“คิดถึง”
ข้อความที่ปรากฏบนจอโทรศัพท์พาให้มาร์คถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเก็บมันกลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ต อากาศปลายเดือนตุลาคมเริ่มเย็นจัดจนต้องหุ้มตัวด้วยผ้าหนา ๆ ถ้าเป็นเมื่อปีก่อนมาร์คคงดีใจกับการเข้าสู่หน้าหนาว แต่สำหรับปีนี้มีแต่จะทำให้เขาทอดถอนใจมากขึ้นทุกที
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ยืนรอข้ามถนน มาร์คกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นเล็กน้อย เขามองไปยังฝั่งตรงข้ามที่มากด้วยผู้คนไม่แพ้กัน ก่อนจะรู้สึกเหมือนตัวเองตาฝาดเมื่อพบคนคล้าย ๆ เจ้าของข้อความที่เพิ่งส่งมาอยู่ที่ปลายทาง
เป็นไปไม่ได้
ที่นี่ไม่ใช่ฮ่องกง ยิ่งไม่ใช่เกาหลีที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกัน ที่นี่คือนิวยอร์ก สถานที่ซึ่งมาร์คตัดสินใจทิ้งทุกอย่างแล้วกลับมาเรียนต่อ
เป็นไปไม่ได้หรอกที่แจ็คสันจะมาอยู่ตรงนี้
มาร์คคิดว่าเขาคงตาฝาด จึงหยิบมือถือขึ้นมากดเปิดเพลงฟังเพื่อดึงสมาธิของตนกลับ เสียบหูฟังเข้าหูและนับเวลาถอยหลังจากไฟจราจรที่อยู่ตรงหน้า
ทันทีที่สัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว มาร์คและกลุ่มคนจำนวนมากสาวเท้า ๆ เร็ว ๆ เพื่อจะข้ามไปอีกฝั่ง มือสองข้างของมาร์คซุกในกระเป๋าโค้ตขณะที่ก้าวขาให้ยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้
ก่อนที่แขนของเขาจะถูกรั้งไว้
แล้วโลกก็หยุดหมุน ตอนที่เขาได้พบคน ๆ นั้นอีกครั้ง
“มาร์ค”
“…แจ็คสัน”
เป็นไปไม่ได้หรอก
เป็นไปไม่ได้หรอกที่แจ็คสันจะมาอยู่ตรงนี้
FIN
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in