1999

ลีวานวิลสัน ชอบคุ้กกี้รสโอริโอ้มากกว่าเด็กทุกคนบนโลก — ลีลีฟเอ่ยเช่นนั้นกับแม่ 

เธอชอบนั่งมองแก้มขาวจ้ำม่ำขบเคี้ยวขนมหวานเหล่านั้น, ชิ้นแล้วชิ้นเล่า เธออดทนมากพอ ก่อนจงใจแย่งมาสักชิ้นให้เด็กตรงหน้ามีเวลาต่อล้อต่อเถียงสมกับเป็นเด็กผู้ชายขี้แย แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อดวงตาสีเฮเซลทอดมองเธอพร้อมหัวเราะร่วน ไม่วายแบ่งคุ้กกี้รสหวานให้กับเธอครึ่งหนึ่ง ละเลียดครีมส่วนกลางออกเกือบหมด ประกบกันเท่ากับหนึ่งชิ้นถ้วน และเหลือให้เธอทั้งอย่างนั้น

กว่าจะรู้ตัวก็ตอนวิ่งไปบ้วนปากที่ห้องน้ำตามคำตักเตือนของแม่ — เศษครีมขาวของโอริโอ้ติดอยู่เหนือริมฝีปาก — เพียงแค่เห็นลีลีฟลอบยิ้มกับเงาสะท้อน แม้จะล้างคราบครีมขาวจนหมดแล้ว

ลีลีฟเคยทะเลาะกับลีวานอยู่ไม่กี่ครั้ง โดยเฉพาะเมื่อน้องชายอายุย่าง 4 ขวบ เขากลายเป็นเด็กช่างหาคำตอบ และค่อนข้างเอาแต่ใจ สีชอล์กที่ลีลีฟบรรจงจัดเรียงให้สมมาตรกลับดูผิดรูป แปลกต่างเมื่อเธอกลับมาจากโรงเรียนคืนหนึ่ง รวมถึงงานศิลปะที่เธอภาคภูมิใจนำเสนอ ได้กลายเป็นผลงานจิตรกรรมของลีวานไปแล้วอีกครึ่งหนึ่ง ส่วนคนยุติเหตุการณ์ก็มักจะเป็นตัวเธอเองเสมอ เพราะคำเตือนของแม่ — เป็นพี่ต้องเสียสละ — ถึงประโยคต้นทางจะหมายถึงเสียสละกระทั่งเวลาชีวิตส่วนตัว รวมถึงของรักของหวง บางทีเธอก็น้อยใจที่ความหมายแฝงของแม่คงหมายถึงชีวิตของเธออยู่ในถ้อยคำด้วย ขณะเดียวกัน, พ่อมักแฝงตัวเป็นศัตรูฝ่ายตรงข้าม ท่ามกลางเสียงเจื้อยแจ้วจากรายการทอล์กโชว์ เขาทรยศต่อคำปรามของแม่จนหมดสิ้น และเติมเต็มชิ้นส่วนข้างในของลีลีฟเกือบจะเต็ม — พี่น้องหมายถึงไม่ทิ้งกันต่างหาก และสิ่งสำคัญพื้นฐานสำหรับมนุษย์ก็คือความเท่าเทียมนะที่รัก — 

พ่อเคยเป็นความชัดเจนไล่เรียงไปจนถึงความด่างพร้อยสลับกันอยู่ร่ำไป เป็นความสัมพันธ์ที่ลีลีฟพอจะอนุมานความรู้สึกที่มีต่อพ่อได้ ณ ขณะนั้น  สำหรับลีวานเขาคงเป็นประเภทหลัง

พ่อทำหน้าที่แบกรับความหวังของครอบครัวเขาทำงานหนัก และผลของการกระทำก็มอบอาการเจ็บปวดอย่างกล้ามเนื้ออักเสบเป็นรางวัลให้แก่เขาอยู่พักหนึ่ง ลีลีฟไม่เคยเห็นพ่อดื่มหนักยกเว้นมีงานเฉลิมฉลอง พอเหมาะกับคำบอกกล่าวของแม่ฤดูใบไม้ผลิคืนหนึ่ง, คุณก็ดื่มมันทุกวันซะสิเดาจากน้ำเสียงผ่านประตูห้องนอนกั้นฉากกับห้องนั่งเล่น พ่อกลับดึกและไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะทั้งหมดเท่าที่จะประกอบกันเป็นตัวพ่อ หลังกลับจากที่ทำงาน พักนี้เขาถูกแม่รบกวนด้วยถ้อยคำรูปแบบเดิมเกือบจะทุกวัน แม่ก่นว่าราวพ่อจะเสพติดมันเข้าเส้นเลือดทุกวันและกลายร่างเป็นปีศาจที่เราไม่รู้จัก แต่สุดท้ายพ่อก็เก็บข้าวของย้ายออกไปลำพัง เพื่อพิสูจน์ว่าคำบอกเล่าของแม่มันถูกต้องแค่ไหน

ลีลีฟตอบคำถามของลีวานแทนแม่ที่ออกไปทำงานในเช้าวันศุกร์ — พ่อไปแล้วพี่ไม่แน่ใจว่าเขาจะกลับมาไหม เพราะเขาไม่ลืมอะไรเลย ยกเว้นพวกเรา —