" เซเวอร์รัสที่รัก...

ถ้าไม่นับเรื่ิองเมื่อคืน -- ผมต้องแกล้งฝึก 'การสร้างมวลอากาศใต้น้ำ' อย่างหนักจนกว่าเฮอร์ไมโอนี่จะพอใจ พร้อมกันนั้น เธอได้ไล่รอนไปยืมหนังสือ การรับมือกับชาวเงือกและกรินดี้โลว์ มาจากห้องสมุด แล้วค่อยคะยั้นคะยอให้ผมอ่านที่ห้องนั่งเล่นรวมจนดึกดื่น เห็นได้ชัดว่าความวิตกของเธอแปรผันตรงกับระยะเวลาที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมนับ หนึ่ง สอง สาม สี่ - สี่ครั้งพอดีที่เธอลงจากหอหญิงเพื่อเช็คว่าผมทำอะไรอยู่ เธอไม่ลืมที่จะพูด 'เธอต้องทำได้อยู่แล้ว' หรือ 'พวกเราเชื่อใจเธอนะแฮร์รี่' ก่อนกลับไปเลยสักครั้ง (แม้สีหน้าจะเปี่ยมด้วยความกังวลอย่างสุดซึ้งก็ตาม)

    วันนี้เป็นวันที่ดี แฮร์รี่ค่อนข้างมั่นใจขณะก้าวเท้าผ่านปราสาทไปยังทะเลสาบฮอกวอตส์ อากาศค่อนข้างครึ้ม บรรยากาศเหมือนฝนพึ่งจะหยุดตกไปหมาด ๆ ขณะที่เขากำลังดูดดื่มกับกลิ่นดิน หญ้า ไอน้ำ และทะเลสาบ ด๊อบบี้ได้ปรากฏตัวเพื่อส่งมอบหญ้าเหงือกปลาให้แฮร์รี่ตามที่คาดไว้ เจ้าตัวดูจะประหลาดใจเล็กน้อยที่แฮร์รีไม่ตื่นตระหนกอย่างที่ควรจะเป็น แฮร์รี่เลือกที่จะส่งยิ้มสบาย ๆ กลับไป เขาไม่อยากให้ด๊อบบี้เป็นกังวลมากนัก ( ซึ่งด๊อบบี้เองดูจะเชื่อมั่นในตัวแฮร์รี่ มากกว่าทุกคนที่มาอวยพรเขาในวันนี้เสียอีก ) แฮร์รี่ขอบคุณด๊อบบี้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินมารวมตัวกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ  และแล้วการแข่งขันก็เริ่มขึ้น

"ลุยไปเลยแฮร์รี่" เสียงให้กำลังใจจากใครสักคนดังมาจากฝูงชน แฮร์รี่ตีลังกาขึ้นมาเหนือน้ำเพื่อเป็นสัญญาณว่าเขารับรู้แล้ว ก่อนที่จะดำดิ่งลึกลงไปสู่ใจกลางทะเลสาบ เสียงเชียร์ที่ระงมอยู่เหนือน้ำค่อย ๆ แผ่วลง ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่ว แฮร์รี่ต้องตามหาหมู่บ้านชาวเงือก เขาพยายามเพ่งสายตาไปข้างหน้าแต่ก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแสงสีเทาสลัว ๆ แฮร์รี่ได้ตั้งปณิธานในใจแล้วว่าเขาจะไม่หลงทาง หรือถูกทำร้ายจากตัวกรินดี้โลว์เป็นอันขาด

ท่ามกลางบรรยากาศอันวังเวง เสียงขับกล่อมบทเพลงอันโหยหวนก็ดังแว่วมาราวกับต้องการเชิญชวนผู้เข้าแข่งขันว่า 'ตามมาสิ ฉันอยู่ทางนี้' แฮร์รี่พุ่งตัวทวนกระแสน้ำไปยังทิศทางของเสียงเพลง กลิ่นคาวรุนแรงของสาหร่าย แพร่รวมกับสายน้ำกรองผ่านเหงือกของแฮร์รี่ ขอแค่ออกจากตรงนี้ได้ เขาเร่งความเร็วผ่านถ้ำมากมาย พืชน้ำ ชาวเงือก และกรินดี้โลว์

