ผมรู้ว่าเธอเป็นคนเดียวในโลก ที่จะทำให้ผมมีความสุขได้" - Tom , 500 days of summer


   "พี่ซองจิน..." 

เสียงของปลายสายดังขึ้น ระหว่างที่เงียบมาสักพัก

   "ครับ?"

   "ผมคิดถึงพี่ว่ะ"

   "..."


ผมไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่ายกลับไป

สิ่งเดียวที่คนอย่างผมควรทำ , หนี


   "เมื่อไหร่จะกลับหรอครับ ที่ญี่ปุ่นสนุกไหม?"

   "ไม่สนุกเท่าไรหรอก"

   "แค่อยากตัดใจจากผม ถึงกับต้องหนีข้ามประเทศเลยหรอ ใจร้ายจังนะครับ"



   "แล้วคิดว่าพี่ทำได้หรือไง?"

   "ไม่รู้สิ ... ได้มั้ง"

   "ถ้าทำได้จริง พี่คงไม่รับสายนายหรอก"


แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น

ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกัน
แค่ตัดใจจากเด็กคนหนึ่ง
ทำไมต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลขนาดนี้

สุดท้ายแม่งก็ต้องมาพัง เพราะรับสายเขา

โง่


   "ผมแค่อยู่ข้างๆพี่เหมือนเมื่อก่อน ผมผิดหรอวะ"

ผิดตรงที่เขากำลังทำให้ความพยายามของผมสูญเปล่า

รู้ว่าคนอื่นตัดใจไม่ได้
แล้วทำไมไม่เดินออกไปเสียเอง วอนพิล

แต่คงต้องโทษตัวเอง
ที่ไม่กล้าพูดมันออกไปตรงๆ

คิดว่าต้องพูด

แต่พอเห็นหน้าอีกคน

คำพูดทั้งหมดกลับถูกกลืนหายไปจนสิ้น

และจบตรงที่เขาต้องทำใจแข็ง หนีอีกฝ่ายออกมา


   "ผมอยากกอดพี่ ตอนนี้ก็อยาก"

   "..."

   "ถ้าต้องตื่นมาคิดถึงพี่แล้วทำอะไรไม่ได้
ผมว่าผมยอมนอนยันพรุ่งนี้เลยดีกว่า แม่งโคตรแย่"


ท่อนหนึ่งในเพลงโปรดของเราทั้งคู่แทรกเข้ามาในหัวผม

I’d rather fuel a fantasy than deal with this alone


   "พี่จะฆ่ากันหรือไงวะ ปล่อยคนอื่นทิ้งไว้แบบนี้อ่ะ"

   "ขอโทษ"


ความรัก
สามารถทำได้ทุกอย่าง

ดึงคนสองคนให้อยู่ใกล้กัน

สุดท้ายแล้ว ความรักนั่น
ก็กลับกลายเป็นช่องว่างระหว่างเราทั้งคู่

และเวลาไม่เคยทำให้ช่องว่างนั้นลงลด

อีกฝ่ายเงียบเสียงไปสักพัก
เหลือแต่เสียงสะอื้นที่ส่งผ่านมาถึงหูผม


   "ร้องไห้หรอ?"

   "..."

   "ไม่เอาน่า พี่บินกลับไปปลอบเราไม่ได้นะ"

























   "พี่..."

   "ว่าไง?"

   "ถ้าผมเผลอทำอะไรที่มันโง่ๆลงไป พี่จะโกรธผมไหม?"

   "หมายความว่าไง"





   "พี่คิดว่าอะไรที่ทำแล้วดูโง่บ้างล่ะ?"

   "หนีนายมาที่ญี่ปุ่นมั้ง"


   "งั้นผมก็คงทำเรื่องโง่พอๆกับพี่นั่นแหละ"

   "..." 

   "ผมร้องไห้เพราะคิดว่าพี่จะกลับมาปลอบ แต่ก็ไม่"

   "งั้นพี่ก็ต้องโกรธตัวพี่เองมากกว่า ที่ทำเราร้องไห้
ถูกไหม?"

   "พูดเหมือนจะกลับมาอย่างงั้นแหละ"


ครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ ที่ผมปล่อยให้ตัวเองตกหลุมรักเขา

ผมชอบที่จะนึกถึงแววตาของเขา
ตอนที่เขาพยายามเอาใจผม

ผมชอบท่าทางออดอ้อนในแบบของเขา
เวลาอีกฝ่ายมักทำ เพราะอยากให้ผมกอดเขาเอาไว้
ตอนที่เรานอนฟังเพลงโปรดบนเตียง

ผมชอบเสียงหัวเราะของเขา
เสียงนั่นมักทำให้ผมหลุดเข้าไปในอีกโลกของเขาเสมอ
,รอยยิ้มของผมก็ด้วย

ผมชอบริมฝีปากอวบอิ่มนั่น
ผมจดจำทุกรายละเอียดในยามที่ได้ครอบครอง
แต่ผมกลับโดนบ่นเสมอหลังเราจูบกัน
เพราะอีกฝ่ายมักปากแตก ด้วยฝีมือของผมตลอด

เอาง่ายๆว่าทุกอย่างบนร่างกายเขา
มันทำให้ผมตกหลุมรัก

ถ้าเรียกมันว่าหลุม 

ในตอนที่ตกลงไป แน่นอนว่ามันคงเจ็บ
และคงไม่มีใคร  โง่   ลงไปให้เจ็บอีกรอบ

ยกเว้น

พัค ซองจิน

























ผมรู้ว่า 

ผมไม่มีทางจะตามหาวอนพิลอีกคนบนโลกนี้ได้

ผมจะไม่ขอปล่อยเขาไปแล้วกัน




   "อยากให้พี่กลับไปหรือปล่าวล่ะ? วอนพิล"

   "พี่หมายถึงกลับอะไร? กลับมาไทย หรือกลับมาหาผม?"

   "คงจะทั้งสองอย่างนั้นแหละ"

END

Talk : ตีสามนั่งพิมพ์เรื่องนี้ตามชื่อ  

มึนหน่อยแต่ไม่เมา

ประโยคแรกที่อ่านกัน

-จากหนังเรื่อง 500 days of summer 

เนื้อเพลง

-จาก troye sivan - talk me down

สุดท้ายนี้...

ก็แค่

ซองจินไม่มีทางตามหาวอนพิลอีกคนบนโลกนี้ได้

รักษาเขาเอาไว้นะ

       

                            #demod6

                      ด้วยรัก @hxpez_95