“อาป๊า!”

          เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลโผเข้ากอดซนฮยอนอูที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มรัก แววตาประกายสดใสเมื่อเห็นคนคุ้นเคยมารอรับเขาที่สนามบิน อ้อมกอดของคนตรงหน้ายังอบอุ่นเหมือนเดิม นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกันร่วมสิบปีเห็นจะได้

ไม่เปลี่ยนไปสักนิดคนที่เป็นทุกอย่างของชีวิตเขา

คนที่เป็นทุกอย่างของชีวิตลีมินฮยอก

“โตเป็นหนุ่มแล้ว ไม่อายหรือไง”         

หนุ่มใหญ่วัยเลขสี่ลูบผมคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน เขาช่วยลากกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ก่อนที่จะกอดคอกันเดินออกจากอาคารผู้โดยสาร มินฮยอกในความทรงจำของเขาตัวเล็กไม่ถึงเอว แววตาสู้คน ขี้โวยวาย ชอบรังแกเพื่อนและไม่เคยร้องไห้ ตอนนี้กลับกลายเป็นหนุ่มเต็มตัว นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ร่วมสิบปีเห็นจะได้

ไม่เปลี่ยนเลยสักนิดคนที่เป็นทุกอย่างของชีวิตเขา

คนที่เป็นทุกอย่างของชีวิตซนฮยอนอู

“ทำไมตอน Facetimeคุยกัน อาป๊าดูเหี่ยวจังเลย ตัวจริงหล่อกว่าตั้งเยอะ”

“ไม่ต้องชม ป๊าส่องกระจกวันละหลายครั้ง”

“ทำเป็นพูด ผมยังโกรธอยู่นะป๊า”

ร่างใหญ่เอื้อมมือไปขยี้ผมคนที่นั่งข้างๆ ในขณะที่อีกมือยังขับรถไปด้วย ต้องขอบคุณวิทยาการสมัยใหม่ที่ทำให้คนที่อยู่ไกลได้คุยกันมากขึ้น ฮยอนอูส่งมินฮยอกไปเรียนโรงเรียนประจำที่อังกฤษตั้งแต่แปดขวบ เด็กน้อยตอนนั้นร้องไห้กระจองอแงไม่ยอมห่างออกจากอกของเขาแม้แต่น้อย เด็กตัวเล็กโวยวายขี้มูกโป่งว่าตนพูดภาษาอังกฤษไม่ได้สักคำเดียว แต่ฮยอนอูไม่มีทางเลือกเพื่ออนาคตที่ดีกว่า ผ่านไปสิบปีมินฮยอกก็ยังคงยกเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างกับเขาเสมอ

“ป๊านึกว่าเราจะอยู่อังกฤษยาวเลย”

“ทุกวันนี้ผมแทบจะพูดเกาหลีไม่ได้แล้วนะ”

“นั่นสินะแต่เห็นคำด่าก็ยังพูดคล่องอยู่หนิ”

“อาป๊า!”

ไม่ว่าพลางมินฮยอกต่อยเข้าที่แขนฮยอนอูเต็มๆ เจ้าของรถคันสวยหันมายู่หน้าก่อนจะคว้าคนตัวเล็กกว่ามาไว้ในอ้อมกอด เขาบรรจงก้มลงจูบหน้าผากอย่างแผ่วเบาหวังว่าจูบนี้จะสามารถแทนความคิดถึงตลอดสิบปีที่ผ่านมาได้นะ

“ไหนป๊าบอกผมโตแล้วไง”

คนในอ้อมกอดผลักฮยอนอูออกเบาๆ ใบหน้าเรื่อสีขึ้นมาอย่างชัดเจน ตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็มีซนฮยอนอูอยู่ข้างกายตลอดเวลา เรื่องตอนเด็กน่ะ เขาจำไม่ค่อยได้มากนักมีแต่คนแก่คนนี้นี่แหละ ที่คอยเล่าเรื่องตอนเด็กให้เขาฟังอยู่เสมอๆบอกเขาขี้อ้อนบ้างล่ะ ต้องจุ๊บก่อนนอนบ้างล่ะ หรือหนักถึงขั้นต้องนอนกอดกันทุกคืนบ้างล่ะ

