Dash -- ผู้เขียน IJEN

เรื่องนี้เหมาะกับใคร

• เป็นโอเมกาเวิร์ส แต่ไม่ได้ใช้ตรงนี้มาเป็นแกนหลักเดียวของการพัฒนาความสัมพันธ์
• คนที่ชอบแนวอ่านเบาๆ ไม่ได้ต้องปวดหัวกับปมสิบตลบ หรืออาจจะเอาเป็นเรื่องคั่นเวลาอ่านอะไรหนักๆ มา แต่ไม่เนิบจนเกินไป
• ครต.เมะ : หมาเด็ก แต่เป็นหมาไซ ใจร้อน แอบเอาแต่ใจ นิสัยแข็งๆ พูดจาไม่ค่อยสนผมหงอกผมดำ น่ารักแค่กับเมียคนเดียว
• ครต.เคะ : trophy husband หล่อ เนี้ยบ ใจดี ตัวหอมสะอาด ยิ้มสวย สูบบุหรี่ เท่ๆ เซียะๆ แต่คิดมาก เป็น avoidant + people pleaser
• เนื้อเรื่อง : เริ่มต้นด้วยดีล แต่นอกจากการตามจีบคนในใจ คือการเปิดใจรับให้อีกคนเติมเต็มส่วนที่คิดว่าไม่มีก็ได้ แต่มีแล้วก็ดีกว่า

Plot

เป็นเรื่องที่มี binge element สูงมาก แนวที่อ่านแล้วติดได้ง่ายๆ เนื้อเรื่องไม่ได้มีหลายแง่มุมหรือซับซ้อนอะไร หลักๆ คือว่ายน้ำกับครอบครัว(ความรัก)เลย แต่สองอย่างนี้โดนสานเข้าด้วยกันแบบแยกไม่ออก เร่ิมจากดีลงานที่แจกยองมันเอาแต่ใจว่ามันจะอยู่เอเจนซี่พี่จีฮอนถ้าพี่จีฮอนมาดูแลมัน หรือแม้แต่จุดเริ่มต้นของ intimacy ก็มาจากการที่แจกยองมันเสนอดีลที่ยากจะปฏิเสธให้พี่จีฮอน เพราะตรงนี้นี่เลยไม่ได้มองว่าแจกยองเป็นมัน “ธงเขียว” ขนาดนั้น

ช่วงเล่มถ้าแบ่งช่วงอาจจะ 1-2 เหมือนเป็นการปู แล้วก็เห็นแจกยองในมุมแรก ส่วน 3 เหมือนเป็นจุดข้อก่อนไปพาร์ทต่อไปแล้ว 4-5 คือช่วงที่เป็นทั้งจุดที่ลุ้นสุดแล้วก็ resolve (ถ้ามองคร่าวๆคือ 1-2ตอนจีบ 3ตอนคบ 4-5ตอนเป็นครอบครัวเดียวกัน)

คาแร็คเตอร์

ทั้งหมดแจกยองมันล็อบบี้เพราะมันจะเอาอะ มันรอของมันมานานรอบนี้มันทุ่มสุดตัว ทำไงก็ได้ไม่ให้พี่จีฮอนหลุดมือ คือแจกยองรักพี่จีฮอนมากนะ แต่ด้วยนิสัยมันคือใจร้อน เอาแต่ใจหน่อย ไม่สนว่าใครคิดไง ถึงพี่จีฮอนจะไบแอสแจกยอง เอ็นดูเป็นพิเศษมาแต่แรก แต่ช่วงแรกแจกยองก็ลืมสนด้วยซ้ำว่าพี่จีฮอนคิดยังไง จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เอาจริงเหมือนนิยายเกาหลีที่เราเคยเห็นมาก่อนแบบใต้หน้ากากซุปเปอร์สตาร์ หรือ Halfline นิสัยแจกยองก็ พระเอกนิยายเกาหลีปกติ ใจดีแค่กับเมียคนเดียว ที่เหลือใส่ฟิลเตอร์กันเอาเอง 

แต่มันมีเสน่ห์มากเล่มหลังๆ ตอนเป็นแฟนจ๋าพี่จีฮอน รักพี่จีฮอนสุดๆ ไม่พลาดโอกาสชมพี่จีฮอนเลย ชีวิตนี้ขอแพ้แค่พี่สุดหล่อคนนั้น ส่วนมึงเดี๋ยวเจอกู ของแท้ 

