• TxT*BTS fanfic

• Gengre;Puppy love | Soft

• Pairing: Soobin*Jin |Choi Soobin*Kim Seokjin|

• Rate:PG-15

การตกหลุมรักครั้งแรกคือคิมซอกจินที่แก่กว่าแปดปี

“ใครน่ะ?”

“คิมซอกจินน่ะ เป็นไอดอลล่ะ หล่อเนอะ”

“อือ”

มันเป็นความหลงใหลเพียงชั่ววูบ แต่พอลองแตะสัมผัสกลับพบความนิรันด์ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

แต่เพราะแตะสัมผัสนั่นล่ะ เลยอยากรู้อยากเห็นมากกว่าเดิม

x

พอรู้สึกตัวอีกครั้งก็อยู่ท่ามกลางหมู่ทะเลดวงดาวนับล้าน ท่วงทำนอง คำร้องเสียงหวานหู ซูบินตกอยู่ในเขาวงกตหมู่ดาราจักร และท่ามกลางทะเลดาวพวกนั้นกลับมีคิมซอกจินเป็นดาวฤกษ์จรัสแสงที่สุด

“ขอบคุณทุกคนที่มานะครับ ผมรักพวกคุณนะครับ!”

การตกหลุมครั้งที่สองคือรอยยิ้มและประกายตาที่สุกสกาว

ซูบินไขปริศนาที่ว่าทำไมมนุษย์ถึงหลงใหลและคลั่งไคล้ต่อมนุษย์คนใดได้มากเหนือคณา อาจจะรูปลักษณ์ อาจจะเพราะหน้าตา แต่สำหรับซูบินคือคิมซอกจิน ทั้งหมดนั้นมากพอที่จะผลักดันให้ซูบินสดับเงี่ยฟังหมู่มวลความรู้สึกในใจ จนมันกลายเป็นความกล้าขึ้นมา

“สวัสดีนะ”

รู้สึกตัวอีกครั้งก็มายืนประหม่าต่อหน้าคิมซอกจินในงานไซน์เสียแล้ว

“มาครั้งแรกล่ะสิ ยินดีที่ได้พบนะ”

ซูบินซ่อนตัวใต้กรอบแว่น กลืนน้ำลาย ก่อนจะพบว่าเสียงหายไป ฝ่ามือเริ่มเย็นชื้น นิ้วเรียวขยำขยุ้มชายเสื้อจนยับยู่ยี่

“เขินเหรอ ผมก็เขินนะถ้าคุณเป็นแบบนี้”

คิมซอกจินว่าแบบนั้นพร้อมยิ้มจนนัยน์ตาหยีโค้ง ใบหูแดงขึ้นอีกสักเฉดได้ ซูบินคิดว่าก้อนเนื้อในอกกำลังระเบิด 

ช่วยน่ารักให้น้อยลงกว่านี้ทีครับ! 

ซูบินตะโกนกู่ร้องในใจแข่งกับเสียงอึกทึกก้องของชีพจรสูบฉีดที่ดังจนหูอื้ออึงไปหมด

และมันเป็นการตกหลุมรักครั้งที่สาม

x

แต่แล้วก็พบว่าทั้งสถานะ ระยะห่างดูเพ้อฝันไปหมด จากจอแก้ว เป็นระยะที่นั่งโซนซีหก จนเหลือระยะประมาณเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรของโต๊ะกั้น

เขาค้นพบว่า ความจริงเขาโลภได้มากกว่านั้น

“ไม่ลองสมัครดูล่ะ? นายอาจจะได้เดบิวต์เป็นไอดอลค่ายเดียวกับคิมซอกจินที่นายชอบก็ได้นะ”

และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่ซูบินพบว่า เจ้าก้อนเนื้อในอกอาจจะออกมาเต้นข้างนอกจริงๆเสียได้ ทั้งประหม่า ทั้งลนลาน แต่มันเป็นความกล้าที่ซูบินเค้นมาทั้งชีวิต และมันก็จบลงที่ซูบินแวะร้านสะดวกซื้อ ซื้อไอติมรสโปรดห้าแท่ง ดูเหมือนรสชาติหวานเย็นจะช่วยทำให้ใจของซูบินสงบได้มากทีเดียว 

วันนั้นเขาจึงกลับบ้านไปด้วยความคิดที่ว่าคงไม่มีทางจะใกล้ได้มากกว่าที่เป็น

 ก่อนจะรู้ว่าในอีกหนึ่งเดือนถัดมา ระยะที่คิดว่ายังไงก็คงไกล กลับสั้นลงอีกนิดนึง

“สวัสดีครับ ผมชเวซูบิน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับซอนเบนิม!”