ตรงใจกลางของหมู่บ้าน มีจตุรัสขนาดใหญ่พร้อมเสาหนึ่งต้น นักร้องเงือกประสานเสียงขับกล่อมบทเพลงอยู่รอบ ๆ แฮร์รี่เริ่มมองเห็นร่างตัวประกันทั้งสี่เป็นก้อนขมุกขมัวถูกมัดติดอยู่กับเสา เขาทิ้งตัวดิ่งลงเพื่อเข้าไปช่วยเหลือรอน - ไม่สิ นั่นไม่ใช่รอน

"เซเวอร์รัส" แฮร์รี่ร้องตะโกนด้วยความตกใจ ฟองน้ำมากมายพวยพุ่งออกมาจากปากของเขา

จะพลัดพลายถูกลักพามาที่นี่

หากปล่อยกาลผ่านพ้นแม้นาที

ชั่วชีวีจะจากลับไม่กลับมา 

     บทเพลงโหยหวนจากนักร้องเงือกประสานเสียงดังขึ้นมาในโสตประสาทของแฮร์รี่อีกครั้ง 'ถวิลหา' อย่างนั้นหรือ กางเกงในเมอร์ลิน เขาลืมคิดไปเสียสนิท ตอนนี้สิ่งที่ครอบงำทั้งร่างกาย จิตใจ ความคิด ของแฮร์รี่ล้วนเป็นเซเวอร์รัสทั้งสิ้น เขาแทบไม่อยากจินตนาการถึงสีหน้าของรอนเมื่อเขาต้องขึ้นไปพร้อมมีศาสตราจารย์ปรุงยาอยู่ในอ้อมแขน -- ไม่ต้องพูดถึงมัลฟอยด้วยซ้ำ

เขากำลังตัดสินใจระหว่าง พาเซเวอร์รัสขึ้นไปเลยดื้อ ๆ ให้ประจักษ์ต่อสายตาคนทั้งโรงเรียนว่าสเนปนี่แหละเป็นสิ่งที่เขาถวิลหา หรือจะส่งสเนปขึ้นไปเงียบ ๆ พร้อมทำอัตวินิบากกรม จบชีวิตตัวเองที่ก้นทะเลสาบเสีย  ระหว่างนั้นเซดริก ดิกกอรี่ก็ได้ว่ายเข้ามาเพื่อรับตัวโช แชง เขาหันมาหาแฮร์รี่เป็นเวลาสั้น ๆ ก่อนจากไป "เวลาหมดแล้วนะ ทำบ้าอะไรอยู่" ประโยคนั้นถูกพูดผ่านสีหน้าและมือข้างขวาที่พยายามจิ้มบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ (ดูท่าเขาจะไม่ได้สนใจร่างสเนปที่ลอยเคว้งอยู่เลย บางทีคนทั้งโรงเรียนอาจไม่สังเกตเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน) แฮร์รี่หันไปมองร่างของเฮอร์ไมโอนี่ หรือจะเอาเฮอร์ไมโอนี่ไปแทนดี  แต่ครัมไม่ยอมให้ทำแบบนั้น วิกเตอร์ ครัมซึ่งพยายามแปลงร่างเป็นฉลาม (ถึงจะสำเร็จแค่บริเวณหัวและลำคอก็เถอะ) ได้เข้ามาโฉบรับตัวเพื่อนสาวของเขาขึ้นไปเหนือน้ำอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ก็เหลือแค่เซเวอร์รัส กับแม่น้องสาวของเฟลอร์ เดอร์ลากูร์ ซึ่งป่านนี้น่าจะถูกตัวกรินดี้โลว์โจมตีอยู่ที่ไหนสักแห่งจนต้องออกการแข่งขันไปแล้ว เขาไม่อยากทิ้งหล่อนไว้คนเดียว ในฐานะที่เขาเป็นถึงมือปราบมาร เขาคาดว่าการต่อกรกับชาวเงือกที่มีอาวุธแค่หอกคงไม่ยากเกินไปนัก แฮร์รี่ดำน้ำไปเลือกหินขนาดเหมาะมือ ค่อยๆบั่นเชือกของเด็กสาวตระกูลเดอร์ลากูร์ให้ขาดลง ส่งเธอขึ้นไปเหนือน้ำ ก่อนจะย้ายไปจัดการกับเซเวอร์รัสต่อ 

