ในขณะที่คิป ธอร์น นักฟิสิกส์ระดับตำนานแห่งโลกมักเกิ้ล ผู้เขียนหนังสือ รูหนอน เครื่องจักรกลเวลา และเงื่อนไขพลังงานต่ำ  ยังไม่สามารถรองรับได้ว่า 'การย้อนเวลา' เป็นสิ่งที่เป็นไปได้จริงตามทฤษฎี หรือแม้กระทั่งในโลกเวทย์มนตร์อย่างเราเอง การย้อนเวลายังเป็นเรื่องสุดแสนละเอียดอ่อน มีกฎออกมาควบคุมผู้ใช้งานอย่างเคร่งครัดหลายร้อยข้อ ไหนจะข้อจำกัดนับไม่ถ้วน ( ซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจจำมากนัก )

     จากที่ผมได้กล่าวมาข้างต้น มันคือข้ออ้างอิงชั้นเยี่ยมที่ใช้สนับสนุนความคิด 'การย้อนอดีตสิบปี มีความเป็นไปได้แทบจะเป็นศูนย์' แม้แต่แบ็กแมนก็คงไม่กล้าพนัน แต่มันเกิดขึ้นกับผมแล้วเซฟ ผมมาติดอยู่ในห้วงเวลาอดีตอย่างสมบูรณ์ สิบปีพอดีไม่มีขาดเกิน

    ผมไม่รู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้ ผมควรใช้คำว่า 'น่าเศร้ายิ่งนัก' หรือ 'ช่างน่ายินดี' ที่คุณไม่ได้ย้อนเวลามากับผมด้วย ทั้ง ๆ ที่คุณเป็นพ่อมดคนเดียวที่ผมอยากใช้ชีวิตด้วยแท้ ๆ

    อย่างไรก็ตามผมจะพยายามศึกษาเรื่องนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน เหตุผลที่ผมถูกส่งมาที่นี่ ความเป็นไปได้ที่จะกลับไปช่วงเวลาเดิม ผมยังไม่แน่ใจนักว่าเหตุการณ์ที่ผมจะได้เจอต่อจากนี้ จะเหมือนกับที่ผมเคยได้เจอหรือเปล่า ปัญหาใหญ่ที่สุดคงจะเป็นจอมมารที่ยังมีชีวิตอยู่ ที่ไหนสักแห่งของประเทศอังกฤษ

ให้ตายเถอะ ผมคิดถึงคุณชะมัด

                                                                                                  รัก และคิดถึง

                                                                                                แฮร์รี่ พอตเตอร์ "

                                        

_____________________________________________________________________________________________________

แฮร์รี่พยายามลำดับเหตุการณ์ในอดีต แต่ความทรงจำเลือนลางเกินไป อีกเพียงวันเดียวเท่านั้น ก่อนภารกิจที่สองจะเริ่มขึ้น เขาควรเอาเวลาที่เหลืออยู่ไปตามจีบสเนป ( ซึ่งในอนาคตเขาต้องตามจีบเกือบสิบปี หากเปลี่ยนมาเริ่มตอนนี้ อาจช่วยให้ได้คบกันก่อนวัยเบญจเพสก็เป็นได้ ) หรือแผนบี ฝึกคาถาตามที่เฮอร์ไมโอนี่แนะนำ ( ไม่ได้จะโอ้อวดหรอกนะ แต่อนาคตที่จากมาเขาคือมือปราบมารชั้นเยี่ยม การแกล้งฝึกในสิ่งที่เขาทำได้อย่างชำนาญอยู่แล้วมันออกจะเสียเวลาไปหน่อย )

เอาล่ะ เขาตัดสินใจแล้ว เขาควรตามจีบสเนปให้ถึงที่สุด

สามชั่วโมงต่อมา เขาได้มาอยู่ตรงหน้าห้องของศาสตราจารย์อันเป็นที่รักและที่ชัง มีกล่องเค้กแบล็คฟอร์เรสต์ห้อยอยู่ในมือซ้าย ซึ่งอันที่จริงเขาอยากซื้อดอกไม้มาด้วย แต่มันคงดูโจ่งแจ้งเกินไป เหมือนกับสามีซื้อของมาง้อภรรยา-- หรืออีกนัยหนึ่งคือ ภรรยาง้อสามี