พี่จีฮอนมีธงในใจ ข้างนอกปล่อยจอยแต่ข้างในกังวล เหมือนจะเข้าถึงง่ายแต่มีกำแพง เล่มแรกๆ จะไม่เก็ทพี่จีฮอนเลยว่าจริงๆ ปัญหามันคืออะไรกันแน่ เหมือนว่าชอบน้องนิดๆ เหมือนกันแล้วก็เข้าใจว่ากลัว แต่ช่วงแรกรู้สึกว่าจีฮอนวิ่งหนี เอางานมาบังหน้า แต่หลังๆ จะเริ่มเข้าใจพร้อมๆ กับตลค.พี่จีฮอนที่ก็เพิ่งมาเข้าใจตัวเองตอนหลัง แล้วที่ประทับใจเกี่ยวกับการคลายปมนี้คือคนที่รู้และช่วยบอกคือเด็กที่บอกว่ามันเขียนวิทยานิพนธ์เรื่องพี่จีฮอนได้ด้วย และการที่พี่จีฮอนเลือกยื่นมือไปหาแจกยองให้ช่วยเรื่องนี้ แล้วหลังจากนั้นพี่จีฮอนก็ไม่กลัวกับการยื่นมือออกไปให้แจกยองช่วยอีก เรื่องมันเลยสนุกขึ้น

พัฒนาการตัวละคร

สิ่งที่ชอบในเรื่องคือ เห็น character development ชัดเจน จากเล่ม 1-2 ไป 3 และ 4-5 คือแจกยองเปลี่ยนไปชัดมาก ไม่ได้หน้ามือเป็นหลังมือแต่มีการพัฒนา เค้าเป็นคนช่างสังเกตละก็มีเหตุมีผลนะ แต่ด้วยความเด็กเลยใจร้อน บางมุมมันก็ไม่นึกถึงใจคนอื่น แล้วในเรื่องก็มีแต่คนบอกพี่จีฮอนนะว่าจริงๆ แจกยองมันดื้อ เอาแต่ใจ แต่มีแต่จีฮอนนั่นแหล่ะที่คิดว่าน่ารัก แล้วมันก็น่ารักแค่กับจีฮอนคนเดียว

จีฮอนเองก็มีการพัฒนาในแง่เข้าใจความรู้สึกตัวเองมากขึ้น เข้าใจปัญหาว่าคืออะไร แล้วก็ใช้ผัวได้เป็นประโยชน์ เพราะอะไรที่จีฮอนไม่มั่นใจ แจกยองสามารถให้ assurance ได้แบบไม่ได้ยอเวอร์หรือเสแสร้ง 

เส้นเรื่อง -- กีฬากับโอเมกาเวิร์ส

เรื่องกีฬาที่เอามาสานกับความเป็นโอเมกาเวิร์สก็ทำออกมาได้ดี ไม่รู้สึกว่าเอาโอเมกาเวิร์สมาใช้แค่เป็นเครื่องมือทำให้ตัวละครสองตัวได้มี  intimacy มันแบบง่ายๆ แต่กลายเป็นปมใหญ่ที่ทำให้สุ้นตามแบบสุดๆ ว่าจะแก้ยังไง ลุ้นพอๆ กับการแข่งของแจกยองเลย 

พาร์ทการแข่งว่ายน้ำช่วงแรกๆ น่าเบื่อหน่อยแต่ตอนหลังสนุก หักตรงแจกยองเล่มแรกที่เอาดีลมาผูกคอพี่จีฮอนกับพี่จีฮอนชอบคิดสะระตะยาวไปนิดหน่อย เอาจริง ผ่านเล่ม 1-2 มาได้จะติดลมบนมากๆ แจกยองดีหมาเด็กของจริง ไม่ใช่อ้อนแบบพี่ครับๆ แต่เป็นหมาเด็กซนๆ เป็นไซเด็กไม่ใช่เด้นเด็ก บ้าๆ บอๆ หน่อย 

อีกอย่างคือเป็นนิยายที่ส่วนตัวรู้สึกว่าเกาลี๊เกาหลี ความ patriot ต่อนักกีฬา แนวคิด องค์ประกอบต่างๆ ในเรื่อง 

