เลขทะเบียนของรถตรงกับที่ได้รับมา

และผมก็ไม่ลังเลที่ขึ้นไปกับอีกฝ่าย

เพราะด้านในรถค่อนข้างมืด บวกกับเวลากลางคืนจากด้านนอกและตำแหน่งด้านหลังคนขับที่ผมนั่ง

นั่นทำให้ผมไม่สามารถเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจนเท่าที่ควร

แต่ต่อให้เห็นหน้าอีกฝ่าย
มันก็คงไม่สำคัญสำหรับผมแล้ว

   "ชื่ออะไรล่ะ?"

   "โดอุนครับ"


บทสนทนาพื้นๆดังขึ้นเพื่อทำลายความอึดอัดในรถ


   "ไม่คิดจะถามบ้างหรอ ว่าผมชื่ออะไร"

   "ขอโทษครับ ปกติผมจะไม่ถามชื่อลูกค้าน่ะ"


เหตุผลเดียวกันกับข้อตกลงระหว่างตัวผมกับลูกค้าทุกคน


ผมไม่ต้องการรับรู้เรื่องของคนอื่น

ผมไม่ต้องการความผูกพัน

ผมไม่ต้องการพันธะในแบบคู่รัก





















เพราะความผูกพันชอบทำให้เราผิดหวัง


เพราะสิ่งเดียวที่ลูกค้ายอมจ่ายเงินเพื่อให้ได้มันมา คือร่างกายของผม 

ไม่ใช่ความรู้สึก


   "งั้นหรอ.."

   "ครับ"


เวลาผ่านไปสักพัก อีกฝ่ายก็หยุดรถลง
วิวด้านนอกเป็นบริเวณชานเมือง
มันแทบจะไม่มีรถผ่านไปมาด้วยซ้ำ

ได้แต่ฉุกคิดในใจว่า
คงเจอพวกที่มีรสนิยมชอบเบาะหลังมากกว่าบนเตียงเสียแล้ว

อีกฝ่ายเอื้อมมือออกมาปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก

และถ้าประสบการณ์สอนผมมาไม่ผิด
ผมคงต้องทำตามหน้าที่เสียที
 

   "เห้ย ผมไม่ได้จะทำอะไรแบบนั้น"


เขารีบพูดออกมา
หลังจากที่ผมเริ่มปลดเสื้อผ้าตัวเองออก


   "หมายความว่าไงครับ?"


ไม่มีคำตอบใดกลับมา

ประตูรถฝั่งของคนขับถูกเปิดออก
เขาเปลี่ยนตำแหน่งจากคนขับเป็นที่นั่งด้านข้างผมแทน


   "จำพี่ไม่ได้หรอ? โดอุน"


เพราะไฟจากด้านนอกและตำแหน่งที่อยู่ไม่ไกลแบบก่อน
ทำให้ผมเห็นหน้าอีกฝ่ายได้ชัดขึ้น


   "พี่ซองจิน?"


บุคคลด้านหน้าคือคนที่หายไปจากชีวิตผมหกปีเต็ม

ทั้งหมดมันก็แค่เรื่องบ้าๆเรื่องหนึ่ง

ในตอนที่อีกฝ่ายหายไปนั้น ไม่มีแม้แต่คำลาอะไรสักอย่าง
ปล่อยให้ผมเป็นคนโง่ที่ไม่เคยรู้อะไรเลยมาตลอด


ระยะเวลาหกปีที่ผ่านมาทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที



จนถึงตอนที่ความทรงจำผมเริ่มจางหาย

มีเรื่องที่บ้ากว่านั้น










คือคุณยังชัดเจนอยู่


   "ขอบคุณที่ยังจำกันได้"

   "..."


