นักเขียน ซอจองยูน (28) หานักธุรกิจแชโบลเพื่อสัมภาษณ์เอาข้อมูลมาเขียนนิยายเรื่องใหม่ เลยได้เจอ ยูนแทริม (34) ทายาทเครือโรงแรมชื่อดัง ทั้งสองคนมีนัดสัมภาษณ์อาทิตย์ละหนึ่งครั้งเวลาเที่ยงคืน-ตี2 แน่นอนว่าแฟนที่คบกันมา 8 ปีของจองยูนไม่โอเค

Characters

คุณแทริมเป็นแฟนคลับนิยายน้องจองยูนอยู่แล้วเลยตอบตกลง พระเอกเรื่องนี้คือ แชโบล พูดลงท้ายสุภาพทุกคำ ไม่บุ่มบ่าม น้ำนิ่งไหลลึก แต่หยอดเก่งพอดีแบบไม่น่าเกลียด ตอนเค้ามีแฟนก็ไม่ได้แสดงออกว่าจีบ สุภาพ ไม่มีการลวนลามใดๆ น้อง ไม่มีการขู่ อยู่หล่อๆ ตัวหอม เทสดี เจ้าระเบียบไปวันๆ เวลาน้องงอนก็จะไม่ยอมปล่อยน้องกลับจนกว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง เวลาคุมตัวเองไม่ได้จะขอเวลานอก จริงๆ เป็นคนร้ายๆ หัวร้อน แต่อยู่กับจองยูนคืออยากโชว์แต่ด้านดีๆ ก็พยายามฮึบเอาแบบสุดๆ

แทริมจะใช้ภาษาสุภาพกับจองยูนตลอด แต่เมื่อไหร่ที่ไม่ใช้หรือเรียก จองยูนอา คือยอมแล้ว แพ้ราบคาบ ชีวิตผช.ที่อยากได้อะไรทำได้หมด ยากสุดในชีวิตคือได้ใจคุณนักเขียน งัดทั้งเล่ห์งัดทั้งกลมาใช้หมด 

ส่วนน้องจองยูนเป็นหลานของนักกวีดังเลยไม่ชอบออกสื่อ กลัวโดนหาว่าใช้บารมีเค้า เป็นหนอนหนังสือ เขียนนิยายทริลเลอร์ดาร์คๆ ขัดกับหน้าตา มีแฟนแล้วหนึ่งคน อายุมากกว่าน้องหกปี เป็นทั้งคนรักแล้วก็พี่ชายที่ดูแลน้องเพราะพ่อแม่กับปู่เสีย น้องก็ชินกับการมีแฟนคนนี้เป็นที่พึ่งตลอด 8 ปี

นิสัยตัวละครน้องจองยูนทำให้อ่านสนุก แล้วก็เป็นแนวที่ชอบ เด็ดขาด เค้ามีจังหวะลังเลไม่กล้าเปิดใจ แล้วถึงไม่ได้บรรยายเยอะแต่มันเข้าใจว่าจองยูนคิดอะไร ละมันยาวกำลังพอดี ไม่ได้รู้สึกเยิ่นเย้อ จังหวะตัดกันก็ตัดฉับ สาแก่ใจ อย่างที่บอกว่าเป็นเรื่องที่ element ไม่ซับซ้อนแต่นิมปรุงออกมากลมกล่อมพอดี ไม่เยอะไป บทจะเอาให้ขาดใจก็เล่นแรงสุด ปมแอบคลายง่าย แต่ให้เหตุผลดีจนเรารู้สึกว่ามันง่าย แต่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น

• Dynamic ระหว่างตัวละครก็ถือว่าดี ถึงแทริมจะเป็นแชโบล ถือไพ่เหนือกว่าจองยูนในหลายแง่ แต่ไม่มีตอนไหนที่แทริมกดจองยุนให้ตำกว่าเลย ไม่มีการดูแคลนลอยๆ แม้แต่ตอนทะเลาะก็ไม่เคย gaslight จองยูน อาจจะด้วยความรู้สึกของแทริมเอง (นักเขียนคงคาร์แรคเตอร์ได้ดีมาก) ถึงจะมีตอน non-con ซึ่งรู้สึกว่ามันคือการระเบิดของแทริมที่ทุกอย่างอยู่ในกำมือเค้าแต่จองยูนคือสิ่งที่เค้ากำไว้ไม่ได้ซักที จนสิ่งนี้คือการระบายอารมณ์แบบหลุดที่พยายามจะทำให้รู้สึกว่าจองยูนอยู่ในกำมือ แต่ก็แน่นอนว่าไม่จริง 

