จูยอนคือฆาตกรที่ฆ่าซออึน เพื่อนสนิทอย่างแท้จริงหรือเปล่า หรือว่า “เธอคือเหยื่อที่ถูกสังคมตัดสินอะไรผิดๆไปเท่านั้นเอง” เพราะความจริงมีเพียงแค่ฆาตกรเท่านั้นที่รู้ว่า “ความเป็นจริงแล้ว ใครกันแน่ที่ฆ่าซออึน”

“ความจริงในวันนี้

คืออะไรที่น่าค้นหา

และคือสิ่งที่ควรรู้ว่า

หากพูดมาแล้วอาจจะตาย”

     จูยอนถูกสังคม ครอบครัวของจูยอน แม่ของซออึน ทนายความทั้งสอง เพื่อนร่วมชั้น แฟนของซออึน ครู และทุกคนในสังคมตัดสินว่า “เธอคือฆาตกรที่ฆ่าซออึน” แต่ความเป็นจริงแล้วกลับเป็นว่า คนที่ฆ่านั้นไม่ใช่เธอ แต่คนที่ฆ่าก็กลับยื่นตราบาปให้เธอ โดยที่ไม่ยอมมาช่วยเธอ เพราะคนๆนั้นก็ไม่ชอบจูยอนเหมือนกัน

“คนที่ฆ่านั้นเผลอทำอิฐตกใส่

หัวของซออึนได้ตายคาที่

และไม่มีใครมาช่วยดี

เพราะตรงนั้นที่มืดและดำ”

     วันที่เกิดเหตุฆาตกรรม จูยอนและซออึนทะเลาะกันถึงเรื่องความจริงของความรู้สึกที่ซออึนมีต่อจูยอนว่า “แท้จริงแล้ว ซออึนเกลียดจูยอน และไม่เคยคิดว่า จูยอนเป็นเพื่อนเลย”ซออึนหลอกใช้จูยอนทุกอย่าง เพื่อให้จูยอนเอาเงินและของมาให้ซออึนตลอด โดยที่ซออึนชอบแสร้งทำให้คนภายนอกรู้สึกสงสาร โดยความจริงแล้วซออึนไม่ได้น่าสงสารอย่างที่คิด ขณะที่จูยอนกลับคิดว่า ซออึนคือเพื่อนคนสนิทที่จูยอนกล้าเล่าและระบายถูกอย่างให้ฟังอย่างสนิทใจ

“ความรู้สึกถูกเหยียบย่ำและถูกทิ้ง

มันเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ”

“ชีวิตของจูยอนช่างน่าสงสาร

ทุกคืนวานเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน

ความเป็นจริงที่ซออึนคิดไว้

ทำให้จูยอนรู้สึกเจ็บปวดมากมาย”

     และเมื่อจูยอนรู้เข้า จูยอนรู้สึกโกรธอย่างมากจึงหยิบก้อนอิฐขึ้นมา แต่ขณะที่จูยอนกำลังจะปาใส่ซออึน จูยอนก็เปลี่ยนใจ และรีบวิ่งหนีความจริงที่ซออึนพูดกับจูยอนแบบนี้ไป โดยที่จูยอนไม่รู้เลยว่า “นี่คือจุดจบของทั้งซออึนที่ได้ตายในที่นั้น และชีวิตจูยอนที่ตายเพราะถูกพิพากษาผิด” เเละสุดท้าย ศาลกลับตัดสินว่า “จูยอนเป็นคนฆ่าซออึน” โดยที่ความจริงนั้นกลับไม่ใช่

“ความจริงอันแสนทรมานนั้น

ที่ทุกวันสังคมนั้นมอบให้

และทำให้ชีวิตของจูยอนพังไป

และเปลี่ยนได้ร้ายกับเป็นดี”

     เราคาดไม่ถึงว่า หนังสือจะจบแบบนี้ จบแบบว่า “คนฆ่าลอยนวล” และคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิด กลับถูกศาลตัดสินว่า “ผิด” ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่า หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มบางที่หนักหน่วงและเล่นกับความรู้สึกของคนอ่านออกมาได้เป็นอย่างดี เพราะคนอ่านนั้นรู้สึกสับสนและหน่วงไปหมด 

     เราขอบอกว่า นักเขียนเขียนได้สะท้อนถึงความจริงในสังคมมาก เพราะทุกวันนี้ เราฟังแต่จากปากของคนที่ไม่รู้จริงทั้งนั้น ทุกคนมีเพียงแค่มือถือ และทำหน้าที่พิพากษาคนอื่น โดยการเขียนสิ่งที่ตัวเองคิดไป โดยไม่สนใจความจริงที่เกิดขึ้นนั้นอาจจะไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิดเเละพิมพ์ลงไปก็เป็นไปได้

“ชื่อเรื่องหนังสือเล่มนี้

เหมาะสมกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดจริงๆ

เพราะจูยอนน่าสงสารมาก ทั้งโดนคนสนิทคิดไม่ซื่อ

และโดนสังคมพร้อมครอบครัวตีตราว่า

“เธอคือฆาตกร”

โดยที่เธอไม่ได้เป็นและไม่ได้ทำอะไรผิด”

      หลังจากเราอ่านหนังสือเล่มนี้จบ เราพบว่า “คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ” ดั่งคำพูดของสุนทรภู่ที่พูดว่า 

“แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์

มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด

ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด

ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน”

     เพราะความเป็นจริงแล้วของซออึนนั้นไม่ต่างจากฆาตกรที่ฆ่าจูยอนให้ตายทั้งเป็นด้วยคำพูดที่ซออึนคิดกับจูยอนนั้นเอง ดังนั้น เราขอบอกกับเพื่อนๆว่า 

“เราสงสารจูยอนอย่างมากเลยค่ะ” 

     และหากแม้เพื่อนๆอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่ เพื่อนๆก็คงจะมีความคิดเหมือนเราเช่นกัน แต่ความสงสารจูยอนไม่สามารถช่วยอะไรจูยอนได้เลย ดังนั้น วันนี้เราขอจบรีวิวเพียงเท่านี้ และขอลาเพื่อนๆไปพร้อมกับใจที่เต็มไปด้วยหน่วงๆอย่างบอกไม่ถุกเลยค่ะ

LOOK A BREATHE