ความเป็นโอเมก้าเวิร์สในเรื่องเหมือน utopia เรื่อง gender role พ่อ/สามีในอุกมคติ ทัศนคติเรื่องเพศ ในมุมมองของนักเขียน แจกยองคือ สามี/พ่อในอุดมคติมาก (แอบขอวงเล็บด้วยซ้ำว่าของคนเกาหลี) ผู้ชายที่มีความผู้ชายจ๋า ช้างเท้าหน้าข้างนอก อยู่ข้างในน่ารักกับเราคนเดียว ส่วนจีฮอนคือ ขอเทียบเป็น trophy wife ในอุดมคติ ที่สวย เก่ง ฉลาด มีด้านอ่อนแอ ละเอียดอ่อนแต่ซ่อนอยู่ข้างใน ในความรู้สึกส่วนตัวคือเป็นภาพสะท้อนคู่รักในอุดมคติ(เกาหลี)มาก

มีการพูดถึงว่าจีฮอนเหมือนเป็นอัลฟ่าถึงแม้จะเป็นโอเมก้า เพราะร่างกายและความสามารถ หรือพ่อจีฮอนที่เป็นทหารแต่เป็นโอเมก้า เน้นย้ำว่าเพศที่ดูอ่อนแอกว่า มีบทบาทว่าเป็น function การให้กำเนิดแต่ก็เข้มแข็งได้ และเป็นได้มากกว่านั้น ไม่ได้ถือเป็นข้อจำกัด ซึ่งถ้ามองในมุมว่าโอเมก้าในเรื่องเหมือนเพศหญิงในสังคมจริง ก็รู้สึกว่านักเขียนสะท้อนแนวคิดของตัวเองออกมาผ่านตัวละครที่ไม่ยอมให้สภาพทางร่างกายหรือเพศ มาเป็นข้อจำกัดของตัวเอง และสังคมเองก็ไม่ควรมีทัศนคติแบบนี้ต่อเพศหรือคนกลุ่มหนึ่งเช่นเดียวกัน และไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็น่าชื่นชมได้โดยไม่จำกัดบทบาท

ความสัมพันธ์ตัวละคร

แจกยองกับพี่จีฮอนเวลาต่อล้อต่อเถียงกันคือไม่มีใครยอมใคร แต่นี่ก็ชอบตอนเค้าต่อล้อต่อเถียงกันมาก จีฮอนเป็นคนจอย เวลามีอะไรก็รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ชอบเป็นคนคุมเกมด้วยนิสัย ไม่ค่อยเหนียมอาย เอาหมาเด็กอยู่ รู้ว่าตอนไหนต้องล่อตอนไหนต้องชน แต่ก็ชอบแพ้เวลาหมาเด็กทำตัว mature หรือเวลาทำตัวเป็นเด็กเล็ก 

NC ดี ยาว แต่ไม่ได้ถี่ นี่รู้สึกว่าก็มีตามจุดข้อต่อการดำเนินเรื่อง แต่พอมีทีคือยาวเลยจ้า ก็แจกยองมันเป็นนักกีฬา วัย 22 ก็กำลังแรงเยอะอะเนอะ หมาไซต้องปล่อยพลัง แต่หลังๆ เวลาที่ทำไม่ได้น้องก็อดเก่งนะ อยากทำจริงๆ ค่อยอ้อนเอา แล้วพี่สุดหล่อคนนั้นถ้าไม่มีเหตุจำเป็นก็ไม่ปฏิเสธด้วย ของอร่อยมันก็ต้องกินอะ

สรุป

โดยรวมคือเป็นเรื่องที่ปล่อยใจอ่านจอยๆ สนุก เหมาะกับการ binge อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ จะรู้ว่านักเขียนวางทุกอย่างไว้ตั้งแต่เล่มแรกๆ ช่วงแรกอาจจะยังรู้สึกไม่เข้าที่เข้าทาง เอาจริงๆ ไม่ใช่ว่าทุกอย่างที่เปิดไว้ถูกเอามาใช้ครบหมด แล้วพูดตรงๆ ว่าพอถึงเล่ม 4-5 ก็ลืมหมดแล้ว แต่มันก็มีความคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยพูดถึงไป แต่ที่เห็นชัดคือภาพใหญ่ของพัฒนาการตัวละครที่รู้สึกว่าทำออกมาได้ดีและเห็นชัดมาก ตอนจะมีหลานคือลุ้นแล้วลุ้นอีก ตอนน้องได้ชื่อ ถึงจะเป็นชื่อเล่นตอนท้องก็น้ำตาจะไหลแล้ว ใครที่ชอบแนวนี้ก็อยากดันหลังให้อ่านมาก ๆ อาจจะได้นิยาย safe zone ที่กลับมาอ่านใหม่บ่อย ๆ เรื่องใหม่ติดชั้นหนังสือไว้ก็ได้ค่ะ!