สวัสดีอีกครั้งนะคะทุกคน! วันนี้ฉันจะมาแบ่งปันความเศร้าเป็นครั้งแรกให้ทุกคนอ่านค่ะ...

วันนี้น่ะเป็นวันตื่นมาแล้วฉันก็จับโทรศัพท์เป็นอย่างแรกเลยล่ะค่ะ ฉันหยิบมันขึ้นมาดูเวลา เป็นเวลา 09.40 น. ค่ะ ฉหลังจากนั้นฉันกดเข้าแอพไลน์เพื่อเข้าไปที่แชทของแฟน และเห็นว่าเธอส่งสติกเกอร์บอกฝันดีมาตอนตี3 ฉันเสียใจค่ะที่เมื่อคืนฉันลืมบอกฝันดีเธอ ฉันจึงส่งสติกเกอร์ไปบอกมอนิ่งแฟนตามปกติค่ะ เราเคยโกรธหรืองอนกันเพียงเรื่องเล็กน้อยอย่างลืมบอกฝันดีหรอกค่ะ แต่ฉันเองที่เป็นฝ่ายชอบคิดมากเสมอ เรามักจะบอกฝันดีหรือมอนิ่งกันทุกวันค่ะ โดยที่ทั้งวันอาจจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย ซึ่งสำหรับฉันมันค่อนข้างแปลกนะ เหมือนเรากำลังห่างเหินกันทุกวันๆ แต่ก็นั่นแหละ มันจะมีสักวันที่เราได้คุยกันเรื่องสับเพเหระบ้าง ฉันเลยยังอุ่นใจว่าความสัมพันธ์ของเรายังคงพิเศษเหมือนเดิม เพียงแต่ไม่ได้หวือหวาเหมือนช่วงแรกๆที่คบกัน จะว่าไปฉันรู้สึกเหมือนความสัมพันธ์ของเราสองคนดูโตมากๆ ต่างฝ่ายต่างมีพื้นที่ให้กัน ไม่ได้คุยกันตลอดเวลา คิดถึงหรือมีเรื่องอะไรสนุกๆถึงค่อยมาแชร์ให้กันฟัง ฉันว่ามันก็ดีนะ แต่ก็แอบน้อยใจบ้างที่ไม่สามารถมาเจอกันหรือทำตัวสวีทหวานเหมือนคู่รักคู่อื่นๆได้ นี่คือหนึ่งในความเศร้าที่ฉันรู้สึกทุกคืนก่อนนอนและทุกเช้าเวลาตื่นมาเลยล่ะค่ะ หลายคนอาจจะมองว่าเกินจริง แต่ฉันรู้สึกจริงๆค่ะ...

     ต่อมาคงจะเป็นความรู้สึกเศร้าที่ค้างคาใจฉันมาสักพักนึง ซึ่งฉันไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร ถ้าให้เดาก็คงมีหลายสาเหตุ เช่น ดูซีรี่เกาหลีที่มีดราม่าเยอะๆและยังไม่มูฟออน มีความรู้สึกคล้ายอาการหมดแพชชั่น แต่ฉันยังไม่สามารรถหาสาเหตุที่แท้จริงได้ค่ะ ตอนนี้ฉันอยากบอกกับหลายๆคนในชีวิตฉันค่ะว่าฉันอาจจะมีความเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า ช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันทีนะคะ แต่ฉันกลัวค่ะ กลัวทุกคนเป็นห่วง แต่อีกใจก็อยากให้เป็นห่วง อยากให้ดูแลใจของฉันอย่างถนุถนอมทีนะคะ มันเป็นเรื่องที่ยากมากๆที่จะพูดคุยอย่างมีเหตุผลกับผู้ที่มีอาการซึมเศร้าไม่ว่าจะอยู่ในขั้นไหนๆ เพราะความเศร้ามันคือความรู้สึกค่ะ มันไม่ใช่เหตุผล คนที่มีอาการก็เลยใช้อารมณ์ความรู้สึกมากกว่าเหตุผล นี่คือสิ่งที่ฉันคิดเองทั้งหมดน่ะค่ะ มันอาจไม่ใช่ข้อเท็จจริงทั้งหมด แต่ฉันพยายามอธิบายจากมุมที่ฉันเข้าใจค่ะ สุดท้ายนี้ฉันขอให้ทุกคนที่มีความเศร้า ระบายมันออกมาเถอะนะคะ ฉันในฐานะมนุษย์คนนึง อยากโอบกอดทุกคนที่มีความเศร้าเอาไว้ค่ะ ขอให้ทุกคนเข้าใจความเศร้าที่ตัวเองมี และผ่านมันไปให้ได้นะคะ ถ้าไม่มีความเศร้าทุกคนอาจจะไม่รู้จักกับความสุขก็ได้นะคะ มาแบ่งปันความเศร้ากันเถอะค่ะ...