“อือ พยายามเข้านะ ซูบินนี่”

การตกหลุมรักครั้งที่สี่นั้นมันเป็นเพียงเรื่องธรรมดาที่รุ่นพี่หยิบยื่นให้รุ่นน้องทุกคน แต่ซูบินก็ชอบความธรรมดาแสนจริงใจนั้น

มันเป็นการพบกันระยะใกล้ ระยะที่เหลือเพียงมือเอื้อม คิมซอกจินว่าด้วยรอยยิ้ม มันพราวระยับยิ่งกว่าภาพเคลื่อนไหวบนจอ มันสั้นลงจนชีพจรเพิ่มอัตราสูบฉีดเลือด

ใช่ มันสั้นลงจริงๆ แต่มันยากกว่าเดิมเพราะตารางชีวิตแสนวุ่นวาย ซูบินพบว่าเขาอยากโตให้มากกว่านี้ตอนที่เห็นจอนจองกุกซอนเบนิมโอบไหล่ของ’ซอกจินซอนเบนิม’

มีแต่ต้องพยายามให้มากขึ้น อยากยืนเคียงข้าง ณ สถานที่นั้นอย่างสมศักดิ์ศรี มีแต่ต้องพยายามเท่านั้น

“สวัสดีครับ พวกเรา——,”

“ผมน่ะ ชอบจินซอนเบนิมที่สุดเลย”

ซูบินน่ะทำเรื่องที่กล้าในชีวิตไปแล้วครั้งหนึ่ง คือตอนที่มาออดิชั่น ครั้งที่สองก็คือครั้งนี้ คำสารภาพแสนอ่อนหัดผ่านรายการเดบิวต์ของตัวเอง 

ต่อให้คิมซอกจินไม่รู้ก็ไม่เป็นไร

เพราะยังไงก็ชอบอยู่ดี

ความกล้าของเจ้าลูกกระต่ายที่เริ่มจะเผชิญโลกกว้าง

x

ผลลัพธ์ไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง ซูบินแค่ต้องพยายามให้มากขึ้น แล้ววิ่งต่อไปตามเส้นทางไรจุดจบ ไร้เครื่องหมายบอกทาง ไม่มีเข็มทิศ ไม่มีแผนที่ที่บอกเส้นทางที่ถูกต้อง แค่ต้องตามเสียงหัวใจ

ดูเหมือนโชคชะตาจะเหวี่ยงเขามาพบกันเร็วอีกนิด ณ สถานที่ใกล้เคียงกับความฝัน ในที่ที่มีแต่แสงประกายเจิดจ้า และเหมือนเคย คิมซอกจินยังเป็นแสงที่ทอประกายสุกสกาวที่สุดเฉกเช่นครั้งยามแรกเห็น

คิมซอกจิน,จินซอนเบนิม,ซอกจินนี่ฮยอง

ตอนนี้ระยะเหลือแค่เอื้อมสัมผัสอีกครั้ง สมองของซูบินขาวโพลนเมื่อมองสบใบหน้าของจินซอนเบนิม(ในที่สุดซูบินก็รู้ว่าควรเรียกอย่างไร) ทั้งประหม่า ทั้งไม่รู้ว่าควรจะแสดงสีหน้าหรือกล่าวอะไรออกไป ได้แต่หลบเลี่ยงไปทางนั้นที ทางโน้นที ตอนที่คิดว่าไวพอที่จะรีบใช้ช่วงขายาวๆวิ่งหนีหายไปจากเวทีก็ถูกเรียกไว้ ถูกไล่ต้อน ทั้งถูกเรียก 

สุดท้ายเลยต้องมายืนบีบอัดตัวตนขนาดหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรให้เหลือหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนก็ยังดี

แต่สายตากลับไปปะทะกับริมฝีปากอิ่มสีสดที่คุ้นตาและจดจำได้ขึ้นใจ

ซูบินไม่กล้ามองขึ้นไปมากกว่านั้น ตอนที่ฝ่ามือตบเบาๆอย่างนุ่มนวลที่แผ่นหลังทำเอาหนุ่มรุ่นน้องเผลอกลั้นหายใจ เมื่อหาทางออกไม่พบจึงไปจบลงที่การตัดสินใจโค้ง แต่คนตรงหน้าก็กลับโค้งกลับ ซูบินจึงโค้งกลับ กลายเป็นโค้งกันกลับไปมาเกือบห้ารอบได้ จบลงที่ชั่วเสี้ยววินาทีที่เผลอสบกับนัยน์ตาและรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของรุ่นพี่ตรงหน้า 

