ถ้าคุณชอบเรื่องราวกับเทพนิยาย แฟนตาซีของ พัณณิดา ภูมิวัฒน์ ชอบตัวละครหนุ่มซื่อ ๆ บ้านนอกอย่างโซลโท “Dragon delivery” รักเรื่องราวของเชฟขนมหวานมอร์เทม “Daemon Bakery” ก็น่าจะรักราบัตด้วยเหมือนกัน… ราบัต เกิดเป็นชายหนุ่มชืดชา บาดแผลในใจอันยิ่งใหญ่ของเขาคือการถูกปฏิเสธจากคนที่เขารัก เขากั้นกำแพงห่างทุกคน เทพเจ้าเลือกเขาเป็นผู้ดูแลวิหาร อาศัยอยู่ในวิหารแห่งความมลังเมลืองอย่างเรียบง่ายโดยลำพัง ใน “แดนริม ๆ”

แค่ชื่อแดนก็ประหลาดแล้ว… “แดนริม ๆ” เป็นดินแดนที่เป็นที่รักของทวยเทพมาก ฝนฟ้าตกต้องตามฤดูกาล พืชพันธ์งอกงาม ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข และที่สำคัญ คนในแดนริม ๆ จะได้รับพรติดตัวคนละหนึ่งอย่างเมื่อย่างเข้าอายุสิบห้า โดยมีข้อแม้ว่า “ห้ามเด่นเด็ดขาด” ไม่ว่าคุณจะเป็นเจ้าเมือง ลูกเจ้าเมือง เป็นร้านอาหารที่อร่อยเลิศขนาดไหน ก็ต้องทำตัวให้ “ไม่เด่น” เข้าไว้ อย่างเช่นเจ้าเมืองแดนริม ๆ ที่ทุกคนไม่เคยจำหน้าได้ ไม่เคยรู้สึกถึงการมีอยู่ หรือร้านกาแฟรสอร่อยที่ต้องขายอยู่ในร้านตัดผ้าก็ตาม… แต่เกิดอยากเด่นล่ะ ? เทพเจ้าก็มีทางเลือกให้คุณเช่นกัน คนที่ต้องการย้ายถิ่นฐาน ต้องทำงานที่อาศัยความเด่นดังก็มาขอยกเลิกพรจากผู้ดูแลวิหารได้ โดยราบัตเป็นผู้ทำหน้าที่นั้น ใครจะขอยกเลิก หรือขอคืนพร เขาก็ทำให้อย่างไม่คิดท้วงติง (ขี้เกียจ)

ชีวิตอันจืดชืดของราบัตควรเป็นเช่นนั้นต่อไป จนกระทั่งหลานสาวมาหา… ราบัตทำขวดพรแตก พรในขวดกลายเป็นหญิงสาวเจ้าของพรผู้สูญเสียความทรงจำ แล้วไหนจะความวุ่นวายที่เมืองบ้านเกิด ราบัต…ซึ่งจริง ๆ จะห่างจากวิหารไม่ได้ เพราะถวายวิญญาณแล้ว จึงจำต้องขอลาพักร้อนจากท่านเทพเพื่อกลับไปสะสางปัญหา (แล้วเทพก็ให้ด้วยว่ะ…)

เซ็ตติ้งของโลกแฟนตาซีในเรื่องนี้น่าสนใจมาก เราชอบอ่านเรื่องของเทพ นิยายที่เขียนก็เกี่ยวข้องกับเทพ… เห็นด้วยกับพี่เคียว (ผู้เขียน) ว่าเทพเจ้าเป็นพวกเอาแต่ใจ ไม่มีความน่าเคารพนับถือ เห็นด้วยว่าเทพกรีกทำตัวน่าเกลียดที่สุด (ฮา) แต่ยังไง เรื่องนี้ก็มีเทพ…ผู้คนในดินแดนแถบนี้นับถือเทพทั้ง 4 คือ มารดาแห่งการเกิด สหายแห่งชีวิต ฝาแฝดแห่งความเปลี่ยนแปลง และบิดาแห่งความตาย มันแสดงถึงความเป็นธรรมชาติ วัฏจักร การเกิดดับ เป็นวงจร…ซึ่งเราชอบเซ็ตติ้งนี้มาก เรียบง่ายแต่ล้ำลึกในตัวเอง จะว่ามันกึ่ง ๆ ศาสนาก็ได้ แต่ก็ถือว่าเป็นศาสนาที่ย่อยมาแล้ว มันดูจริง อ่านง่าย และสนุกไม่น่าเบื่อ บางทีอ่านแล้วคิดไปก็ช่วยให้นึกปลงกับบางเรื่องเหมือนกัน 5555555555555

