไหวไปหมด ก้มจนคางแทบชิดอกตอนที่จีมินมองร่างเปลือยเปล่าของตน

“คุณสวยมากเลย จิน”

อายมาก

จินคิดเช่นนั้นและปล่อยให้อีกฝ่ายดันร่างกายให้ราบไปกับเตียงกว้างที่ดูแคบลงเมื่อร่างกายพวกเขาแนบชิดกัน

X

เรากอดกันท่ามกลางอุณหภูมิที่ร้อน ร้อนมากๆ

แต่สัมผัสที่จีมินมอบให้นั้นร้อนกว่า

“อ๊ะ..! อย่าทำพร้อมกัน”

จินว่า น้ำเสียงสั่นไปหมด สูดลมหายใจเข้าลึกๆกลั้นก้อนสะอื้น ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตานั้นแดงปลั่งไปหมดเมื่อจีมินขยับป้อนให้มากขึ้น จนเราแนบชิด เป็นหนึ่งเดียวกัน เสียงหอบหายใจพร่าดังอยู่ใกล้ๆ

“ข้างในคุณร้อนมากเลย จินอ่า”

จีมินกระซิบอยู่ข้างริมหู น้ำเสียงที่เคยทุ้มนุ่มแหบพร่าไปหมด จินครางเสียงหลงตอนที่ใบหูนิ่มถูกขบเย้าเบาๆและเมื่อทุกอย่างเข้าที่ จังหวะเนิบนาบก็เริ่มขึ้น มันเชื่องช้าในทีแรกและเร่งเร้ามากขึ้นเมื่ออารมณ์ดิบเริ่มเป็นผู้ควบคุม จังหวะของจีมินดุดัน ยิ่งจินเรียกร้องอ้อนขอ ก็ยิ่งป้อนให้ มันไม่อ่อนโยนเท่าไหร่นักเมื่ออีกฝ่ายทั้งขบผิวจนช้ำ ทั้งตีสะโพกจนขึ้นรอย

ถึงจะแบบนั้นจีมินก็อ่อนโยนมากๆเมื่อเทียบกับคนอื่น

มือของจีมินประคองสะโพกอย่างนุ่มนวลตอนที่เปลี่ยนให้จินนำจังหวะบ้าง จินโอบรัดร่างกำยำของจีมินไว้ ปลายเล็บกรีดขึ้นตามแนวสันหลังโค้ง

“จินอ่า”

“คุณสวยมากจริงๆ คุณวิเศษมาก”

จีมินพร่ำกระซิบยามริมฝีปากเราคลอเคลีย จินทำได้แค่กดจูบ ปล่อยให้จีมินชักนำเขาให้เดินไปถึงสวรรค์ตอนที่เราแตะสัมผัสกันอย่างลึกซึ้งที่สุด

มันเอ่อล้นไปหมด

จินรู้ดี ตอนที่กลืนกินความปรารถนาที่ใหญ่โตเกินรับไว้

“คุณเก่งมากเลยครับ จิน”

จินฝังใบหน้าลงกับแผ่นอกชื้นเหงื่อ ซุกซ่อนใบหน้าแดงปลั่งของตัวเองไว้พลางพูดด้วยเสียงอู้อี้

“คุณก็เช่นกัน จีมิน”

และขยับซุกมากขึ้นตอนได้ยินน้ำหัวเราะแผ่วๆใกล้ๆ ตอนที่ได้รับจุมพิตที่ขมับ

X

พัคจีมินไม่เหมือนคนอื่นที่จินรู้จัก

นิ่มนวล อ่อนโยน สุภาพบุรุษ เกินกว่าที่จะได้พบ

จีมินไม่เหมือนคิมแทฮยองที่เอาแต่ใจและชอบรังแก ไม่เหมือนจอนจองกุกที่มักจะชอบพูดจาให้จินอับอาย หรือมินยุนกิที่มักจะใส่อารมณ์กับจินเสมอ

