เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันทีที่การซ้อมรอบล่าสุดเสร็จสิ้นลง ทุกคนต่างก็ทิ้งตัวลงนอนตามจุดต่าง ๆ ของห้องซ้อมด้วยความอ่อนล้า ขณะที่มาร์คเดินไปที่โซฟาเพื่อหยิบมือถือของตนขึ้นมา พอเห็นว่าใครโทร.เข้ามาก็หลุดขำ ก่อนจะกดรับสาย
“ฮัลโหล?”
“ฮัลโหล ฮยอง!” ปลายสายฟังกระตือรือร้น “ทำอะไรอยู่น่ะ?”
“ไม่คิดจะเปลี่ยนคำถามบ้างหรือไง?”
เป็นเวลาหลายเดือนแล้วตั้งแต่ที่คิมแทฮยองและมาร์คได้แลกเบอร์โทรศัพท์กัน พวกเขาเจอกันหลายครั้งตามงานต่าง ๆ แต่เพิ่งได้มีเบอร์โทร.คุยกันก็ตอนต้นปีที่ผ่านมา มาร์คไม่คิดว่าการแลกเบอร์จะได้อะไรไปกว่าการมีข้อมูลติดต่อ กระทั่งวันหนึ่งที่เด็กนั่นโทร.มาหาเขา แล้วก็เริ่มประโยคด้วยคำถามสุดเบสิก
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ?”
แล้วมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด
มาร์คถามคำถามกลับแล้วทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา ก่อนว่า “เพิ่งซ้อมเสร็จ มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า…” ปลายสายพึมพำเสียงอ่อน “โอเค ผมรู้ว่าตัวเองยังไม่ได้สนิทกับฮยองมากถึงขั้นจะโทร.มาถามอะไรแบบนี้ทุกวันได้ แต่ผมอยากคุยกับฮยองนี่นา”
ถึงไม่ทุกวันแต่ก็เกือบทุกวันนะ
คนฟังเลิกคิ้ว “คุยอะไร? พูดช้า ๆ หน่อย ฉันฟังไม่ทัน”
“อะ โทษที” ปลายสายรีบพูด “คือ… ฮยองสะดวกคุยกับผมหรือเปล่า? หรืออยากพักมากกว่า?”
มาร์คถอนหายใจขำ ๆ “แล้วนายทำอะไรอยู่ล่ะ? แทฮยอง”
“แล้วนายทำอะไรอยู่ล่ะ? แทฮยอง”
ประโยคคำถามกลับมาสั้น ๆ รวมกับการเรียกชื่อเขาด้วยเสียงทุ้ม ๆ ทำคิมเอาแทฮยองแทบวิญญาณหลุด เขายกมือปิดปากด้วยความไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนจะรีบละล่ำละลักตอบเมื่ออีกฝ่ายถามซ้ำอีกรอบ
“เอ่อคือ… ผมกำลังจะไปหาอะไรกินกับเพื่อน” เหลือบมองจองกุกที่เดินข้าง ๆ เล็กน้อยแล้วรีบพูดต่อ “ฮยองกินอะไรหรือยัง?”
“ว่าจะกินอยู่ — แจ็ค! รอด้วย”
ได้ยินปลายสายคุยอะไรกับเพื่อนสักอย่างเป็นภาษาอังกฤษ แทฮยองแอบฟังแล้วพอจับใจความได้ว่าเป็นเรื่องไปกินข้าว ก่อนที่มาร์คจะกลับมาคุยกับเขาอีกครั้ง
“แค่นี้ก่อนนะ ฉันจะไปแล้ว”
“อืม” เขาพยักหน้ารับแม้ปลายสายจะมองไม่เห็น “รักษาสุขภาพด้วยนะ แล้วถ้าไม่ว่าอะไร ผมโทร.ไปอีกได้ใช่ไหม?”
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง เป็นความเงียบที่ทำเอาคนรอถึงกับต้องชะลอฝีเท้าที่กำลังเดินไปตามทางเดินลงด้วยความคาดหวัง ก่อนจะได้รับคำตอบกลับมา
“แล้วแต่นายสิ นายเป็นคนโทร.นี่”
แทฮยองแอบทำท่า ‘Yes’ กับตัวเอง ก่อนจะรีบเอ่ยลา
“ถ้างั้นผมไม่รบกวนฮยองแล้ว แค่นี้นะครับ ไว้เจอกัน”
ปลายสายวางไปแล้ว สติแทฮยองก็หลุดลอยไปพร้อม ๆ กับสัญญาณมือถือที่สิ้นสุดลงด้วย เขายืนนิ่งอยู่พักหนึ่งจนน้องเล็กที่เดินนำไปก่อนต้องหันมามอง
“…ยืนทำอะไรฮยอง? หิวแล้ว รีบไปเหอะ”
แทฮยองยิ้มกว้างให้ ก่อนจะรีบวิ่งตามไป แม้ตอนนี้จะรู้สึกว่าตัวเองปราศจากความหิวโดยสิ้นเชิง
FIN
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in