ช่างเถอะ นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่าไหร่

"ศาสตราจารย์ครับ" แฮร์รี่เปิดประตูเข้าไป ก่อนที่จะนึกได้ว่ายังไม่ได้เคาะประตู เขาเคาะกำแพงสามครั้งเป็นการทดแทน สายตาสอดส่องไปรอบห้อง "ไม่อยู่สินะ" เขาตัดสินใจเดินไปสำรวจโต๊ะของเซเวอร์รัส โต๊ะไม้มะฮอกกานีสีดำสนิทตัวยาว กองการบ้านที่ยังไม่ได้ตรวจหลายม้วนวางกองสูง แฮร์รี่อมยิ้มขณะมองของบนโต๊ะที่กระจัดกระจายไปทั่ว หากเป็นเซเวอร์รัสคนเดิมละก็ เขาจะปรี่เข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมพูดว่า 'อย่าได้แตะต้องเชียว ฉันจงใจวางแบบนั้นเอง' หรือ 'ถ้าของแม้แต่ชิ้นเดียวในนั้นถูกเคลื่อนย้าย มันจะส่งผลร้ายแรงต่อระบบการทำงานของฉัน'

ว่าแล้วก็คิดถึงโทนเสียงทุ้มต่ำที่คอยเรียกชื่อของเขาเสียจริง "คุณพอตเตอร์" อ่า- ใช่ แบบนั้นแหละ

"พอตเตอร์" แฮร์รี่สะดุ้งตามเสียงเรียก เจ้าของเสียงทุ้มเดินออกมาจากซุ้มประตูหิน หว่างคิ้วมีรอยย่นฝังลึก หน้าตาของเซเวอร์รัสแสดงออกอย่าชัดเจนว่า ไม่ยินดีต้อนรับ - มีปัญหาอะไรอีก

"ผมนึกว่าคุณไม่อยู่ซะแล้ว" แฮร์รี่ส่งสายตาเป็นประกายไปยังเซเวอร์รัส ซึ่งยังคงมองแฮร์รี่ด้วยสายตากดดันอย่างต่อเนื่อง

"ฉันกำลังคัดแยกสมุนไพรในห้องเก็บของ" เขาเอ่ย "หากเธอไม่มีธุระสำคัญ ฉันต้องขอตัว- "

"ผมซื้อเค้กมาให้คุณ" ได้ผล เซเวอร์รัสชะงักไปครู่หนึ่ง เขากำลังสงสัยว่าหูเขาเพี้ยน หรือเด็กจอมอวดดีตรงหน้าเขากันแน่ที่เพี้ยนไป แต่แล้วภาพกล่องเค้กสีแดง ขาว ที่แฮร์รี่ชูหราขึ้นในอากาศ ก็ได้เป็นข้อพิสูจน์ว่าคนที่เพี้ยนไม่ใช่เขา แต่เป็นแฮร์รี่

"ผมไม่แน่ใจว่าคุณชอบแบบไหน แต่ก็หวังว่าจะถูกใจคุณ" ในทางตรงกันข้าม เขารู้ดีว่าเซเวอร์รัสชอบกินเค้กแบล็คฟอร์เรสต์เป็นอาหารเช้าคู่กับกาแฟดำ ใส่นม ไม่ใส่น้ำตาล อเมริกันชะมัด คนอังกฤษควรจะดื่มชาร้อนคู่กับของหวานแท้ ๆ

"เธอไปเอา ไอ้นั่น มาจากไหน วันนี้ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ ที่นักเรียนจะออกไปซื้อของในหมู่บ้านฮอกส์มี้ดได้" เซเวอร์รัสจงใจหลีกเลี่ยงคำว่าเค้ก ราวกับมันเป็นคำที่ร้ายกาจ ขัดกับภาพลักษณ์อันมืดมนของอาจารย์ปรุงยาผู้โดดเดี่ยว "ลืมไปเสียสนิท สำหรับพอตเตอร์จอมแหกกฎของเรา มันคงไม่ได้ยากเกินความสามารถเท่าไหร่"

"ผมจะวางไว้ ถือว่าเป็นการขอโทษ ขอบคุณ อะไรก็ได้ที่คุณอยากคิด" แฮร์รี่ตัดสินใจตัดบท เขาควรเสริมดีไหมนะ "ผมรู้ว่าคุณอาจไม่ชอบผมเท่าไหร่ ซึ่งมันไม่ใช่ความผิดของคุณ" สเนปหรุบตาลงต่ำ

"หากเธอยังไม่หยุดพูด ฉันจะใช้ เลกจิลิเมนส์ อ่านจุดประสงค์ที่แท้จริงในใจของเธอ"

"ผมก็แค่อยากเป็นมิตร" แฮร์รี่ยักไหล่ วางเค้กไว้ ก่อนที่จะหันหลังกลับ -- ไม่สิ นี่เขาจะกลับจริง ๆ เหรอ เขายังไม่รู้สึกว่าได้พัฒนาความสัมพันธ์ไปแม้แต่กระติ๊ดเดียว ให้ตาย เขาจะหันหลังกลับไปก็ไม่ได้ ในเมื่อเซเวอร์รัสเหม็นขี้หน้าเขาจะแย่