จินอยากเห็นแก่ตัวอีกสักนิด ที่จะซึมซับไออุ่นในอ้อมแขนที่อ่อนโยนนี้ไว้ให้นานที่สุด

มันเป็นความฝันที่เหมือนฟองสบู่ เมื่อปะทะกับความจริง มันก็พร้อมจะแตกสลายไปพร้อมๆกับหวังที่ริบหรี่

X

ไหล่กว้างผิดกับเอวที่เพรียวบาง เส้นโค้งเว้าตามกรอบสะโพกทำให้ร่างกายดูบอบบางเมื่อมันไร้ซึ่งสิ่งใดปกปิด แผ่นหลังเปลือยเปล่าดูงดงามมากขึ้นเมื่อผิวขาวสะท้อนกับแดดยามเช้าตรู่ เหมือนกำลังละเลียดจิตรกรรมชิ้นเอกของพระเจ้า แต่พระเจ้าคงจะลงโทษพัคจีมินในไม่ช้า เมื่อเขาได้แต่งแต้มจิตรกรรมล้ำค่านี้ด้วยสีสันของเขา

แต้มกลีบสีช้ำ, รอยจูบของจีมินแต่งแต้มกระจายประปรายอยู่รอบเจ้าดอกไม้สีฟ้าที่ผลิบานอยู่เดียวดายกลางแผ่นหลังด้วยความที่กลัวว่ามันจะเหงา

ดอกไม้เล็กๆสีฟ้าน่ารักที่เหมือนกับจิน

ดอกฟอร์เก็ตมีนอต,        

นัยน์ตาเรียวสบกับเจ้าดอกไม้อยู่ครู่นึงก่อนแนบริมฝีปากอุ่นลงบนดอกไม้นั้นอย่างนุ่มนวล

ผละจากและหายไป ทิ้งไว้เพียงอุณหภูมิของริมฝีปากที่คนที่จมอยู่ในห้วงนิทราไม่มีวันรับรู้ถึงมัน

เมื่อจินลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้างกายก็จะว่างเปล่า มีแค่ซองสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

กับตัวเขาแค่คนเดียว มันก็แค่นั้นเอง

X

จินรู้จักมันดี พอๆกับที่รู้จักตัวเอง

มันคือความเดียวดาย มันเป็นเพื่อนรักที่จินรู้จักดีตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่วันที่ถูกทิ้งขวางลงข้างทาง เป็นสิ่งของที่ไม่มีใครต้องการ เป็นเมล็ดที่ไม่สมบูรณ์ ถูกเหยียบย่ำลงกับโคลน งอกเงย ผลิบานอย่างเงียบเชียบ รอเพียงวันและเวลาที่ร่วงโรยรา

มันก็แค่นั้น

ชื่อจริงก็แทบจะลืมไปแล้ว

‘             ‘

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เหลือแค่ ’ จิน ’ กันนะ?

จินถามตัวเองอยู่หลายครั้ง จนกระทั่งเขานึกออก มันคือตอนที่รับลูกค้า,ครั้งแรกสุด ไม่ว่าจะร้องตะโกนแค่ไหน ก็ไม่มีใครได้ยิน มันเป็นแบบนั้นเสมอ เจ็บจนเหมือนตัวเขาจะแหลกสลายทั้งเป็น ทุกอย่างเกิดขึ้นเวียนซ้ำเป็นวัฏจักร 

จนกระทั่งจินตระหนักได้ว่า ตัวตนของเขามันช่างกลวงเปล่า

อาจจะมีเพียงเจ้าดอกไม้สีฟ้าที่เข้าใจเขา

เจ้าดอกฟอร์เก็ตมีนอต

.

.