สไตล์การเขียนของเรื่องนี้ออกแนวเล่านิทาน หรือเป็นเรื่องเล่าตำนานมากกว่านิยาย…อธิบายค่อนข้างลำบากนิดนึง แต่เหมือนว่าพี่เคียวเขียนเรื่องนี้โดยใช้ภาษาที่ลำลองมาก เพราะเป็นการเขียนเล่าเรื่องลงบล็อก ด้วยความที่มันลำลอง จึงไม่ได้ส่งสำนักพิมพ์ แต่เป็นหนังสือทำมือค่ะ (เราว่าปกสวย มันมีเคลือบทองด้วยนะเห็นไหม ทำออกมาได้ดีมากกกก)

ตัวละครที่เราชอบในเรื่องนี้ จริง ๆ เราก็ชอบทุกตัว (ฮา) ตัวละครของพี่เคียวไม่ค่อยจะ…ปกติสักเท่าไหร่ (ชม) ซึ่งความไม่ปกตินั้น มันมีความน่ารักซ่อนอยู่และมันไม่ควรสปอยล์… อ้อ แต่ตัวหนึ่งที่สปอยล์ได้คือ บิดาแห่งความตายค่ะ พระองค์เป็นชาย มีผ้าคลุมครึ่งใบหน้า ชอบแสยะยิ้ม เป็นคนเจ้าเล่ห์ร้าย แต่ก็เถรตรง (แบบแปลก ๆ) เหมือนกัน เทพแห่งความตายคือความนิ่งเฉย เป็นความจริง เป็นปลายทางที่ทุกคนจะต้องพบ และเราว่าพระองค์โคตรเท่ 5555555555 //แต่เดี๋ยวก่อนค่ะ หม่อมฉันยังไม่อยากเป็นประชาชนของพระองค์ตอนนี้…

“บางทีข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพวกเจ้าไม่ชอบข้า ข้าบอกความจริงเสมอ เฉลยปริศนาทุกครั้ง การเกิด ชีวิต และความเปลี่ยนแปลงเสียอีกที่เอาแต่ตั้งโจทย์ แต่ไม่ยอมบอกอะไร”

พออ่านจนจบจะพบว่าเรื่องมันพัฒนาไปมากมาย… จากการเริ่มต้นที่แดนริม ๆ แบบตลกขบขัน จนตัวหนังสือสุดท้ายมันมีอะไรมากกว่านั้น และสิ่งที่ยังคงเห็นในนิยายของ พัณณิดา ภูมิวัฒน์ ทุกเรื่องคือ…ตัวละครที่มีชีวิต มีเรื่องราวของตนเอง นิยายเรื่องนี้มีความรัก ความเศร้า ความบ้าคลั่ง การสูญเสีย โศกนาฏกรรม…แต่มันก็มีความสุข จบลงอย่างอบอุ่นและเข้าใจ เพราะชีวิตก็เป็นอย่างนี้ มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

คาดว่าเรื่องราวของราบัตจบลงอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่เรื่องราวของผู้คนใน Marginal ยังไม่จบเพียงเท่านี้ ภาคต่อไปคือ The father of death ค่ะ ท่านพ่อต้องมีบทเยอะแน่ ๆ //-\\ ขณะนี้กำลังลงให้อ่านกันทางเพจของพี่เคียว ซึ่งเราจะอดทนไม่อ่าน

ปล. มีประโยคที่ชอบเยอะแยะอีกเช่นเคย