14 พฤษภาคม 2017

   'แล้วทำไร ทำไมยังไม่นอนอีก'


  เพราะตอนนี้เลยเวลาที่คนปกติควรจะพักผ่อนไปมาก
คงทำให้อีกฝ่ายถามคำถามแบบนั้นออกมา


ซองจินก็ได้แต่หวัง


   'กลับมาหาแม่ที่โคราช'


หวังว่าอีกคนจะเป็นห่วงกันบ้าง


   'อ๋อ.. ฝากหวัดดีแม่ด้วย'


ซองจินอมยิ้มเล็กน้อยให้หน้าจอมือถือของตัวเอง


   'คิดถึง'

   'ห้ะ!?'

   'แม่กูบ่นคิดถึงมึง'


เขาถอนหายใจออกมาก่อนกดล็อคหน้าจอมือถือ

และเริ่มฉุกคิดได้ว่า
การนั่งมองพระจันทร์ตอนตีสองก็ไม่ได้แย่เท่าไร

































   "รอบที่เท่าไรแล้ว ซองจิน"


วอนพิลกำลังก้มหน้าและถามคำถามเดิมเป็นรอบที่ร้อยสองได้แล้ว

แต่ซองจินไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

ไม่แม้แต่จะเอ่ยปาก


   "ทำไมต้องทำให้ความเชื่อใจของกูมันลดลงไปเรื่อยๆ"

   "แค่แดกเหล้าเอง อย่างี่เง่าน่ะ"


อาจจะเป็นเพราะอาการมึนเมาของซองจิน
ประโยคล่าสุดที่เขาพูดมันออกไป
จึงไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองแม้แต่น้อย


   "กูจะไม่งี่เง่าเลย ถ้ามึงทำตามสัญญาที่กูขอ
กูขอให้มึงเลิกแดกเหล้า กูขอให้มึงตั้งใจเรียน"

   "..."

   "แล้วมึงก็ดันสัญญาว่าจะไม่ทำให้กูผิดหวัง"


วอนพิลที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องลุกขึ้นช้าๆ


   "ขอโทษ"

   "ไม่ทันแล้ว"


อีกแค่ไม่กี่ก้าว วอนพิลก็จะออกจากห้องนี้ไปแล้ว


และซองจินเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ 

ว่าจะมีวันที่อีกฝ่ายได้กลับมาที่นี่อีกครั้งหรือไม่


ความผิดพลาดทั้งหมดที่เขาเคยก่อ
ตอนนี้มันเริ่มเปลี่ยนเป็นความกลัว







  ซองจินกลัว

กลัวที่จะอยู่คนเดียวโดยไม่มีวอนพิล

แต่ความรู้สึกกลัวทั้งหมดทั้งมวลนั้น
ก่อตัวขึ้นมาช้าเกินไป


 กว่าจะรู้ตัว

วอนพิลก็ออกจากห้องไปแล้ว



ซองจินตัดสินใจลุกขึ้น กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาอีกฝ่าย
คว้ามือที่อีกไม่ช้าคงทิ้งไว้เพียงสัมผัสเลือนรางมากุมเอาไว้


ซองจินกำลังพยายามร้องขอวอนพิล
ด้วยคำขอที่เขาคิดว่ามันดูเห็นแก่ตัวน้อยที่สุด


   "ฝนดาวตกเจมินิดส์"


เขากลัวเหลือเกิน



กลัวว่าถ้าปล่อยมือวอนพิลไปแล้ว
เขาจะไม่มีโอกาสได้กุมมือคู่นั้นอีกครั้ง


   "ถ้าเป็นไปได้ กูก็ยังอยากดูกับมึงทุกปีนะ"






































ซองจินอยู่ที่หอดูดาว
ในเวลานี้ของทุกปี เขากับวอนพิล
จะนั่งดูฝนดาวตกเจมินิดส์ด้วยกันที่นี่


มันเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ที่ซองจินจำความได้แล้ว


เขาจำได้ว่าวอนพิลชอบฝนดาวตกขนาดไหน
จำได้ว่าสัญญากับอีกฝ่ายไว้
ว่าต้องมาดูฝนดาวตกด้วยกันทุกปี ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม


และจำได้ดีว่าเพราะอะไร
คำสัญญาระหว่างเขากับวอนพิล ถึงต้องกลายเป็นคำขอร้องอ้อนวอนไป








ซองจินอ้อนวอนกับทุกอย่างบนโลกใบนี้


เขาอ้อนวอนให้เจมินิดส์ พาวอนพิลกลับมา


   "กูมาแล้วนะ"


และดูเหมือน เจมินิดส์ จะฟังคำอ้อนวอนของเขา




เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังของซองจิน

ใบหน้าที่ดูเศร้ามาเกินเดือน เริ่มระบายรอยยิ้มออกมา

ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่เขาอ้อนวอนมาโดยตลอด





แต่เมื่อกวาดสายตาไปที่ด้านข้างของวอนพิลแล้ว..