‘ อย่าลืมฉัน หรืออีกความหมายก็คือ รักแท้ครับ ‘

เจ้าของร้านดอกไม้ที่มีรอยยิ้มสดใจเหมือนพระอาทิตย์คนนั้นพูดขึ้น ตอนที่หยิบยื่นช่อดอกไม้เล็กๆมาให้ จินกะพริบตา มองเจ้าดอกไม้เล็กๆสีฟ้าอมม่วงแสนน่ารัก

‘ มันเหมือนกับคุณดี เพราะงั้นยิ้มเยอะๆนะครับ’

จินยิ้มบางเบา ให้กับช่อดอกไม้ในมือ

นั่นสินะ เหมือนกันเลยล่ะ

ใช่ อย่าลืมได้ไหม

'ได้โปรดอย่าลืมและได้โปรดรักเขาเถอะ'

มันคือสิ่งที่จินขอต่อพระเจ้าเสมอ แม้รู้ว่ามันคงไม่สมหวังก็ตาม.

X

จินคาดหวังเพียงแค่ การสลักดอกไม้ ปลูกมันลงบนแผ่นหลัง อาจจะช่วยอะไรบางอย่าง

จริงๆก็ไม่หรอก มันไม่ช่วยอะไรเลย

อาจจะช่วยให้บาดแผลที่เผชิญอยู่เบาลงไปเพราะเจ็บที่หลังมีมากกว่าแค่ชั่วคราว

แค่ชั่วคราวที่บรรเทารอยปริร้าวในหัวใจ

X

มันก็เหมือนทุกครั้ง สถานที่เดิม มุมเดิม ดนตรีที่ดังกลบเสียงเริงร่า อากาศที่อบอวลด้วยกลิ่นผลไม้ ท่ามกลางหมู่มวลมนุษย์ที่ถูกย้อมด้วยสีสันของแสงนีออน สถานที่ที่ปลดเปลื้องซึ่งตัวตนเก่าและเกิดใหม่ ย้อมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผิดเพี้ยนไปหมด

ตัวเขาเองก็ผิดเพี้ยนไม่ต่างกัน

จินโคลงแก้วในมือ ปล่อยให้ของเหลวสีอำพันหมุนวนเป็นคลื่นเล็กๆในแก้วใส จรดแนบแก้วเย็นๆที่ริมฝีปาก กลืนรสชาติหวานขมที่ทำให้ลำคอร้อนผ่าวลงไปทั้งหมด ราวกับเป็นสิ่งบันเทิงใจเพียงสิ่งเดียว

ลุกขึ้น พาร่างกายเข้าไปอยู่ในหมู่คลื่นมนุษย์ ปล่อยตัวไปตามแรงดัน จินจำไม่ได้ว่าชนใครไปบ้าง แต่กลับรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อจมูกได้กลิ่นอ้อมแขนคุ้นเคย กลิ่นโทนร้อนบนผิวร้อนผ่าวของใครสักคนที่จินเคยกอด

“จิน คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”

ไม่รู้หรอก,

จินไม่ตอบ แต่ประคองใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าแล้วแนบริมฝีปากลงไป.

X

มันเป็นวัฏจักรที่วนซ้ำอีกครั้งและอีกครั้ง ซ้ำซาก 

เหมือนเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่เฉพาะเพลงแผ่นนั้น

 ผิวชื้นเสียดสีจนร้อน ร้อนจนคิดว่าอาจจะละลายไปในอ้อมแขนที่คุ้นเคย ดุดันแต่อ่อนโยนกับจินเสียยิ่งกว่าใคร เหมือนตัวตนที่เหมือนจักรวาลกลวงเปล่าถูกเติมเต็มด้วยความร้อน ขยายตัว ระเบิดออกเติมเต็มความว่างเปล่านั้น

จนกว่ามันจะเย็นลง จินคิดว่าอาจจะตายก่อนก็ได้

"อืม อา...ที่รัก คุณรัดผมแน่นเกินไป"

"ตรงนี้เหรอครับหืม? ถ้าผมสัมผัสตรงนี้ คุณชอบสินะ"

