ไร้ซึ่งวจีใดๆ เราสื่อสารกันผ่านภาษากาย ไม่ว่ามันจะเป็นสัมผัสแบบไหน ขอแค่เป็นคุณผมก็คิดว่าผมชอบมัน ไม่ต้องอ่อนโยน ไม่ต้องทะนุถนอม ทิ้งร่องรอยไว้ก็ได้ ขอแค่เป็นคุณนั่นล่ะ

แต่คุณก็ยังเป็นคุณคนเดิม,

เป็นคนที่เช็ดน้ำตา โอบกอดผมอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของคุณแม้มันจะแหบพร่า แต่มันก็ยังเจือไปด้วยความอ่อนโยน ความอ่อนโยนที่ไม่มีทางมีใครเหมือนเดิม ความอ่อนโยนที่แสนนุ่มนวลเหมือนแสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ คุณเป็นแบบนั้น,และยังคงเป็นแบบนั้นตลอดมา ผมสะอื้นมากขึ้นตอนที่เราแตะกันอย่างลึกซึ้ง นึกอยากฝังตัวเองไปกับความอบอุ่นที่ทำให้หัวใจเต้นอย่างมีชีวิตชีวาแม้ในวินาทีถัดมามันจะบีบตัวอย่างปวดร้าว

เข็มนาฬิกายังคงเดินต่อไป ผมภาวนาให้มันเดินช้าลงอย่างไร้ความหวัง เลือกที่จะฝังตัวเองลงในความอบอุ่นของอุณหภูมิที่แสนคุ้นเคยอยู่แบบนั้น 

จนกว่าเข็มนาฬิกาจะชี้ไปที่เลขสิบสอง และม่านจะถูกปิดลงโดยความสว่างไสวของอรุณยามฟ้าสาง

x

เวลาของซินเดอเรลล่าหมดลงแล้ว เหลือเพียงคิมซอกจินเท่านั้น

ไม่มีทั้งนางฟ้า รองเท้าแก้ว หรือเจ้าชายในนิทานเรื่องนี้

x

เราเพียงลุกขึ้นนั่งข้างกันบนเตียง ไม่มีทั้งคำอรุณสวัสดิ์หรือจูบทักทาย 

มีแค่จองโฮซอกกับคิมซอกจินกับเรื่องผิดพลาดเมื่อคืน

เช่นการเผลอพลั้งพลาดมีอะไรกับแฟนเก่าที่บังเอิญเจอกันที่บาร์เมื่อคืน จะด้วยความเมา หรือความคิดถึงที่ยังเป็นจะกอนค้างใดๆในใจก็แล้วแต่ มันล้วนผิดทั้งหมด พวกเขาปล่อยให้ความเงียบกลืนกินระยะแทบจะเป็นอนันต์ 

"ผมขอโทษ"

คิมซอกจินคิดในระหว่างที่มองดูจองโฮซอกรีบลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว สวมเสื้อผ้าชุดเดิม, ชุดเดียวกับเมื่อคืน โฮซอกดูรีบร้อนขึ้นเล็กๆเมื่อเสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นซ้ำๆ ครู่นึงที่โฮซอกรับโทรศัพท์เหลือบมองทั้งนาฬิกาข้อมือและซอกจิน มันทำให้ซอกจินหัวเราะเล็กๆในใจ

"คุณ, ผมต้องไปแล้ว"

"อือ"

"ผม,-        "

"ช่างมันเถอะ"

ต่อให้จองโฮซอกไม่พูดอะไร คิมซอกจินก็เข้าใจทุกอย่าง โดยเฉพาะเมื่อสีหน้าของโฮซอกนั้นอ่านง่ายกว่าการอ่านหน้าปกนิตยสารเสียอีก 

ดังนั้น,ซอกจินจึงแค่ตัดบท พยักพเยิดไปทางประตู 

เหลือเพียงแค่คิมซอกจินและความคิดถึงของคนที่ถูกไว้กับความรู้สึกเดิม 

ตั้งแต่วันนั้นที่จองโฮซอกเลือกจากไป

เหลือทิ้งไว้เพียงรสชาติของน้ำตาและร่องรอยไออุ่นเจือจางของดวงอาทิตย์ดวงเดิม.

-FIN-