นี่เป็นสิ่งที่คนในครอบครัวเขาแสดงความรักต่อกันหรอ…คงใช่มั้งนะ

การเรียนที่อังกฤษสนุกมากก็จริง แต่สิ่งที่เขาตั้งตารอคอยคือการตื่นมาโทรหาฮยอนอูทุกเช้าด้วยเวลาที่ห่างกันเก้าชั่วโมง เวลาก่อนอนของฮยอนอูกับเวลาตื่นตอนเช้าของเขาจึงเป็นเวลาที่มาบรรจบกันพอดี

เหมือนทุกๆวันเขาได้รับกำลังใจจากฮยอนอู

และสาเหตุจริงๆที่เขาเลือกจะกลับมาเกาหลีหลังเรียนจบทันทีก็เป็นเพราะ….

“ผมอยากกลับมาอยู่กับอาป๊า”

“หื้ม?”

          อีกคนหันมาเลิกคิ้วด้วยความงุนงง ก่อนจะหันไปสนใจทางข้างหน้าต่อมินฮยอกคิดแบบนั้นจริงๆ ฮยอนอูทำทุกอย่างเพื่อเขา ถึงเวลาที่ตัวเขาต้องให้คืนบ้างตอนอยู่ที่อังกฤษ ฮยอนอูส่งเงินให้เขาใช้ ส่งให้เรียนโรงเรียนดีๆ อยากได้อะไรขอเพียงแค่เอ่ยปาก ฮยอนอูก็พร้อมจะหามาให้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

          เลี้ยงเขาเหมือนลูก….ทั้งๆที่ไม่ใช่สายเลือดกันด้วยซ้ำ

          เพราะชีวิตวัยเด็กที่ผันผวน ทำให้เขาต้องมาอยู่กับฮยอนอูอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เจ้าตัวเคยเล่าให้เขาฟังว่าตอนเขาเล็กๆ เขามักเรียกฮยอนอูว่าอาตลอดส่วนอีกคนก็ยืนกรานอยากให้เรียกว่าปะป๊า จนสุดท้ายก็เลยกลายเป็นคำเรียกติดปากว่า“อาป๊า” ไปในที่สุด

          ขอบคุณนะครับอาป๊า

          ผมรักอาป๊าที่สุดในโลก

          ชีวิตที่เกาหลีดีกว่าที่มินฮยอกคิดไว้มาก

          อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนชอบเข้าสังคม ทำให้สนิทกับเพื่อนในมหาลัยได้หลากหลาย ทั้งในคณะและนอกคณะ เพียงแค่ไม่กี่เทอมเขาก็กลายเป็นคนดังของมหาวิทยาลัย ด้วยบุคลิกเป็นกันเอง ชอบทำกิจกรรม ชอบเล่นดนตรี และเป็นที่รักของอาจารย์ ติดอยู่ที่ว่าเรียนยากไปซะหน่อยชีวิตของเขาจะครบถ้วนสมบูรณ์มากๆ

          นอกจากเรื่องเรียนยากติดอยู่อีกอย่างคือ…

          “เดี๋ยวก่อน”

          ฮยอนอูคว้าหมับเข้าที่แขนของมินฮยอกในตอนที่เขากำลังจะเปิดประตูลงจากรถ

          “ลืมอะไรรึเปล่า?”

          มินฮยอกบึนปากเป็นเชิงรำคาญนี่คนอายุสี่สิบหรือเด็กสี่ขวบ เขาล่ะเกลียดกฎที่อาป๊าเป็นคนตั้งขึ้นมาจริงๆ  

         ‘มินฮยอกต้องจุ๊บป๊าทุกวันก่อนไปมหาลัย’  ไร้สาระที่สุด! 

