เรื่องราวของปาจิงโกะ นั้นเริ่มต้นที่คนเกาหลีได้อพยบมาอยู่ที่ญี่ปุ่น เพราะสงครามระหว่างญี่ปุ่นและเกาหลีที่เกิดขึ้น และคนญี่ปุ่นบางกลุ่มมองคนเหล่านี้ว่า “เป็นตัวอะไร” ถ้าหากไม่ใช่ “เป็นตัวแรงงานชั้นต่ำที่ต้องเชื่อฟังคนญี่ปุ่นตลอดไป” แต่ไม่เจ็บเท่ากับที่คนเกาหลีด้วยกันก็มองคนเกาหลีไม่ต่างจากคนญี่ปุ่นเช่นเดียวกัน เรื่องราวแห่งความเจ็บจนลึกซึ้งกำลังถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคน ณ บัดนี้แล้ว

“คนเกาหลีขยันเพียงคนเดียวสร้างแรงบันดาลใจ

ให้คนอีกเป็นพันเลิกสันดานเกียจคร้าน”

- เจ็บจนจุกที่คนญี่ปุ่นบางคนคิดแบบนี้กับคนเกาหลี -

เล่มหนึ่ง โคฮยัง - บ้านเกิด

     ครอบครัวของซอนจาทำงานเปิดบ้านต้อนรับแขกมาอาศัยอยู่ที่บ้าน คล้ายๆกับเกสต์เฮาส์ วันหนึ่ง พ่อของซอนจาเสียชีวิต และทิ้งซอนจากับแม่ให้ลำบากเพียงลำพัง 

     ซอนจาบังเอิญเจอกับฮันซู และทั้งคู่มีความสัมพันธ์ลับร่วมกัน จนซอนจาตั้งท้อง และซอนจาค่อยมารู้ทีหลังว่า “ฮันซูมีเมียและลูกสาวสามคมอยู่ที่ญี่ปุ่น” ฮันซูมั่วกับผู้หญิงไปทั่ว เพียงเพื่อแค่หาว่า “มีผู้หญิงสักคนที่เขามั่วจะมอบลูกชายให้กับฮันซู” และฮันซูดีใจที่จะได้ลูกชายกับซอนจา แต่ซอนจายอมรับไม่ได้ ดังนั้น ซอนจาจึงตัดสินใจที่จะไม่เป็นเมียลับของฮันซู

      วันหนึ่ง บ้านของซอนจาให้ความช่วยเหลือบาทหลวงที่ชื่อ อีซักไว้ เนื่องจากอีซักเป็นวัณโรค และบาทหลวงอีซักเสนอเเนะที่จะให้ซอนจาไปใช้ชีวิตกับเขาที่ญี่ปุ่น โดยที่อีซักจะรับว่า “เป็นพ่อของเด็กในท้องของซอนจา” และซอนจายินยอมที่จะไปกับอีซัก

      อีซักให้เกียรติซอนจาตลอด และเขามอบความรักให้กับซอนจา  จนซอนจารู้สึกรักเขาเช่นเดียวกัน และแล้ววันนั้น วันที่ลูกของฮันซูกับซอนจาคลอดออกมา เมื่ออีซักเห็นว่าเป็นลูกชาย อีซักก็ดีใจ และอีซักขอให้โยเซบ พี่ชายตั้งชื่อให้ และโยเซบตั้งชื่อว่า “โนอา”

“โยเชฟคือชื่อของพระบิดา

โนอาคือชื่อของผู้ปลดปล่อย

ให้ผู้อพยบเกาหลีที่อยู่ญี่ปุ่นนับร้อย

ได้ปลดปล่อยเป็นอิสระอย่างแท้จริง”

เล่มสอง แผ่นดินแม่

     เมื่อโนอาได้ลืมตาขึ้นมาดูโลก ซอนจากับอีซักมีลูกด้วยกันอีกคนหนึ่งที่ชื่อ โมซาสุ (คือชื่อของโมเสส ผู้ปลดปล่อยทาส) และทั้งโนอากับโมซาสุสนิทกัน โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่า “ทั้งสองไม่ใช่พี่น้องที่แท้จริงกัน”

