แฮร์รี่จำต้องลืมตาขึ้นมา เพราะแสงสว่างที่มารบกวนการนอนอันสงบสุขของเขา เสี้ยววินาทีแรกเขาเกือบจะก่นด่าครีเชอร์ เอลฟ์ประจำบ้าน ที่ปล่อยให้ผ้าม่านเปิดรับแสงยามเช้าในวันหยุดแบบนี้ แต่หลังจากค่อย ๆ ปรับการมองเห็น พร้อมรวบรวมสติให้มากพอที่จะบวกเลขสามหลักได้แล้ว สายตาของเขาก็ได้พบกับภาพสนามหญ้ากว้าง คุ้นตาชะมัด ไหนจะทะเลสาบสีเงินที่เต้นเร่า ๆ รับแสงอาทิตย์นั่นอีก เมอร์ลินเป็นพยาน นั่นคือทะเลสาบที่เขาเคยเกือบเอาชีวิตไปทิ้งตอนแข่งขันประลองเวทไตรภาคีในปีที่สี่

ที่นี่คือฮอกวอตส์ไม่ผิดเพี้ยน

แฮร์รี่หัวเราะหึในลำคอ แน่นอนอยู่แล้ว เพลงบรรเลงออร์เครสตรา ฮอกวอตส์ของเรา ดังกังวานอยู่ไกล ๆ  เสียงเด็กชายหญิงระงมอยู่ทั่วทุกแห่ง เขาคงจะอยู่ในความฝันเป็นแน่ น่าขำสิ้นดีที่ได้มาเยือนโรงเรียนเก่าในฝันแบบนี้ ทุกอย่างดูเหมือนจริงเกินไป แฮร์รี่มั่นใจว่าลมที่พัดผ่านร่างกายมันชวนขนลุกกว่าทุกครั้ง หากเป็นความฝันจริง ๆ ล่ะนะ --- น่าเสียดายที่เขาควบคุมสติทางกายภาพ และจริยธรรมได้มากกว่าที่คิด เขาล้มเหลวในการสั่งตัวเองให้ทำอะไรแผลง ๆ อย่าง ลอยตัวขึ้นไปลักพาตัวลูกนกบนยอดไม้ หรือ กระโดดถีบหน้าเด็กชายคนแรกที่เดินผ่าน --- แต่ช่างเถอะ เขาสวมบทพ่อมดแสนดีผู้มีอารยะ ก่อนจะเดินออกไปสำรวจบ้านหลังแรกอันคุ้นเคย (แน่นอนว่าหมายถึง สถานที่ที่ให้ความรู้สึกเป็นบ้านต่อเขาอย่างแท้จริง) และก่อนที่ตัวพิกซี่จะทันขยับปีก แฮร์รี่ก็ต้องชะงักกึก ทฤษฎีหนึ่งผ่านเข้ามาในหัว

หรือเขาจะหายตัวมาที่นี่กันนะ

เป็นไปได้ มันมีความเป็นไปได้สูงกว่าทฤษฎีความฝันด้วยซ้ำ เมื่อก่อนเขาก็เคยเดินทางในชั่วพริบตาอยู่บ่อยครั้ง อย่างตอนที่บาร์ตี้ เคราช์ จูเนียร์ เปลี่ยนถ้วยไตรเวทภาคีให้เป็นกุญแจนำทาง ถ้วยที่ได้สัมผัสเพียงปลายนิ้ว รู้ตัวอีกทีก็ไปโผล่ที่สุสานในลิตเติ้ลแฮงเกิลตันเสียแล้ว โต๊ะของลุฟกิ้นเองก็คงจะเป็นกุญแจนำทางเหมือนกัน อย่างนี้นี่เอง แฮร์รี่ยิ้มให้กับสติปัญญาที่เพิ่มขึ้นตามวัยของตนเอง เขาไม่ได้ตระหนกตกใจ หรือแหกปากโวยวายเหมือนคนไร้สติ นับว่าเป็นสัญญาณดี ๆ ที่บ่งชี้ว่าเขาโตขึ้นอีกระดับหนึ่ง

"เจอตัวสักทีนะแฮร์รี่"

"เฮอร์-- " เสียงของเขาหายไปชั่วขณะ สายตาจ้องเด็กสาวตรงหน้าตาไม่กระพริบ หล่อนคือเฮอร์ไมโอนี่ เพื่อนสาวสมัยเรียนฮอกวอตส์ ในร่างกายที่ดูเด็กกว่าปัจจุบันราวสิบปีเห็นจะได้

"ฉันตามหานายไปทั่ว ฉันเจอหนังสือเล่มหนึ่ง พูดถึงเรื่องการสร้างพื้นที่อากาศใต้น้ำ ฉันอ่านดูคร่าว ๆ แล้ว มันเป็นคาถาของชั้นปีที่หก" เธอทำปากพะงาบ ๆ แบบที่จับใจความได้ว่า เรายังไม่ได้เรียนหรอกนะ แต่คิดว่าฉันน่าจะพอทำได้ "ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เรามีเวลาอีกแค่สองวัน คืนนี้นายควรฝึกให้หนัก"

"เดี๋ยวนะเฮอร์ไมโอนี่ ฉันตามเธอไม่ทัน เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ แล้วเธอมาที่นี่ แล้วฉัน-- "