        คนตัวเล็กกว่าชะเง้อหน้าไปใกล้ฮยอนอู ปากกระจับสีเชอร์รี่ส่งสัมผัสเบาบางไปที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายแต่ไรหนวดของฮยอนอูมันทำให้เขาขนลุกไปทั่วทั้งร่าง ในจังหวะที่อีกคนกำลังจะผละออกจากสัมผัสนั่นมือสากก็คว้าเข้าที่คางของมินฮยอกก่อนจะเชิดให้มันช่วยรับความรุนแรงจากการสอดลิ้นเข้าไปโพรงปากอุ่นๆ คนตัวบางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่สติจะหายละเลือนกับไปรสจูบจากคนเป็นอา

“อื้อ…”

เมื่อได้สติฮยอนอูถอนริมฝีปากออกก่อนจะรีบหันไปทางอื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มินฮยอกทำได้แต่ก้มหน้าข่มหัวใจที่เต้นโครมครามก่อนจะลงจะรีบลงจากรถไป เมื่อคนตัวเล็กพ้นสายตาไป คนในรถก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

          เขาทำผิดมหันต์

          เขาไม่ควรทำแบบนี้…

แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดเขาคนเดียวหรอก

          หลังจากที่มินฮยอกกลับมาอาศัยร่วมชายคาเดียวกับเขา ความรู้สึกภายในใจเขายิ่งชัดขึ้นๆทุกวัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทุกกิริยาทุกการกระทำของคนเด็กกว่ามันถึงดูยั่วยวนเขาไปเสียหมด ตอนเด็กๆก่อนไปโรงเรียน พวกเขาจะจุ๊บกันเป็นคำบอกลา แต่พอโตขึ้นมาทำไมทุกเช้าถึงกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนและถอนตัวไม่ขึ้น

          เขากลัวว่าสักวันเขาต้องเผลอปล่อยอารมณ์จนทำร้ายรอยยิ้มที่แสนบริสุทธ์นั่น

          Rrrrr

          เสียงโทรศัพท์สั่นเรียกสติของฮยอนอูกลับมาอีกครั้ง ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อยเขาสไลด์โทรศัพท์เพื่อรับสายจากเพื่อนเก่า

          ‘เฮ้ย อาทิตย์หน้ามีเลี้ยงรุ่นเว้ย มาป่ะ’

          ใจเต้นแรงจนจะระเบิดออกมา

          พรุ่งนี้ไม่ต้องให้อาป๊ามาส่งแล้วดีมั้ยเนี่ย!

          มินฮยอกอยากจะเป็นบ้าตายเขาไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เปลี่ยนไป ตอนที่เขายังเล็ก ไอ้เรื่องประเภทอาบน้ำด้วยกันจุ๊บกันก่อนไปโรงเรียน นอนกอดกันทั้งคืน มันดูเป็นการกระทำที่อบอุ่นเสียเหลือเกินแต่สองเดือนที่ผ่านมาเขาพบว่า พวกเขาทำแบบนั้นเหมือนตอนเด็กๆไม่ได้อีกแล้วความรู้สึกมันเปลี่ยนไป อารมณ์มันเปลี่ยนไป...

          จากความอบอุ่นเป็นความร้อนแรงสุดจะห้ามใจ

          “หน้าแดงเชียวมึงเมาเหล้าขาวแต่เช้าเลยไง?”

          แชฮยองวอนเดินมาตบเข้าที่ท้ายทอยเขาอย่างจัง ความคิดที่กำลังเตลิดกลับคืนสู่สติอีกครั้ง นึกขอบคุณเพื่อนรักอยู่บ้างแม้จะเจ็บมากก็ตามมินฮยอกจึงเอื้อมมือไปดีดหน้าผากคนตรงหน้าเป็นการแก้แค้น

          “เชี่ย เจ็บนะโว้ย”

          “เออสมน้ำหน้า ทำไมมาเช้าจังวะ”

          “กูยังไม่ได้นอนเดี๋ยวกูไปนอนให้ห้อง มึงจดเลคเชอร์เผื่อกูด้วย”

          “อ้อนวอนกูดิ”

          “โอ้ยยยกับมึงเนี่ยกราบตีนกูก็ยอม ฮ่าๆ”

          หัวใจที่เต้นโครมครามเริ่มสงบลง พวกเขาทอดขาผ่านโถงมหาวิทยาลัยก่อนจะตรงเข้าสู่ห้องเลคเชอร์รวม ทันทีที่แชฮยองวอนทิ้งก้นลงที่เก้าอี้ เขาก็ฟุบหลับไปทันที นึกเสียดายค่าเทอมแทนมันจริงๆ…. ฮยองวอนเป็นเพื่อนในคณะที่สนิทกันเร็วมาก เขาก็ไม่แน่ใจเหตุผลนักหรอก นิสัยก็ค่อนข้างจะต่างกัน ผลการเรียนก็ด้วยกิจกรรมมันก็ไม่ค่อยทำ ทุกวันนี้มินฮยอกก็ยังสงสัยอยู่ว่าคบกับมันทำไม