" จินอา.....คุณวิเศษที่สุดจริงๆนั่นล่ะ"

จินก็ได้แค่ร้องตอบไม่เป็นภาษาจริงๆนั่นล่ะ

X

จำไม่ได้เลย

จินคิดในขณะลุกขึ้นพิงพนักเตียงด้วยร่างกายที่เมื่อยล้า โดยเฉพาะสะโพกของเขาที่ปวดหนึบไปหมด ทบทวนเศษซากความทรงจำที่กระจัดกระจายขณะมองช่อดอกไม้ที่เหมือนดอกไม้บนแผ่นหลังของตัวเอง  ปลายนิ้วไล้ตามกลีบอ่อนนุ่มบอบบาง ละสายตามองแสงแดดอ่อนๆที่เล็ดลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านสีขาวโปร่งแม้ถูกเติมเต็มความปรารถนา แต่หัวใจกลับกลวงเปล่าเช่นเดิม มุมปากยกยิ้มขึ้น หลุดหัวเราะออกมาคำนึง

คาดหวังอะไรอยู่กันนะ ก็เขาน่ะ      

“อรุณสวัสดิ์ครับ ตื่นแล้วเหรอ?”

เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ นัยน์ตากลมเบิกกว้าง ก้อนเนื้อในอกเต้นระรัว จินไม่กล้าจะมอง เอาแต่มองตักของตัวเอง ไม่แม้อยากแม้แต่จะคาดหวังอะไรทั้งนั้น แต่บางอย่างในหัวใจกำลังเรียกร้องมัน สัญญาณของอะไรบางอย่างที่ไม่เคยมีอยู่กลับปรากฏขึ้น 

จินเงยหน้าขึ้น,มองสบใบหน้าอันแสนคุ้นเคยที่กำลังส่งรอยยิ้มกว้างจนนัยน์ตาเรียวนั้นหยีโค้ง รอยยิ้มสว่างไสวของเทวดาองค์น้อยๆ

พัคจีมิน,

ชื่อที่จินจำได้ขึ้นใจยิ่งกว่าชื่อของตัวเอง

“ทำไมคุณ??? .....ถึงยังอยู่...?”

ทำไมไม่หายไปเหมือนทุกทีเล่า

จินถามคำถามนั้นในใจ รู้สึกว่าน้ำเสียงตัวเองเบาหวิวจนมันแทบกลืนหายไปกับลมหายใจในตอนท้ายประโยค คำถามที่ไม่เคยคิดจะถาม และก็คงไม่มีใครคิดจะตอบมัน,

“แล้วทำไมผมถึงต้องไป?”

          แต่จีมินกลับตอบคำถามนั้น.

ปลายนิ้วกร้านของจีมินเกลี่ยเช็ดหยาดน้ำตาที่ขอบตาแผ่วเบา โอบอุ้มความรู้สึกของซอกจินไว้ทะนุถนอมแก้วที่ร้าวพร้อมจะปริสลายใบนี้ไว้ด้วยความอ่อนโยน

“ ‘ซอกจิน’ คุณใจร้ายมากเลยนะครับ แม้แต่ชื่อจริง คุณก็ไม่ยอมบอกผม”

“ชู่ว ไม่ร้องไห้สิคุณ ผมทำอะไรผิดไปเหรอคนดี?”

จีมินหัวเราะแผ่วๆพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาให้ สว่างไสวจนตาแทบพร่า และเมื่อแขนนั้นเปิดอ้า จินก็เข้าสวมกอดมันโดยไม่ลังเล เป็นครั้งแรกที่จินโอบกอดใครสักคนไว้ด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี ‘ซอกจิน’ ร้องไห้ ครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้คือเมื่อไหร่มันก็นานมากพอๆกับที่คิดว่าบางทีต่อมน้ำตาน่าจะพังไปแล้ว