      วันหนึ่ง อีซักถูกจับเข้าคุกในข้อหาบางอย่าง และอีซักไปติดเชื้อจากคุกนั้น จนอีซักตายในที่สุด เพราะความตายของอีซัก ทำให้ฮันซูผู้ตามหาซอนจาอยู่ และฮันซูรู้ที่อยู่ของซอนจา หลังจากนั้น ฮันซูมาเจอซอนจา โนอา และโมซาสุ เมื่อฮันซูเห็นโนอาครั้งแรก ฮันซูก็รู้ว่า “โนอาคือลูกชายของเขากับซอนจา”

      โนอาเป็นเด็กที่เรียนเก่ง ผิดกับโมซาสุที่ไม่ได้เรียนเก่งเท่ากับพี่ชาย ฮันซูตัดสินใจส่งเสียลูกชายตัวเอง อย่างโนอา และโนอาพยายามทำทุกอย่างเพื่อจะตอบแทนฮันซู โดยที่โนอากลับไม่รู้เลยว่า “ฮันซูคือพ่อที่แท้จริงของโนอา”

      วันหนึ่ง อากิโกะ ผู้หญิงที่เป็นคู่นอนของโนอามาหาฮันซู ขณะที่โนอากำลังอยู่กับฮันซู เมื่ออากิโกะเห็นทั้งคู่ อากิโกะรู้ทันทีว่า “ทั้งคู่เป็นพ่อลูกกัน” ดังนั้น เมื่อความลับข้อนี้ถูกเปิดเผย และโนอาไปถามซอนจา จนเมื่อโนอารู้ความจริง โนอาเสียใจมาก 

“แม่ แม่พรากชีวิตของผมไป ง

ผมไม่ใช่ตัวเองอีกแล้ว”

- โนอาพูดกับซอนจาด้วยใจที่แตกสลาย -

      โนอาตัดสินใจหนีไป และโนอาเขียนจดหมายมาหาซอนจาว่า “เขาไม่คิดจะใช้เงินฮันซูอีก และเขาจะหาเงินด้วยวิธีของเขา และเขาค่อยส่งเงินมาให้แม่ทีหลัง แม่อย่าตามหาเขา และเเม่ห้ามให้ฮันซูตามหาเขาด้วย” ซึ่งหลังจากนั้น ซอนจาไม่เจอโนอาอีกเลย

“โนอารู้ความจริงและปวดใจ

โนอาอยากได้อีซักเป็นพ่อ

โนอาไม่อยากได้ฮันซุนเป็นอาปา

เพราะอีซักหนาเป็นพ่อที่ดี”

เล่มสาม ปาจิงโกะ

      โนอาตัดสินใจเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเองให้เป็นคนญี่ปุ่นอย่างแท้จริง โดยที่โนอาเปลี่ยนชื่อ และโนอาได้แต่งงานกับผู้ดีญี่ปุ่น จนโนอาทำงานบางอย่าง ที่คล้ายๆกับงานพวกยากูซ่า โนอารู้สึกเศร้าตลอดที่ว่า “เลือดของตัวเอง ไม่ได้เป็นเลือดของบาทหลวง ผู้บริสุทธิ์อย่างอีซัก แต่กลับเป็นเลือดสารเลวอย่างฮันซุน”

      และวันหนึ่ง ซอนจาหาโนอาจนเจอ และซอนจาได้คุยกับโนอา จนรู้ว่า โนอาไม่ต้องการให้ใครรู้ว่า “เขาเป็นคนเกาหลี” ดังนั้น ซอนจารับปากโนอาเรื่องนี้ แต่โนอากลับกลัวอดีตของตัวเอง หลังจากที่ซอนจากลับบ้านไป โนอาตัดสินใจฆ่าตัวตาย เพื่อหลีกหนีความจริงของการที่โนอาเป็นคนเกาหลีและเป็นลูกของฮันซู

       ขณะที่โมซาสุดูแลกิจการปาจิงโกะได้เป็นอย่างดี โดยที่โมซาสุพยายามที่จะดูแลกิจการปาจิงโกะ ซึ่งเป็นกิจการการพนันอย่างซื่อสัตย์ที่สุดเท่าที่โมซาสุจะทำได้ และวันหนึ่ง โมซาสุกับเมียก็มีลูกด้วยกัน ซึ่งลูกของโมซาสุที่ชื่อ โซโลมอน โซโลมอนตัดสินใจดูแลกิจการของปาจิงโกะของโมซาสุต่อไป

      ซอนจารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เป็นการกระทำของตัวเธอเอง ซอนจาคิดว่า “ถ้าหากวันนั้น เธอไม่ไปตามหาโนอา ลูกชายของเธอ” โนอาก็คงไม่ต้องมาฆ่าตัวตายแบบนี้ และซอนจาไม่กล้าไปงานศพของลูกชาย เพราะซอนจาต้องการรักษาสัญญาที่มีไว้ต่อกับโนอาว่า “จะไม่มีใครรู้ถึงเลือดเกาหลีในตัวของโนอา” โดยเด็ดขาด

“เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงแล้ว

คงไม่แคล้วเจ็บปวดมากขนาน

และทุกเรื่องที่เล่าและขับขาน

นั้นคือประวัติศาสตร์กาลเวลา”

       คุณอีมินจินใช้เวลาเขียนหนังสือเล่มนี้ถึง ๓๕ ปี และคุณอีมินจินเขียนนิยายอิงประวัติศาสตร์ออกมาได้อย่างสนุก ตื่นเต้น น่าสนใจ และการบรรยายฉากหลายฉากทำให้เราสะเทือนใจ บรรยายคำพูดที่คนญี่ปุ่นบางกลุ่มสื่อสารถึงคนเกาหลีได้อย่างหมดหวัง บรรยายเรื่องราวตอนที่โนอาคุยกับแม่ถึงความเป็นคนเกาหลีได้เจ็บปวดที่สุด เพราะทำไมเพียงแค่เป็นคนเกาหลี มันผิดมากเลยหรือ ทุกครั้งที่อ่าน ก็จะมีแต่คำถามแบบนี้อยู่ตลอดเลย

“ลูกกล้าหาญมาก โนอา กล้ามาก กล้ากว่าพ่ออีก

การใช้ชีวิตทุกวันร่วมกับ

คนอื่นๆที่ปฏิเสธการมีอยู่ของลูก

ต้องใช้ความกล้าหาญอันยิ่งใหญ่”

- อีซักเอ่ยกับลูกชายไม่แท้ด้วยความรัก -

       หนังสือเล่มนี้ไม่เหมาะกับเด็กๆอ่านเลยค่ะ เพราะเนื่องจากมีการบรรยายถึงฉากที่รุนแรง ฉากเรื่องเพศออกมาได้อย่างโจ่งแจ้ง และฉากอีกหลายฉากที่เด็กไม่ควรจะรู้ เพราะเราขอพูดได้เลยว่า “หนังสือเล่มนี้ดับฝันหลายอย่างเกี่ยวกับคนญี่ปุ่น” 

       และทำให้เราเข้าใจเลยที่ชินโซ อาเบะได้เดินทางไปไหว้ยังศาลเจ้านั้น และคนเกาหลีกับคนจีนรู้สึกโกรธเคืองมาก เพราะความเจ็บปวดของประวัติศาสตร์นั้นยังคงอยู่ในใจของคนสองประเทศนี้ โดยเฉพาะคนเกาหลี เพราะสงครามครั้งนั้น ทำให้เกาหลีต้องแยกเป็นเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ในปัจจุบันนั่นเอง

“มีผู้ชนะได้เพียงหยิบมือกับผู้แพ้นับไม่ถ้วน

กระนั้นเราก็ยังเล่นต่อ

ด้วยหวังว่าอาจจะเป็นผู้โชคดีคนนั้น”

      เรื่องราวนี้เจ็บจนจุกเลย คือ คนเกาหลีน่าสงสารมาก เพราะอะไรหรือ เพราะแค่เพียงเกิดเป็นคนเกาหลี เพราะเป็นเพียงแค่เศษละอองของความเป็นมนุษย์ เพราะเป็นเพียงเเค่เลือดเกาหลี นั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้น ของการถูกคนญี่ปุ่นบางกลุ่มมองอย่างดูถูก คุกคาม และเหยียดหยาม มันช่างเป็นเรื่องที่โหดร้ายและเจ็บปวดจนถึงขีดสุดของความเป็นมนุษย์ที่ทำเรื่องราวแบบนี้ต่อกันได้ วันนี้เราขอจบเรื่องราวที่สุดแสนสะเทือนใจไว้เพียงเท่านี้

LOOK A BREATHE