          ในจังหวะที่ทั้งห้องเลคเชอร์เต็มไปด้วยเสียงจอแจของนักศึกษา ประตูหน้าห้องก็เปิดออก ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำราคาแพงท่าทางไม่คุ้นตาเดินอาดๆออกมากลางห้อง ทรงผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกเซ็ทไว้อย่างดี ใบหน้าขาวกับดวงตาเรียวเรียกความสนใจจากนักศึกษาหญิงชายได้จำนวนมากและเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น

          “สวัสดีครับนักศึกษา ผมชินโฮซอก จะมาสอนวิชาเศรษฐศาสตร์มหภาคแทนอาจารย์จีฮุนนะครับ เนื่องจากหลายคลาสที่ผ่านมาอาจารย์จีฮุนไม่ค่อยได้เข้าสอน งั้นผมขอเปลี่ยนเป็นสอบไฟนอลอย่างเดียวเพราะมิดเทอมคงจะไม่ทัน เดี๋ยวจะให้เพื่อนแจก Couse Syllabus ให้ใหม่นะครับ…”

          “ฮยองวอนๆมึงๆตื่น อาจารย์ใหม่ว่ะ”

          “เฮ้ย มึงอย่า กูจะนอน”

          “มึงเขาดูดุอะมึงตื่นก่อนเหอะ”

          “นักศึกษาตรงนั้นคุยอะไรกันครับ”

          ในจังหวะที่มินฮยอกกำลังเขย่าตัวเพื่อนรักข้างกาย อาจารย์เจ้าของวิชามาก็ชี้เป้ามาที่เขาทันทีความไม่พอใจปรากฏชัดเจนขึ้นบนใบหน้าขาวนั่น มินฮยอกที่สัมผัสได้ถึงไอสังหารของอาจารย์ใหม่ได้แต่ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเขาได้แต่ยิ้มแหยๆก่อนจะรีบผงกหัวเป็นเชิงขอโทษเบาๆ

          “ผมสอนอยู่คุยทำไมครับ? มาบรรยายแทนผมมั้ยครับ?”

          โดนไปอีกหนึ่งดอก….

          เขารีบก้มหน้าลงสมุดโน้ตทันทีในขณะที่เพื่อนรักตัวดีกับนอนฟุบไม่รู้เรื่อง แต่ในมือแอบถือปากกาทำท่าเหมือนจดอยู่โถไอ้เพื่อนเวร…. อาจารย์โฮซอกชักสีหน้าแวบหนึ่งก่อนจะหันไปเปลี่ยนสไลด์แล้วเข้าสู่บทเรียนต่อไป

          “ถ้าไม่ตั้งใจฟังผมจะควิซนะครับ”

          แล้วก็ควิซจริงๆ

          สอนคาบแรกก็เอากระอักเลือด

          หลังจากหมดเวลาเสียงบ่นเกิดขึ้นเป็นหย่อมๆ ขนาดเพื่อนที่เขาว่าเก่งระดับท็อปยังโอดครวญส่วนเขาน่ะหรอ….อย่าหวังเลย เพื่อนร่วมห้องบางคนก็โทษว่าเป็นความผิดของเขาที่มัวแต่คุยกับฮยองวอนตอนอาจารย์สอน ทำให้ต้องมารับกรรมกันไปทุกคน ด้วยความรู้สึกผิดมินฮยอกจึงขออาสาเป็นคนรวบรวมกระดาษคำตอบไปส่งให้อาจารย์เอง แม้อาจารย์จะดุมากแค่ไหนก็ตาม ระหว่างทางเดินมาที่ห้องส่วนตัวของโฮซอก ใจมินฮยอกเต้นหนักกว่าเหตุการณ์ในรถเมื่อเช้าเสียอีก หวังว่าอาจารย์จะหายโกรธที่เขาคุยในห้องแล้วนะ

          ใจดีสู้เสือเข้าไว้

          ก๊อกก๊อก

          “ขอโทษนะครับ”

          มินฮยอกผลักประตูเข้าไปในห้องขนาดกะทัดรัด ชินโฮซอกก้มหน้าอยู่กับโน้ตบุ้คโดยไม่ได้เงยขึ้นมาตอบรับเขาเลย เจ้าตัวจึงหาที่ว่างๆบนโต๊ะก่อนจะวางอย่างบรรจงชนิดแทบจะหยุดหายใจ ก่อนจะหันหลังเพื่อรีบออกไปจากห้อง

          “เดี๋ยวสินักศึกษา”

          “ครับ?”