ซอกจินสะอื้นฮักเหมือนเด็กเล็กๆที่หลงทาง ปล่อยทุกความรู้สึกออกมาบนบ่าเล็กที่แคบกว่าของเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นนี้ แต่มันก็เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กมากๆเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของคนๆนี้,พัคจีมิน

ในอ้อมแขนที่’ซอกจิน’รู้สึกตัวเล็กลง อ้อมแขนนั้นก็กลายมาเป็นโลกทั้งใบของ’ซอกจิน’ เป็นอ้อมแขนที่ทำให้ชื่อที่แทบจะเลือนลางหายไปนั้นเด่นชัดขึ้นมาเมื่อจีมินเรียกมัน อ้อมแขนที่ทำให้ชื่อ ‘คิมซอกจิน’ มีความหมายขึ้นมาสำหรับใครสักคน

น้ำหนักที่สม่ำเสมอจากฝ่ามือทำให้ซอกจินเคลิ้มไปกับความอบอุ่นนั้น สัมผัสน้ำหนักของริมฝีปากที่จุมพิตลงบนเปลือกตาอย่างนุ่มนวล น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่พร่ำกระซิบปลอบว่า ‘ไม่เป็นไร’ เหมือนเพลงกล่อมเด็กที่ทำให้ซอกจินจมลงสู่ห้วงนิทราในโลกใบใหม่ของเขา

โลกที่เขาเฝ้ารอที่จะพบเจอมาตลอด,

โลกที่มีชื่อเรียกว่า ‘จีมิน’

X

มนุษย์อาจจะเกิดมาเพียงเพื่อพบเจอใครสักคนที่ทำให้ตัวตนของเรามีความหมาย ท่ามกลางหมู่มวลมนุษย์ที่ทำให้ตัวตนของเราสั่นไหว เคว้งคว้างและเดียวดาย เราต่างหลงทางอยู่บนโลกที่ไม่มั่นคงใบนี้หากสามารถค้นพบคำตอบของความหมายของตัวตนนี้ได้  โลกใบนี้อาจจะกลายเป็นสวรรค์ในพริบตาเดียวก็เป็นได้.

ซอกจินคิดแบบนั้นตอนที่มือของจีมินเอื้อมมากุมมือของเขาไว้

แม้จะเล็กกว่า แต่มันก็ยิ่งใหญ่กว่าใครทั้งหมด

โลกใบเล็กๆของคิมซอกจิน.

X

.

.

.

.

.

.

.

20XX  January  xx         

นัยน์ตาเรียวสีเข้มมองก้อนปุกปุยสีขาวที่ร่วงหล่นจากท้องฟ้าสีเข้มข้างนอกหน้าต่างนั่น มันเพิ่งเริ่มตกก็จริง แต่เขาก็ควรจะรีบเร่งกลับไปได้แล้ว จีมินกอดอก ชุดสูทสีดำและเนคไทล์สีเดียวกันทำให้พัคจีมินดูภูมิฐาน โดยเฉพาะเมื่อเรือนผมสีบลอนด์บลอนด์เงินถูกเซตให้เปิดหน้าผาก ภาพลักษณ์ชายหนุ่มร่างเล็กแต่กำยำคนนี้เลยดูทั้งเย็นชาและน่าเกรงขามขึ้นมา 

จีมินมองเข็มวินาทีที่กำลังเดินไปอย่างสม่ำเสมออย่างที่มันควรจะเป็น ถ้าหากสามารถเร่งมันได้ก็คงดี แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้นล่ะจึงได้เปลี่ยนเป้าสายตามาอยู่ที่เค้กสวยๆในตู้โชว์แทน ไม่ว่าอันไหนก็ดูน่ากินทั้งนั้น ทำเอาเขาเลือกไม่ถูกว่าควรจะเลือกแบบไหนไปดี เขาไม่สันทัดเรื่องของกินนักหรอก ได้แค่ฟังคำแนะนำจากพนักงานร้านแล้วก็เลือกมัน หวังแค่ว่ามันคงจะถูกปากคนที่บ้านเท่านั้นล่ะ