ทันทีที่คมหินสัมผัสเชือกเส้นหนาบนตัวสเนป ชาวเงือกสี่ตนก็ปรี่เข้ามารุมล้อมพร้อมแผดเสียงแหลมใส่เขา "เอาไปได้เพียงคนเดียวเท่านั้น" เงือกสาวตรงหน้าแยกเขี้ยวที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมใส่ ดวงตาสีเหลืองจ้องมองมาอย่างประสงค์ร้าย 

แฮร์รี่หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาเพื่อจะจัดการไล่ชาวเงือก แต่เงือกสาวเหมือนจะรู้ทัน หล่อนแทงหอกใส่แขนเปลือยเปล่าของแฮร์รี่เต็มแรง ความรู้สึกเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วจนถึงปลายนิ้ว แต่เขายังคงกำมือแน่น ไม่ปล่อยให้ไม้กายสิทธิ์หลุดมือไป แฮร์รี่ว่ายออกห่างมาอีกครั้งเพื่อล่อให้ชาวเงือกตามมา เขาตั้งสติก่อนที่จะร่ายคาถา -- สำเร็จ เขาตรงเข้าไปช่วยให้เซเวอร์รัสหลุดจากพันธนาการอีกครั้ง ในจังหวะที่เขาพยายามถีบตัวกลับขึ้นไปเหนือน้ำ แม่เงือกสาวตัวเดิมก็พุ่งเขามาเกาะขาเขาพร้อมฉุดลงไป มือผังผืดของหล่อนเหนียวเสียจนเขาไม่สามารถสลัดมันออกไปได้ มิหนำซ้ำพรรคพวกชาวเงือกยังพากันกรูมาช่วยอีกแรง แฮร์รี่กำลังถูกรั้งลงสู่ห้วงลึกของทะเลสาบ 

แฮร์รี่รู้สึกเจ็บร้าวบริเวณลำคอ นั่นคือสัญญาณที่บอกว่าเหงือกของเขากำลังจะกลับคืนสู่สภาพเดิม

เขาประมาทชาวเงือกมากเกินไป แฮร์รี่รั้งเอวของเซเวอร์รัสไว้แน่น ไม้กายสิทธิ์ฮอลลี่ของเขาเล็งไปยังฝูงเงือก เขาพยายามเปล่งเสียง ฟองอากาศไหลออกมาเป็นสายจากลำคอที่เต็มไปด้วยน้ำ

 "คุณต้องไม่ตาย"

ไอน้ำสีเงินก็พวยพุ่งอย่างรุนแรงออกจากไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่ พวกเงือกแตกกระจายไปคนละทิศละทางแฮร์รี่ปล่อยมือจากเซเวอร์รัสก่อนที่จะหลับตา เขาไม่มีแรงพาเซเวอร์รัสขึ้นไป ความคิดสุดท้ายบอกว่าหากปล่อยมือแล้ว อาจจะช่วยให้หมอนั่นลอยขึ้นไปเองก็ได้ 

แฮร์รี่กำลังหมดสติ เขาต้องการอากาศหายใจ อากาศบริสุทธิ์ที่อยู่เหนือขึ้นไปไม่กี่เมตรเท่านั้น

ทันใดนั้น ริมฝีปากของใครคนหนึ่งก็ประกบเข้ามาหาแฮร์รี่ มือข้างหนึ่งของเซเวอร์รัสเชิดหน้าของแฮร์รี่ขึ้นเล็กน้อย เพื่อมอบอากาศเข้ามาสู่โพรงปากของเด็กหนุ่ม แฮร์รี่หลับตาลง เซเวอร์รัสได้สติแล้ว และเขากำลังใช้มืออีกข้างโอบเอวแฮร์รี่ไว้ไม่ให้จมลงไป 

เซเวอร์รัสเอื้อมมือมาคว้าไม้กายสิทธิ์ไปจากมือของแฮร์รี่ เพื่อที่จะร่ายคาถาพาร่างทั้งสองขึ้นสู่ผิวน้ำ เขามองลงมาที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มอีกครั้ง

"เธอก็ต้อง- ไม่ตาย"