          “นั่งก่อน”

          ชินโฮซอกผายมือไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพลางยิ้มบางๆมินฮยอกไม่รู้ว่าตนตอนนี้ควรรู้สึกอะไรและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมาไม้ไหน แต่คงไม่พ้นเขาโดนดุอีกแน่ๆ

          “คิดว่าผมโกรธที่คุณคุยในห้องหรอ”

          “……….”

          “ตอบได้ตอบสิ”

          มินฮยอกที่ก้มหน้างุดเริ่มเงยหน้ามาสู้สายตาอาจารย์ ชินโฮซอกในแว่นกรอบดำยิ่งขับให้ใบหน้าขาวนั่นดูดียิ่งขึ้นจมูกโด่งสันได้รูปรับกับโครงหน้าเรียวแต่ก็ไม่ได้หวานจนทิ้งความเป็นชาย แม้ว่าจะถอดสูทตัวนอกออก แต่บ่าและอกก็ยังผายออกมาอย่างสง่า คิดไปคิดมาหล่อเกินกว่าจะมาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย

          “เอ้าตอบสิครับนักศึกษา”

          “อะ…เอ่อ ครับ”

          เจ้าตัวหลุดขำออกมาน้อยๆกับคำตอบของนักศึกษาตรงหน้า โฮซอกถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปลี่ยนอิริยาบถท่านั่งให้ดูสบายๆมากขึ้น

          “เปล่าหรอกผมแค่อยากควิซอะ แต่ถ้าควิซตั้งแต่คาบแรกได้โดนนักศึกษาด่าแน่นอน ก็เลยหาเรื่องไปงั้นแหละ ขอโทษนะ หายกลัวผมได้แล้ว ฮ่าๆ”

          “อาจารย์!”

          มินฮยอกกระโดดดึ๋งขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที ทำไมเขาต้องมารับกรรมล่ะเนี่ย! แล้วที่เขากลัวมาตั้งนานนี่มันอะไรกัน ให้ตายสิ! อย่าแกล้งเขาแบบนี้ ยิ่งพอเห็นคนเป็นครูหัวเราะร่วนด้วยความสะใจ เขาล่ะอยากจะโกรธจริงๆ

          “โอ๋ๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิงอนผมหรอ?”

          โฮซอกยักคิ้วกวน นั่นยิ่งทำให้มินฮยอกเกือบปรอดแตก เหมือนโดนตุ๋นซะเละ นักศึกษาตัวดีรีบคว้ากระเป๋าก่อนจะหันหลังให้อาจารย์ตัวเอง ลาก่อน!

          “ไปแล้ว!”

          “เดี๋ยวๆคุณชื่ออะไร”

          “อีมินฮยอก”

          เจ้าของชื่อขึ้นเสียงสูงก่อนจะเดินก้นสะบัดออกไปจากห้องพักอาจารย์ ปล่อยให้ชินโฮซอกนึกขำกับสถาการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น ในห้องเลคเชอร์ก่อนหน้านี้มินฮยอกแทบไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลย พอเขาพยายามจะสบตาก็ก้มหน้าแทบจะติดสมุด แต่พอมาเฉลยว่าล้อเล่นอีกคนก็งอนตุ๊บป่องกลับบ้านไป

          น่ารักจริงๆเด็กสมัยนี้

          Rrrrrr

          เสียงโทรศัพท์สั่นทำให้เขารีบล้วงเข้าไปในกระเป๋า ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าเจอทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็กดรับ

‘เฮ้ยอาทิตย์มีเลี้ยงรุ่นเว้ย มาป่ะ’

คนเรานะคะ เรื่องเก่ายังแต่งไม่เสร็จเรื่องใหม่มาอีกแล้ว

เจอกันที่เดิมนะคนดี ใน #ฟิคดี๋พรีรองเท้า