มือหนาของเขาเอื้อมเข้ามาติดกระดุมสามเม็ดบนเสื้อของผมให้เข้าที่เหมือนเดิม


   "ตามหาตั้งนานรู้หรือเปล่า ค่าตัวก็แพงไม่ใช่ย่อย"


อีกฝ่ายทิ้งตัวลงทิ้งพิงเบาะข้างๆตัวผม

แต่เพราะผมไม่ได้หันกลับไปมองเขา
เลยไม่สามารถรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายทำสีหน้าแบบไหนกัน


   "นี่ อย่าเอาแต่เงียบสิ พี่ไม่ได้จ่ายเงินครึ่งแสนเพื่อให้นายมานั่งเงียบๆแบบนี้นะ"

   "อยากทำอะไรก็ตามใจคุณเถอะครับ คืนนี้ลูกค้าของผมคือคุณ"

   "อีกเจ็ดชั่วโมงจะเช้า คิดว่ามันมากพอหรือเปล่า
ถ้าพี่จะทำให้นายกลับมารู้สึกเหมือนเดิม"

   "ผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่สามารถรู้สึกกับคุณได้ ขอโทษนะครับ"

   "ช่วยอย่าทำเหมือนพี่เป็นคนอื่นได้ไหม? โดอุน"

   "แล้วการที่คุณหายไปโดยไม่บอกกันสักคำ
มันทำให้ผมดูเหมือนเป็นคนของคุณตรงไหนครับ?

   "..."


เขาให้คำตอบผมด้วยความเงียบ

ถ้าผมยังมีโชคดีอยู่บ้าง


ขอให้เขาตัดใจจากผมเสียที

หรือไม่

ก็ขอให้ผมไม่กลับไปตกหลุมรักเขาอีกรอบ


   "ที่บ้านพี่ไม่เคยพอใจในเรื่องของเรา วันจบการศึกษาเขาถึงส่งพี่ไปต่างประเทศ 

แบบที่พี่ยังไม่ได้ตกลงด้วยซ้ำ"

   "..."

   "พี่ใช้เวลาหกปี ทำให้คนในครอบครัวพอใจและยอมรับ
เพื่อที่จะได้กลับมาหานาย"

   "..."

   "ไม่คิดว่าจะต้องโดนผู้ชายที่ค่าตัวแพงครึ่งแสน
มาทำตัวเย็นชาใส่เหมือนพี่เป็นคนอื่นอย่างนี้"


คราวนี้เป็นผมบ้างที่เลือกจะตอบอีกฝ่ายด้วยความเงียบ


เขาทำแบบเดิมอีกแล้ว

แบบเดียวกับเมื่อหกปีก่อน


 เขาขุดหลุมเอาไว้ตรงหน้าผม
ไม่ได้ดึงให้ผมตกลงไป

 แต่ก็ไม่ได้บอก ว่าหลุมนั่นมันลึกแค่ไหน
หรือ หากตกลงไปจะเจ็บหรือเปล่า


ถ้าก้าวเข้าไปอีกก้าว

คงถอยกลับมาไม่ได้แล้ว

ผมถึงลังเลที่จะทำมัน


   "พี่ขอโทษนะ โดอุน"


คนที่เป็นฝ่ายเอ่ยคำขอโทษดึงผมไปกอดจนแน่น

แต่ผมกลับไม่ได้ตอบโต้อีกฝ่ายแม้แต่น้อย


   ผมรู้อยู่แล้ว
โลกใบนี้มักจะเล่นตลกกับคนอ่อนแอเสมอ


เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังขุดหลุมนั่นให้ลึกกว่าเก่า


   "พี่รู้การทำแบบนี้มันดูเหมือนพี่แก้ตัว แต่ตอนนี้มันไม่มีวิธีอื่นด้วยซ้ำ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อร่างกายนาย 

พี่แค่อยากได้ความรู้สึกเดิมของนายคืนมาแค่นั้นเอง"


รู้ใช่ไหมว่าหลุมที่ตกลงไปมันต้องเจ็บ


   "แต่ถ้าคิดว่ามันดูงี่เง่า ก็ทำหน้าที่ของนายต่อเถอะ"

   "ครับ"


แต่ก็ยังเลือกที่จะตกลงไป























ผมยอมตกลงไปในหลุมนั่นก็เพราะคุณ 

ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางขึ้นมาได้ก็ตาม