Plot 

เป็นพล็อตไม่ซับซ้อน เดาง่าย ปมก็ทั่วไปตามตีมพระเอกแชโบล แต่นิมใส่รายละเอียดดี แทริมเป็นพระเอก obsessive มี trigger warning non-con หนึ่งฉาก แต่นิมบรรยายเก่งและใช้การ “show” ไม่ได้ “tell” เก่ง่มากๆ มีความรู้สึกว่าเป็นงานแนวภาษาบรรยายมินิมอล พูดน้อยต่อยหนัก ไม่รุงรัง 

มีการบรรยายที่สะท้อนตัวละครแบบเนียนมาก แล้วก้เขินมาก เช่นตอนที่แทริมบอกลูกน้องที่จะเจอจองยูนครั้งแรกว่า ให้มองหาคนทีหน้าเหมือนออกมาจากงานของ Renoir ก็คือ จิ้มลิ้ม ขาวๆ นวลๆ

Outstanding point: Setting details

• ตำแหน่งที่ตั้งโลเคชั่น setting ก็เป็นส่วนที่ประทับใจมากๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นการอธิบายตัวละครแบบไม่ได้บอกตรงๆ บอกความต่างและตัวตนของตัวละครได้ชัด เช่น โรงแรมกับบ้านของแทริมที่อยู่ฮันนัมดงย่านคนรวย บ้านน้องจองยูนอยู่พุอัมดงแถวๆ วังคยองบกกุงที่มีทั้งคนรวยและคนจนอยู่ด้วยกัน แต่ก็เป็นบริเวณที่ดูอาร์ตแล้วก็อยู่มานาน คิดว่าถ้าที่ไทยก็คงแนวบ้านฝั่งพระนคร บ้านแฟนน้องจองยูนอยู่ซัมซองดง แนวบ้านพนักงานออฟฟิศ 

นักเขียนเขียนถึงประเทศไทยด้วย มีเซ็ทติ้งช่วงนึงเลยที่มาไทย แต่ไม่ได้มีกลิ่นความดูถูก ทำการบ้านโลเคชั่นดี พูดว่า BKK คือสนามบินที่ใหญ่และสวย มีตัวละครคนไทยชื่อตะวัน เล่าลงไปถึงความหมายของชื่อตัวละคร คือส่วนตัวเจองานเกาหลีที่เมนชั่นไทยพอสมควร ทั้งนิยายและหนัง/ซีรีส์ แต่ให้เกียรติขนาดนี้คือไม่เคยเจอ มีการใช้ไทยเป็นโลเคชั่นของเหตุการณ์ที่ทำให้คสพ.มันพัฒนาขึ้น แทบจะเป็นโลเคชั่นของเลิฟไลน์ ไม่ใช่ที่ของอาชญากรรมหรือหนีคดี วึ่งปกติมักจะเห็นโลเคชั่นพวกยุโรปหรืออเมริกามากกว่า ไม่ใช่ไทย 

อีกอย่างคืออากาศ เป็นลักษณะของ lit อยู่แล้วที่จะใช้อากาศ foreshadow เหตุการณ์ แต่บางทีก็เจอคนไม่ทำเลยไม่ได้สังเกต แต่เรื่องนี้มีการพูดเลยว่า “ทำไมเวลาเราทะเลากัน ฝนชอบตกนะ” ด้วยความเนิร์ดก็จะชอบอะไรแบบนี้มาก

สรุปแล้ว เป็นอีกเรื่องที่อ่านคลายเครียดได้สนุก นักเขียนเขียนดี เป็นสามเล่มที่คุ้มค่ากับการอ่านแบบปล่อยใจ เน้นอารมณ์กับสเน่ห์ของคุณแทริม