"เดี๋ยวก่อน พอตเตอร์" สเนปร้องเรียก ขอบคุณเมอร์ลิน นับว่ามารยาททางสังคมของเซเวอร์รัสไม่ได้ติดลบไปเสียทีเดียว

"มาช่วยฉัน ย้ายสมุนไพร ?" ประโยคนั้นไม่ใช่ประโยคขอร้อง แต่ก็ไม่ใช่ประโยคคำสั่ง แฮร์รี่เดินตามศาสตราจารย์หนุ่มไปยังห้องเก็บของอย่างว่าง่าย โดยไม่พยายามแสดงสีหน้าระริกระรี้จนเกินพอดี "ฉันแยกส่วนผสมที่มีพิษ กับไม่มีพิษไว้คนละตู้ แต่ละตู้จะเรียงตามตัวอักษรภาษาอังกฤษ" เซเวอร์รัสชี้ไปยังตู้ที่มีขนาดใหญ่ กินขนาดเกือบครึ่งห้อง "ส่วนที่มีเงื่อนไขการเก็บรักษาพิเศษ จะมีตัวอักษรย่อ เอส-เอส-ไอ เขียนกำกับไว้ข้างขวด ทิ้งไว้ที่เดิม ฉันจะจัดการเอง"

แฮร์รี่หยิบขวดสมุนไพรต่าง ๆ ขึ้นมาอ่าน อะโคไนต์ อัลโฟเดล ดิตทานี หญ้าน้ำประสาน เฮลลี่บอร์

"พรุ่งนี้เป็นวันปฏิบัติภารกิจที่สอง-- ฉันหวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฮอกวอตส์ต้องขายหน้าเกินไปนัก" เซเวอร์รัสเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขากำลังพยายามชวนแฮร์รี่สนทนา ( สำหรับคนที่เข้าใจเซเวอร์รัสมากพออย่างแฮร์รี่ จะพบว่านั่นเป็นการให้กำลังใจในแบบของเขา นับว่าเป็นสัญญาณที่ดีทีเดียว )

"ผมคิดว่าผมพร้อมในระดับหนึ่งเลยล่ะ"

"เหอะ" แฮร์รี่สาบานว่าเขาได้ยินเซเวอร์รัสสบถเบา ๆ เจ้าเด็กจอมอวดดี

"ขวดนี้ว่างเปล่า"

"มันเขียนว่าอะไร"

"หญ้าเหงือกปลา"

สเนปหรี่ตามองแฮร์รี่เล็กน้อย ถ้าแฮร์รี่จำไม่ผิด หญ้าเหงือกปลา มีคุณสมบัติสร้างเหงือกที่จะช่วยให้หายใจในน้ำได้ ซึ่งในการปฏิบัติภารกิจที่สอง ด็อบบี้จะเป็นคนขโมยมาให้เขา เห็นได้ชัดว่าด็อบบี้ทำสำเร็จแล้ว

"เดี๋ยวเราคงได้รู้กัน" สเนปส่งรอยยิ้มที่ไม่ได้เป็นยิ้มอย่างแท้จริงมาให้ เหมือนกล้ามเนื้อปากกระตุกไปข้างหนึ่งมากกว่า แฮร์รี่รู้สึกเสียวสันหลังเล็กน้อย เขาคงต้องเคี้ยวหญ้าเหงือกปลาอย่างลับๆเสียแล้ว-- อ๊ะไม่สิ ดัมเบิลดอร์เองต่างหากที่เป็นคนคอยประกาศ ว่าผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนใช้เทคนิคอะไรในการทำภารกิจ เขารู้สึกเหมือนเห็นความตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ตรงหน้า สิบปีที่แล้วเขาอ้างกับเซเวอร์รัสว่าอะไรกันนะ ให้ตายเถอะ เขาอยากจะหยิบสมุนไพรมีพิษตรงหน้า มากรอกปากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด การเผชิญหน้า และรับมือกับผู้ชายอย่างเซเวอร์รัส ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว ปากร้าย ช่างถากถาง เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล เขาน่ะเหมือนยาพิษดีๆนี่เอง เป็นยาพิษที่สุดแสนจะขมขื่น หายาก จะหาคนที่ร้ายกาจอย่างสมบูรณ์แบบเซเวอร์รัสน่ะ ไม่มีอีกแล้ว 

เขาเป็นยาพิษชั้นเยี่ยม ที่แฮร์รี่ยินดีจะกรอกเข้าปากอย่างเต็มใจ ไม่ว่าผลจะออกมาเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม