เช้าวันที่ 2 เราตื่นประมาณ 9 โมงเกือบจะ 10 โมง ตอนตื่นคือแอบตกใจเพราะเมื่อคืนคุยกับเพื่อนแล้วเพื่อนบอกว่าถ้าจะซื้อของหน้าคอนให้ไปเร็วหน่อย ไม่งั้นคนจะเยอะแล้วของจะหมดเอา คือไม่คิดว่าตัวเองจะตื่นสายขนาดนี้เลยรีบอาบน้ำแต่งตัว เช็คข้าวของต่าง ๆ แล้วออกจากโรงแรมตอน 11 โมงกว่า

การเดินทางไปอารีน่าที่ฟุกุโอกะเป็นอะไรที่ง่ายมาก ๆ (เมื่อเทียบกับการเดินทางไปอิมแพคที่เมืองทองของไทย) วิธีการเดินทางมีทั้งรถไฟฟ้าใต้ดิน ทั้งบัส หรือจะแท็กซี่ก็ได้(ถ้ามีเงิน) ซึ่งเราเลือกบัส เพราะจากประสบการณ์การขึ้นรถไฟฟ้าคนเดียวเมื่อวาน เรารู้สึกว่ามันคงไม่เวิร์กเท่าไหร่ เราไม่อยากพาตัวเองไปยืนเอ๋อหน้าตู้ขายตั๋ว ก็เลยเลี่ยงด้วยการขึ้นบัสแทน

คิดง่ายใช่ปะ แต่อยากบอกว่าเป็นการคิดที่ถูกที่สุดแล้ววว บัสที่ญี่ปุ่นขึ้นง่ายมากจริง ๆ

เพราะเราเสิร์ชวิธีการเดินทางไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ก็เลยรู้ว่าบัสสายไปจะไปจอดที่หน้าอารีน่า และโชคดีที่แถวโรงแรมเรามีป้ายบัสสายนั้นอยู่ ที่เราทำก็แค่เดินไปตามกูเกิ้ลแมป และรอบัสที่ป้าย แค่นั้นเลย

แต่แน่นอนว่าเพราะนี่เป็นการขึ้นบัสครั้งแรกที่ญี่ปุ่น เราเลยเอ๋อแดก...อีกแล้ว...

พอบัสสายที่เราต้องขึ้นมาจอดที่หน้าป้าย เราก็ขึ้นทางประตูหน้าซึ่งมันจะมีเครื่องจ่ายเงินอยู่ข้าง ๆ คนขับ และใช่...ในหัวของเรามีแต่ภาพจำของรถเมล์ที่ไทย แบบที่ราคาเดียวตลอดสายและขึ้นปุ๊บต้องจ่ายเงินปั๊บ เราก็เลยจะจ่ายเงินเลย แต่ระหว่างที่เรากำลังหยิบเงินอยู่นั้นก็มีคนที่จะลง ในหัวของเราตอนนั้นคือมันวุ่นวายมาก ฟีลแบบเขาก็จะจ่าย เราก็จะจ่าย เขาจะเดินลงแต่เราก็ไปขวางทางเขาอยู่

ด้วยความที่เราเงอะงะ เราเลยตัดสินใจหลบฉากให้คนที่จะลงเขาจ่ายเงินแล้วลงไปก่อน พอเขาลงกันหมดแล้วเราจะจ่าย คนขับบัสก็รีบโบกมือแบบไม่ให้จ่ายแล้วให้เราเดินเข้าไปด้านใน เราก็งงอะ พยายามคุยกับเขาเป็นภาษาอังกฤษว่าถ้ามีเงินสดต้องจ่ายยังไง เพราะคนก่อนหน้าที่ลงไปเขาจ่ายกับบัตรหมดเลย ซึ่งเราไม่มีบัตรไง แต่เหมือนคนขับบัสเขาพูดอังกฤษไม่ได้ สื่อสารกันไม่เข้าใจ

เดชะบุญตอนนั้นมีคนพอพูดภาษาอังกฤษได้อยู่บนบัส เขาเลยถามเราว่าจะไปไหน เราเปิดแมปให้เขาดูว่าจะไปอารีน่าตรงนี้นะ เขาก็อ๋อออ แล้วบอกว่าไปที่เดียวกัน ยังไงลงพร้อมกันก็ได้ ส่วนเงินค่อยจ่ายตอนลง เราก็ขอบคุณเขาแล้วไปหาที่ว่างนั่ง

หลังจากนั้นเราถึงได้รู้ว่าบัสที่ญี่ปุ่นเขาขึ้นประตูหลังกัน ส่วนประตูหน้าเป็นประตูที่ใช้จ่ายเงินแล้วก็ลง

จำไว้นะ บัสญี่ปุ่นขึ้นประตูหลัง ลงประตูหน้า!

เราใช้เวลานั่งบัสประมาณ 20 นาที ซึ่งถือว่าไวพอสมควรเลยเมื่อเทียบกับระยะทาง(และเทียบกับที่ไทย) อาจเพราะตลอดเส้นทางที่บัสวิ่งผ่านนั้นไม่มีรถติดเลย

ในที่สุดเราก็มาถึงป้ายหน้าอารีน่า วิธีจ่ายเงินก็ง่าย คือบนบัสจะมีจอทีวีที่ขึ้นราคาไว้อยู่(อันที่จริงเราก็ไม่รู้วิธีดูหรอก) แต่เราเช็คราคามาจากในเว็บตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว และราคามันก็ตรงกับที่ขึ้นบนจอซึ่งเป็นราคากินพื้นที่หลายช่องมากที่สุด สิ่งที่เราทำก็มีแค่เตรียมเงินเหรียญเอาไว้ให้พอดี หยอดมันลงไปในช่องรับเหรียญตรงประตูหน้า แล้วก็ลงจากบัส เป็นอันถึงที่หมาย

เราเดินตามกลุ่มคนที่น่าจะมาคอนเหมือนกันไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็มาถึงหน้าคอน

(แชะบรรยากาศหน้าคอนกับน้องโดยองและแจฮยอน)

คนค่อนข้างเยอะ แต่ไม่เยอะเท่าคอนที่ไทย ไอ้ที่กังวลว่าของหน้าคอนจะหมดก่อนหน้านี้คือเป็นการกังวลที่สูญเปล่ามาก แถวต่อซื้อของหน้าคอนค่อนข้างยาวก็จริง แต่การจัดการถือว่าดี(อาจเพราะคนไม่ได้ล้นทะลักมากเลยทำให้มันโฟลวและไหลไว) แปป ๆ ก็ถึงคิวเราแล้ว

(ปลายแถวซื้อของหน้าคอนที่ไหลไวมาก ๆ)

เราซื้อของที่ตัวเองเล็งไว้ และซื้อของที่เพื่อนฝากหิ้ว มีทั้งของที่สุ่มและระบุเมมเบอร์ วิธีซื้อก็ง่าย เราจิ้ม ๆ เลือกของที่ต้องการ เขาก็จะไปหยิบมาให้ แล้วก็กดเครื่องคิดเลขรวมราคาทั้งหมดให้เราดู เราก็จ่ายเงิน รับของ จบ ง่ายแค่นั้น

พอได้ของมาแล้วเราก็รีบออกมาจากโซนขายของเพราะไม่อยากไปขวางทางคนอื่น เราแกะของที่ต้องสุ่มเพื่อดูว่าเราได้ของเมมเบอร์คนไหน แล้วก็ไปหาแลก

(ของที่ซื้อมาในวันนี้ มีเข็มกลัดอย่างเดียวที่สุ่มแล้วต้องหาแลก)

นี่แหละสิ่งที่เราคิดว่าสนุกเวลาไปคอนที่ญี่ปุ่น

คือที่หน้าคอนจะมีทั้งกู้ดส์แบบสุ่ม แล้วก็มีการแจกการ์ดสำหรับเมมเบอร์ญี่ปุ่นซึ่งเป็นการ์ดแบบสุ่มด้วย แน่นอนว่าเราไม่มีเมมเบอร์ แต่เพื่อนเรามี เราก็เลยเอาเมมเบอร์ของเพื่อนไปรับการ์ด แหะะะ

การหาแลกการ์ดกับกู้ดส์นี่แหละที่สนุก คนญี่ปุ่นแลกของง่ายมาก ๆ ขอแค่เป็นเมมเบอร์ที่เขาต้องการแค่นั้นจริง ๆ วันแรกที่ไปเราใช้เวลาเดินแลกไม่ถึงชั่วโมงก็ได้ครบแล้ว มันไวขนาดนั้นเลย

(การ์ดหน้าคอน แลกน้องโดยองได้แล้ว!)

พอได้ของที่ต้องการครบแล้ว สิ่งต่อมาที่เราทำคือหาอะไรกิน

ตอนนั้นเป็นเวลา บ่าย 2 โมงกว่า ๆ คอนเปิดให้เข้าตอน 4 โมงเย็น ด้วยความที่เราไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตื่นมา และคิดว่ากว่าคอนจะเลิกก็คงค่ำ เราเลยตัดสินใจเข้าร้านอาหารแถวนั้น และก็ได้มื้อแรกของวันเป็นสิ่งนี้

(ราเมงที่เค็มอีกแล้ววว กับกาแฟเย็นที่เปรี้ยวไม่ถูกปากเรา TT^TT สิ่งเดียวที่ดีคือสลัด)

หลังจากกินอิ่มแล้วก็ถึงเวลาเข้าคอน สิ่งที่ต้องทำมีแค่ยืนต่อแถวและเปิดตั๋วคอนเสิร์ตในแอปไว้ ยื่นให้สต๊าฟกด แล้วแอปก็จะสุ่มที่นั่งมาให้ แบบนี้

(ตั๋วคอนที่สต๊าฟกดสุ่มที่นั่งแล้ว)

แน่นอนว่าเราอ่านไม่ออกหรอก ไม่รู้ด้วยว่าที่นั่งอยู่ตรงไหน เราก็เลยเดินไปหาสต๊าฟคนอื่นในคอน ยื่นตั๋วในแอปให้เขาดู แล้วก็ให้เขานำทางเราไป

(ถึงที่นั่งแล้วเย้)

และเมื่อคอนเสิร์ตเริ่ม เราก็ไม่ได้ยกมือถือมาเล่นอีกเลย เราพยายามเก็บภาพน้องด้วยตาเนื้อของตัวเองให้ได้มากที่สุดก็เลยไม่ได้ถ่ายภาพในคอนเลย

สิ่งเดียวที่จำได้หลังจากคอนจบคือน้องโดยองน่ารักมาก ๆ มากแบบมากกกกกกก ที่ยยยยยยยยย์ สุดดดดดดดด ในนนนนนนนนน โลกกกกกกกกกกกกก

น้องสดใสแล้วก็ซนมาก ๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่จนถึงวันนี้ยังจำความรู้สึกนั้นได้อยู่เลยอะ รู้แค่ว่าตลอดคอนเรามองหาแต่น้อง กล้าพูดเลยว่าเรามองแค่น้องคนเดียวจริง ๆ เรามองน้องยิ้ม มองน้องหัวเราะ มองน้องเล่นกับเมมเบอร์คนอื่น มองน้องร้องเพลง มองน้องทักทายแฟนคลับ(แม้จะฟังไม่ออกสักคำ)

แล้วเราก็มีความสุข...

เหมือนเป็นบ้าไปแล้วแต่เรามีความสุขมากจริง ๆ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเราจะรักน้องมากขนาดนี้

แต่ก็นั่นแหละ เรารักน้องมากขนาดนั้นเลยล่ะ

พอคอนจบ เราก็กลับด้วยบัสเหมือนเดิม คนค่อนข้างเยอะเลยเบียดนิดหน่อย

(บรรยากาศบนบัสตอนกลับ เอาเข้าจริงคนก็เยอะอยู่นะ)

ขากลับเราเพิ่งสังเกตเห็นว่าทุก ๆ ป้ายที่ญี่ปุ่นเขามีการบอกชื่อป้ายที่อยู่ถัดไปอย่างชัดเจน และกระจกรถบ้านเขาก็เป็นกระจกจริง ๆ มองเห็นด้านนอกชัดมาก ไม่มีโฆษณาแปะเหมือนของบ้านเรา ส่วนตัวแล้วคิดว่านี่คือสิ่งหนึ่งที่ทำให้การขึ้นบัสที่ญี่ปุ่นเป็นเรื่องง่าย ขอแค่เรารู้ชื่อป้ายปลายทางกับสายบัสที่ต้องขึ้นก็พอ

(มีป้ายแจ้งว่าป้ายถัดไปชื่อป้ายอะไร)

เมื่อถึงป้ายที่ใกล้ที่พักเราที่สุด เราก็จ่ายเงินแล้วก็ลง ระหว่างทางเดินกลับโรงแรมเราตัดสินใจแวะเข้าร้านอาหารร้านหนึ่งเพื่อกินมื้อเย็น เพราะแถวโรงแรมเราไม่มีร้านอาหารอยู่เลย มีแต่เซเว่น ซึ่งเราไม่ค่อยอยากกินของในเซเว่นเท่าไหร่

และก็พบว่าอูด้งร้านนี้อร่อยมาก!

(ร้านแรกในญี่ปุ่นที่ไม่เค็ม อร่อย แงงง)

เหมือนเจอขุมทรัพย์อะพูดจริง ๆ ร้านที่เดินเข้ามั่ว ๆ เพราะหิวดันกลายเป็นร้านที่อร่อยซะงั้น น้ำตาจะไหล ฮือออ

พอกินเสร็จก็แวะลอว์สันแถวนั้นเพราะได้ยินว่าลอว์สันที่ญี่ปุ่นมีขนมอร่อย ๆ เยอะ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่(ในความรู้สึกเราตอนนั้น) เลยหยิบมาแค่พุดดิ้งกับขนมสองสามอย่าง ซึ่งก็ไม่ได้ว้าวอะไรมาก พวกขนมก็ถือว่าสมราคา ส่วนพุดดิ้งที่ได้จากลอว์สันวันนี้เป็นพุดดิ้งเมจิ แต่ส่วนตัวแล้วเราชอบพุดดิ้งกูลิโกะที่ได้จากเซเว่นมากกว่าอะ

(เลยขอเอารูปพุดดิ้งกูลิโกะมาแปะแทน อร่อยยย)

พอกลับมาถึงที่พักก็กินขนมต่ออีกนิดหน่อย ไถทวิตเตอร์ แล้วก็อาบน้ำนอน

บ้ายบายวันที่ 2