    "พี่นั่งตรงนี้ก็ได้ ไม่หนาวใช่ไหมครับ?"


มีผู้ชายอีกคนยืนอยู่ด้านข้าง
 

ประโยคก่อนหน้าคงเป็นแค่การทักทาย
ตามมารยาทคนเคยสนิท


และเป็นซองจินที่เลือกจะถอยออกมา
จากที่นั่งประจำของเขากับวอนพิล


มองหาที่ว่างอยู่ไม่นาน ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งตัวเก่าๆ
โดยอยู่ในระยะที่พอจะมองเห็นอีกคนได้บ้าง





  นั่นทำให้รู้ว่า
เจมินิดส์ ฟังคำอ้อนวอนจากซองจิน


"หนาวก็กอดกันดิ ไม่เห็นยากเลย"


  แต่ไม่ใช่ทั้งหมด



ซองจินขอให้วอนพิลกลับมา

ใช่ วอนพิลกลับมาแล้ว...


ซองจินขอให้วอนพิลมีความสุข
ถูกอย่างหนึ่ง คือ วอนพิลกำลังยิ้ม
ยิ้มอย่างที่ดูยังไงก็รู้ว่ามีความสุขจริงๆ


แต่สาเหตุนั้น ไม่ใช่เพราะซองจินอีกแล้ว

   "ปีที่แล้วผมก็นั่งตรงนี้ ก่อนเห็นฝนดาวตก
ช่วงสี่ทุ่มจะเห็นพระจันทร์สวยมากเลย"

   "สรุปชอบดูพระจันทร์หรือชอบดูฝนดาวตก?"

   "ผมชอบความรู้สึกตอนที่ได้ดูมากกว่า
ทั้งพระจันทร์แล้วก็ฝนดาวตกนั่นแหละ"


วอนพิลบอกพร้อมชี้ไปที่ดาวเคราะห์สีเหลือง
ที่กำลังส่องสว่างดูเด่นในท้องฟ้ายามค่ำคืน

โดยมีซองจินนั่งมองการกระทำนั่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล


   "อืม..
กูก็ชอบความรู้สึกตอนที่ดูเหมือนกัน แม่งโคตรมีความสุขเลย"


น่าเสียดายวอนพิลไม่ได้รับรู้ความรู้สึกที่ซองจินเพิ่งเอ่ยออกไป


พอนึกถึงความรู้สึกตอนที่เคยมีความสุข
จึงต้องเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าตามที่วอนพิลชี้ขึ้นไป









  เขายิ้มออกมาเล็กน้อย

ยามที่หันไปเห็นรอยยิ้มของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ห่างออกไป
ส่งให้กับผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกัน


  เราต่างมองเห็นพระจันทร์ดวงเดียวกันแท้ๆ
แต่ทำไมซองจินถึงรู้สึกเหมือนตัวเขาอยู่อีกซีกหนึ่ง
ของจักรวาลเลยล่ะ



  ไม่ทันรู้ตัว
น้ำตาของซองจินก็ไหลออกมา





































   'ปีนี้มึงไปดูฝนดาวตกหรือเปล่า?'


อีกฝ่ายส่งข้อความกลับมาหาซองจิน
หลังจากที่เงียบไปสักพัก


   'ไปดิ'


  ซองจินเริ่มคิดว่าตัวเขาเองมีหวัง

แม้โอกาสที่มันจะกลายเป็นเรื่องจริง
จะมีน้อยกว่าศูนย์ก็ตาม


   'แล้วคุยกับกู แฟนไม่ว่าหรอวะ'

   'เลิกกันแล้ว'

   'หรอ.. โทษทีที่ถาม'


ซองจินไม่สามารถดีใจได้อย่างเต็มที่
จริงอยู่ที่โอกาสของเขา เพิ่มขึ้นมาหนึ่งเปอร์เซ็น


ความรู้สึกผิดยังคงตกตะกอนอยู่ในหัวใจของผู้กระทำ
ถ้าเขารักษาคำพูดมากกว่านี้ อีกฝ่ายคงไม่หายไป


นึกเสียดายตอนนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมา

ทำได้แค่ฉีกยิ้มโง่ๆให้ตัวเอง


 แต่เพราะรู้สึกเสียดาย
ซองจินถึงได้หวังลมๆแล้งๆอยู่แบบนี้


   'มันผ่านไปสักพักแล้ว ช่างแม่งเหอะ'

   'อืม'







































   "คิดว่าจะไม่มาแล้ว"


คนมาที่หลังเอ่ยทักทาย

  ซองจินเป็นฝ่ายมาก่อนเวลาเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขามีวอนพิลอยู่ข้างๆ
หรือวอนพิลไปอยู่ข้างๆคนอื่น


   "ก็บอกไปแล้วว่าจะมา ยังไงกูก็มาทุกปีอยู่แล้ว"

   "มาก่อนกูตลอด"


ทั้งคู่นั่งลงบนที่นั่งประจำ
ทุกอย่างในช่วงเวลานี้ไม่เคยต่างไปจากอดีต

จะมีก็แต่ตอนที่วอนพิลพาผู้ชายอีกคนมาแทนที่ซองจิน


"ตอนประถมมึงบอกว่ามึงกลัวความมืด
ไม่อยากมาถึงก่อนแล้วนั่งอยู่คนเดียว
มึงเลยขอให้กูมาก่อน พอมาถึง มึงจะได้มีเพื่อน"


ใช่ วอนพิลในตอนนั้นกลัวความมืด
กลัวที่จะอยู่คนเดียวในที่มืด

และเป็นซองจินที่ถูกขอร้องให้มาถึงหอดูดาวก่อนเวลา
เพื่อคอยคนขี้กลัวนั่นแหละ


   "ยังจำได้อีกหรอวะ?"

   "ทุกอย่างที่มึงขอกู กูจำได้หมดนั่นแหละ"

   "จำได้แต่ทำไม่ได้"


  เหมือนแผลจากความผิดที่ซองจินพยายามรักษา
จะถูกสะกิดให้รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง


ซึ่งเขาก็ยอม


ยอมให้อีกคนซ้ำเติมแผลนั่น

 ดีใจที่อย่างน้อย
เรื่องระหว่างเขากับวอนพิล ยังไม่ถูกลืมไป

ตรงกันข้าม

 อีกคนจำได้ทุกอย่าง
ราวกับต้องการย้ำเตือนความผิดของซองจิน












  ไม่ได้หวังว่าอีกคนจะกลับมาแล้วล่ะ

หรือ

  ถึงแม้จะรู้สึกว่าตัวเองมีหวังมากขึ้น
เขาก็ไม่มีความกล้าจะไปหวังอีกแล้ว


   "อย่าขุดดิ กูยิ่งเสียดายอยู่"


เขาควรจะดูแลวอนพิลให้ดีกว่านี้
เสียดายที่สัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียใจ แต่ก็ทำไม่ได้


   "อืม เสียดายเหมือนกัน"


แล้วบทสนทนาก็ถูกตัดให้จบลงแค่นั้น


































   "หมดคืนนี้กูจะได้เห็นหน้ามึงอีกหรือเปล่าวะ?"


ซองจินถามอีกฝ่ายท่ามกลางเจมินิดส์บนท้องฟ้าสีมืดคืนนี้

เขาละสายตาจากฝนดาวตกบนนั้น
เปลี่ยนความสนใจไปที่คนตัวเล็กข้างๆตัวแทน


   "มึงบอกจะมาดูด้วยกันทุกปี ปีหน้าก็ต้องเจอกูดิวะ"

   "ไม่ใช่แบบนั้นดิ"

   "แล้วแบบไหน"

   "กูอยากให้มึงกลับมา อยากเห็นหน้ามึงทุกวันอีกครั้ง"


ไม่ใช่ต้องเอาแต่รอเวลาวนกลับมาเจอกัน
แบบเจมินิดส์กับโลกใบนี้


   "..."

ซองจินเม้มปากตัวเองแน่น
เขาพูดมันออกไปทั้งที่บอกกับตัวเองว่าคงไม่มีหวังอีกแล้ว










ไม่เอาน่า...

หรือเจมินิดส์จะเล่นตลกกับความรู้สึกของเขา
นี่มันเกินไปหน่อยหรือเปล่านะ


"แต่มึงจะไม่คิดแบบกูก็ได้นะ ไม่เป็นไร"


ซึ่งเขาก็ไม่มีหวังแล้วจริงๆนั่นแหละ