“ทำได้ดีมากเลยล่ะ”

ปากเม้มเป็นเส้นตรงอีกครั้ง ซูบินค้นพบอีกอย่างว่า ต่อหน้ารอยยิ้มน่ารักนี้แล้วมันยากมากที่จะห้ามไม่ให้เจ้าก้อนเนื้อเจ้ากรรมนี้เต้นระรัว 

คล้ายภาพฝันที่ค้างแต่เด็กน้อยเองก็อยากสัมผัสมันทั้งลืมตา

ในจังหวะที่แผ่นหลังของรุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่ากำลังห่างออกไป เขาลดระยะลงมาเหลือเพียงสิบเซน ตอนที่รุ่นพี่หมุนตัวกลับมา ซูบินก็ลดระยะอีกครั้งด้วยการก้มลงมาให้ระยะสายตาเกือบจะอยู่ในระดับเดียวกัน

“ผมจะพยายามฝึกฝนให้มากกว่านี้ครับ”

เพราะผมอยากยืนเคียงข้างคุณ.

กว่าที่ซูบินจะรู้สึกตัวว่าเผลอทำอะไรออกไปก็ตอนที่สบเจอกับประกายความประหลาดใจในสายตาของคิมซอกจินนั่นล่ะ ถึงได้จ้ำอ้าวไปหาชเวยอนจุน

การตกหลุมรักครั้งที่ห้าของชเวซูบินคือระยะที่ลดลงมาเหลือสิบเซนติเมตร

x

คิมซอกจินกำลังทบทวนสิ่งที่ตกตะกอนค้างอยู่ในหัวเขามานาน เกี่ยวกับเจ้าลูกกระต่ายยักษ์อีกตัวที่มีท่าทีตื่นตูม มันทำให้ซอกจินอดขำและเอ็นดูไปกับท่าทางเหล่านั้นไม่ได้

เพียงนึกถึงก็มากเพียงพอจะวาดรอยยิ้มที่มุมปาก

“ยิ้มอะไรของฮยองน่ะ?”

ซอกจินแค่เลิกคิ้ว หันไปมองเจ้ากระต่ายยักษ์อีกตัวที่ออกจะตัวเล็กกว่าสักหน่อย แต่ดูกำยำแข็งแรงมากกว่า

ไหล่กว้างไหวเล็กๆ เชิงไม่มีอะไร แต่เป้าสายตากลับอยู่ที่ประตูห้องซ้อมที่ไม่ใช่ห้องซ้อมของพวกซอนเบนิมแต่อย่างไร จอนจองกุกแค่ปรายมองตาม ก่อนเลื่อนสายตากลับมาสบที่ใบหน้าคนแก่กว่าอีกครั้ง 

สีหน้าคาดเดาได้ยากแต่สื่อนัยยะบางอย่างที่จอนจองกุกอ่านไม่ออก เขารู้เพียงว่าไม่ชอบใจ

“ไปซ้อมได้แล้วครับฮยอง”

ซอกจินพยักหน้าทั้งแย้มยิ้มเมื่อสบประกายความฉุนเฉียวของกระต่ายขี้อิจฉา ก้าวเดินตามแรงรั้งแสนนุ่มนวลนั่น เขาปรายตามองที่ประตูห้องซ้อมนั้นอีกครั้งก่อนนึกถึงประโยคนั้นที่ทำให้ชีพจรเต้นผิดจังหวะไป

‘ผมจะพยายามฝึกฝนให้มากกว่านี้ครับ’

พยายามเข้าล่ะ เจ้ากระต่ายตื่นตูม

-FIN-

Story by Macbeth1995

Twitter; @astronaut1995

#สถานีอวกาศno95

Talk:

มันเป็นความรู้สึกที่ตกหลุมรักคนคนหนึ่งซ้ำๆ

 จนเริ่มที่จะคิดว่า จริงๆคนเราสามารถตกหลุมรักใครได้กี่ครั้งกันแน่ แต่ก็คงยากจะถอนตัวนิดหน่อย

 ถ้าสัมผัสแล้วมันยิ่งกว่าที่ฝัน แถมระยะที่มีกลับน้อยลง

สักวันหนึ่งที่ระยะเหลือศูนย์ ก็คงพบคำตอบของตัวเองนั่นล่ะ อยากเขียนอะไรแบบนั้นล่ะค่ะ 

สุดท้ายก็หยิบกระต่ายอีกตัวมาเขียนด้วยความหมั่นเขี้ยวจนได้

เจอกันในเรื่องถัดไปค่ะ:)