"นายถามบ้าอะไรของนายน่ะ นายจะแข่งภารกิจที่สอง ในอีกสองวัน-- ส อ ง วั น ฉันกับรอนใช้ทุกนาที ตามหาข้อมูลจากทุกบรรทัด หนังสือทุกเล่ม แผ่นหนังจากสัตว์ทุกชนิด เพื่อค้นหาข้อมูลให้นายหายใจในน้ำได้" หล่อนปล่อยมือที่พยายามลากเขากลับเข้าปราสาท พลางหันหน้าเข้ามาประชัน "ส่วนนาย นอกจากจะไม่ไปห้องสมุดตามนัด ยังมีหน้าหายไปเกือบครึ่งค่อนวัน ว่ากันตามตรงนะแฮร์รี่ ฉันไม่มั่นใจเลยว่านายจะใช้ดวง หรือโชค หรืออะไร ในการไปเอาชนะคู่แข่งครั้งนี้ได้"

"เฮอร์ไมโอนี่ ปีนี้ปีอะไร"

"1995 ฉันรู้ว่าเราพึ่งเริ่มปีใหม่ได้แค่สองเดือน แต่การลืมปีนี่ มันออกจะเกินไปหน่อยนะแฮร์-- "

แฮร์รี่ไม่ได้ฟังว่าหล่อนพยายามจะพูดอะไรต่อ ขาของเขาวิ่งออกมา ทันทีที่พอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ "1995" สิบปีก่อนพอดี ร่างกายของเขาชาเสียแทบหมดแรง แต่เขาก็ยังวิ่งต่อ เขาต้องไปตามหาผู้ชายอีกคนที่น่าจะมาอยู่ตรงนี้กับเขา (ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจอะไรดีก็เถอะ) เขาไม่รู้ว่าการย้อนอดีตที่ไกลขนาดนี้จะเป็นไปได้ไหม เขาไม่รู้แม้กระทั่งเขากำลังฝันอยู่ หรือทุกอย่างเกิดขึ้นจริงกันแน่ เขาก้าวเท้าอย่างรวดเร็วลงบันไดไปยังห้องใต้ดิน กลิ่นของฮอกวอตส์ที่คุ้นเคย กลิ่นจาง ๆ ของสมุนไพรอันเป็นเอกลักษณ์ กลิ่นของเซเวอร์รัส ชายหนุ่มมาหยุดลงตรงที่ประตูบานใหญ่ เขาสูดลมหายใจเข้า รับอากาศอับชื้นเข้าไปในปอด ที่เหมือนจะฉีกจากการวิ่งมาอย่างรวดเร็ว เขาผลักประตูออก

"เซเวอร์รัส" เสียงแหบพร่าพยายามเอ่ยชื่อ เจ้าตัวผู้ถูกเรียกหานั่งอยู่ที่โต๊ะ เขาปรายตาขึ้นมามองแขกผู้ไม่ได้รับเชิญชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือเล่มบางตรงหน้าอย่างไม่ยี่หระ เจ้าเด็กอวดดีอย่างนั้นหรือ ถือวิสาสะดีอย่างไร ถึงบุกเข้ามาในห้องคนอื่นแบบนี้กัน ไร้มารยาทสิ้นดี แถมเรียกชื่อจริงเขาออกมาโต้ง ๆ แบบนี้ เป็นการทำตัวสนิทสนมอย่างไม่น่าให้อภัย

"หักกริฟฟินดอร์สิบแต้ม"

"คุณจำผมไม่ได้--"

"คุณพอตเตอร์ ฉันไม่ต้องการสนทนาไร้สาระนอกเวลาเรียน เว้นแต่เธอมีปัญหา-- " เขาวางหนังสือ แค่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย ขณะมองหน้าเด็กหนุ่มตรง ๆ " --ซึ่งฉันคิดว่าเด็กชายผู้ถูกเลือก คงไม่มีปัญหาในการเรียน"

"ผม อันที่จริงผมมีปัญหา"

"ถ้าเป็นเช่นนั้น-- ฉันคงไม่แปลกใจ เธอถนัดการก่อปัญหาให้ตัวเองและเพื่อน ๆ ของเธอได้ไม่เว้นวันอยู่แล้ว" ดวงตาสีดำสนิทของเซเวอร์รัสจ้องมาทางเขาอย่างเย็นชา ให้ตายเถอะ ในนามของเมอร์ลิน ผมเคยมองว่าสีดำเป็นสีที่อบอุ่นได้อย่างไรกันนะ

"ขอโทษครับ ผมคงโดนคาถาประหลาด ๆ จากใครซักคนแกล้งเอา" เขาแกล้งเอามือแตะท้ายทอยเหมือนคนพึ่งได้สติ พร้อมกันนั้น เขาก็คิดว่ามันดูเด๋อชะมัด

"ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะเดินออกไป ก่อนที่ คาถาประหลาด ของฉันจะลอยไปถูกเธอเข้า" สเนปสวนทันที 

แฮร์รี่ตัดสินใจเดินออกมาพร้อมปิดประตูให้เบาที่สุด เขาเดินขึ้นบันไดวน พลางซึมซับข้อเท็จจริงที่ว่า หนึ่ง เขาถูกส่งมาในอดีตอย่างไม่มีเหตุผล สอง สเนปที่เขาคบหาอยู่ในอนาคต ได้ถูกส่งไปที่ไหนซักที่ของจักรวาลแห่งนี้ สาม หรือ อาจจะยังอยู่ในห้วงเวลาเดิม เขาไม่อาจรู้ได้เลย