“เค้กที่สั่งได้แล้วค่ะ”

เขาขยับเข้าไปดูเค้กที่อยู่ในกล่อง เค้กครีมสดที่ประดับด้วยสตอเยอรี่ลูกโต มุมปากยกยิ้มเล็กๆเมื่อนึกถึงใครบางคนที่น่าจะชอบเจ้าเค้กก้อนนี้ จีมินพยักหน้าให้พนักงานอีกครั้ง พลางก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ

อา สายแล้ว

“ ทั้งหมด xxxxxวอนค่ะ”

“อ่า ครับ .....ไม่ทราบว่ารับบัตรเครดิตไหม?”

.

.

.

.

.

.

.

นัยน์ตากลมสีเข้มจับจ้องเจ้าก้อนสายไหมปุกปุยที่เริ่มร่วงหล่นจากท้องฟ้าสีเข้มก่อนหันกลับไปดูนาฬิกาบนผนังห้อง ตัวเลขของหน้าปัดดิจิทัลบอกเวลาหกโมงครึ่ง

“ช้าจัง....”

ซอกจินบ่นพึมพำเบาๆ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เท้าคางลงกับขอบหน้าต่างอีกครั้ง มองไฟกลมๆที่แต่งแต้มให้มองยามค่ำดูมีชีวิตชีวาอีกครั้ง ส่วนเขาเองก็รอใครบางคนที่กลับมาแต่งแต้มสีสันให้ห้องสีขาวที่เงียบเหงานี้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

คิดถึงอีกแล้วสิ

“กลับมาแล้วครับ”

เสียงนุ่มๆของที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูห้อง จีมินผงะเล็กน้อยเมื่อถูกเด็กน้อยตัวโตกระโจนใส่จนเขาเสียวว่าเค้กในกล่องจะเละไปแล้วรึเปล่า แต่มันก็ไม่เท่ากับปลายจมูกโด่งที่กดฝังลงบนแก้มเขาพร้อมน้ำเสียงออดอ้อนแสนหวานจากคนขี้อ้อนของเขา 

จีมินยิ้ม,จุมพิตลงที่ริมฝีปากอิ่มอย่างนิ่มนวล

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะจีมินอา”

“ครับ ผมกลับมาแล้วครับ ผมซื้อเค้กมาฝากคุณด้วยนะ แต่ไม่รู้ว่าเละรึยังนะ...”

จีมินว่าแบบนั้น ส่วนซอกจินก็ได้แต่ทำตาโตอย่างตกใจ แต่สุดท้ายพวกเขาก็นั่งกินเค้กเละๆในกล้องด้วยกันกับชาคาโมไมล์อุ่นๆ แม้จะเปิดฮีทเตอร์ พวกเขาก็เลือกที่จะนั่งเบียดกันจนไหล่ชิดอยู่ดี ไม่ใช่เพราะหนาวด้วยซ้ำ บรรยากาศที่เคล้าคลอจนเหลือเพียงพวกเขาสองคนในห้องสีขาวห้องเดิม ในห้องที่พวกเขาได้กลายเป็นโลกใบเล็กของกันและกัน.

-FIN-

Story by Macbeth1995

Twitter; @astronaut1995

#สถานีอวกาศno95

Talk;

ดึกแล้วอัพได้ แฮ่ มีแท็กของตัวเองแล้วค่ะ 

จะเปิดเทอมแล้วค่ะ คงเป็นอีกเทอมที่หนักหนา 

แต่จะพยายามเขียนทุกอย่างที่อยากเขียนให้มากที่สุดค่ะ

หวังว่าจะยังมีคนรออ่านอยู่นะคะ ขอโทษที่เอาแต่ใจด้วยนะคะ แฮ่

ป.ล.โมเม้นต์กุกจินวันนี้มันดีจริงๆเลยนะคะ ภูมิใจในตัวกัปตัน แง