เช้านี้ลืมตาพร้อมคำถามบ้าบอที่อยู่ๆก็ผุดขึ้นในใจ เรารู้สึกสูญเสียและพลัดพรากจริงจังเป็นครั้งแรกเมื่อไหร่? ใช่ตอน 7 ขวบ ที่โจโจ้ หมาอายุ 13 ปีของพ่อที่เคยเลี้ยงตายไหม? คงไม่ .... รักโจโจ้ แต่เด็กเกินกว่าจะเข้าใจว่า ถ้าโจโจ้หายไป เราก็ยังมีดอกบัว ลูกของโจโจ้อยู่ แล้วใช่ตอน 6 ขวบที่ลุงเสียแล้วเห็นแม่ร้องไห้หนักมากเป็นครั้งแรกไหม? ... คงไม่ เพราะในความทรงจำ ลุงต๋อยเลือนลางสำหรับเด็ก 6 ขวบ เพราะลุงต้องทำงานที่ต่างประเทศตลอด ... งั้นมันตอนไหน?

ปู่เสียตอนหมีอายุไม่ถึงขวบ ใครๆชอบเล่าว่าปู่ติดหมีมาก เช้าๆปู่จะแวะมาอุ้ม แต่เพราะหมีเด็กนัก โตมาปู่ก็ไม่อยู่แล้ว การไม่อยู่ของปู่ จึงเป็นความคิดถึง แต่ไม่รู้สึกสูญเสีย หมีนั่งนึกไปเรื่อยๆระหว่างพลิกตัวไปมาบนเตียงนอน เมื่อไหร่นะ? เมื่อไหร่? อ้ออ หรือบางทีอาจเป็นตอนนั้น?

หมีได้ลูกหมาตัวนึงเป็นของขวัญตอนอายุสัก 9 ขวบ หมีตั้งชื่อมันว่า "สแปงค์" ตามชื่อหมาในการ์ตูนเรื่องนึงของจอทีวี หมีดูแล หอบมันขึ้นรถไปไหนมาไหนด้วยเสมอ เคยถึงขั้นเอามันนอนด้วยทั้งๆที่แม่ดุว่ามันไม่ค่อยสะอาด แต่เด็กกับหมาน่ะ เราอยู่กันนาน จนสแปงค์อายุ 7-8 เดือน จู่ๆ มันก็ท้องเสีย อาเจียน สมัยนั้นอย่าว่าแต่คลีนิคหมอหมาเลย หมอคนยังมีเพียงคลีนิคเดียว ก่อนไปโรงเรียน สแปงค์หน้าเศร้า หมีบอกสแปงค์ หายไวๆนะ

4 โมงเย็น หมีกลับจากโรงเรียนมาถึงบ้่านก่อนคนอื่น และพบว่าสแปงค์ตัวแข็งทื่อ หมีร้องไห้ เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ คนผ่านไปผ่านมาตกใจ แปลกใจ แต่พอรู้ว่าหมีร้องไห้เพราะหมาตาย ก็กลายเป็นขันหมีเสียดื้อๆ

" แค่หมาตาย ร้องไห้เหมือนใครเสีย"

สำหรับคนอื่นการสูญเสียของหมีมีค่าและราคาเท่านั้น ตอนนั้นหมีก็ให้นิยามการร้องไห้คราวนั้นไม่ถูกหรอก รู้แค่มันเจ็บมาก เสียใจมาก สงสารมาก โตขึ้นหมีถึงเข้าใจว่า หมีร้องไห้คราวนั้นเพราะมันเป็นการสูญเสียจากความผูกพันคราวแรก เป็นการพลัดพรากจากการได้พบกันแต่แรก ครั้งแรก หมีตั้งชื่อแสปงค์ ใช้เวลากับสแปงค์มาก ไม่ได้เตรียมใจว่าเราจะจากกันเร็ว เพราะสแปงค์น่ารักเหลือเกิน หมีจึงได้ร้องไห้มากมายเอาขนาดนั้น

หลังจากนั้น....หมีพบการพลัดพรากอีกหลายแบบ ทั้งจากเป็นจากตาย จากเป็นคราวนึงทำชีวิตหมีเสียสมดุลยาวนาน เจ็บป่วยไม่สบาย อยู่โรงพยาบาลเป็นเดืิอน จนถึงขั้นเขียนหนังสือออกขายได้เลย การจากเป็นหนนั้นสอนให้หมีเข้าใจว่า มันแตกต่างจากการจากตายมากนัก มันทรมานและเจ็บปวด แต่ วันนึงหากเข้าใจมัน มันจะคือความเฉยเมยในที่สุด แต่การจากตายของบางอย่าง ทำได้แค่ระลึกไว้ในความทรงจำ ไม่สามารถเปลี่ยนมันให้กลายเป็นความเฉยชาได้

แต่ ถ้าใครถาม ว่าระหว่างการจากเป็นหรือจากตาย หมีเลือกอย่างไหน? หมีว่า หมีคงเลือกการจากเป็น อย่างน้อยที่สุด การจากเป็น เราก็ได้รู้ว่า คนอีกฝั่งยังคงได้ใช้ชีวิต อาจสุขหรือทุกข์ วันเวลาข้างหน้า โถลูกแก้วของชีวิตก็จะหมุนกระทบให้เราพอได้ทราบข่าวความเป็นไปของคนๆนั้น แต่กับการจากตายนั้น แม้หวังให้เขาสุขที่สุด สุขของเขาจะเป็นเพียงสุขจากใจเราเองเท่านั้น
.
.
.
.
.
เกิด ตั้งอยู่ ดับไป
ไม่มีใครไม่เคยเจอการลาจาก
ไม่มีใครไม่เคยเจอการพลัดพราก
เพียงแค่ยอมรับและเข้าใจเท่าทันมันเมื่อไหร่ ใจเราจะเป็นสุข
ป่ะ! ลุกขึ้นเตรียมตัวอาบน้ำทำงานกันเถอะ