เป๋็นการไปที่ตั้งใจว่าจะพักยาวๆ หนีบเอาน้องไปด้วยคนนึง ซึ่ง ถือเป็นการตัดสินใจที่พลาด แต่ก็ทำให้เราได้มองรอบๆตัวว่า คนที่ไม่พร้อมมากกว่าเราก็มี เรามีน้องที่เป็นลูกของอา พ่อเค้าเป็นน้องพ่อเรา อาแกเสียตั้งแต่น้องยังเล็กๆ และ น้องก็ไถลชีวิตออกจากจุดสว่าง ติดยา เรียนเกือบไม่จบ ปีนี้ น้องอายุ 29 บอกกับเราว่าตั้งใจจะเริ่มต้นใหม่ ซึ่งเรายินดีช่วย เพราะเรารู้ว่าโอกาสมันสำคัญขนาดไหน? เพียงแต่เราลืมไปว่า บริบทของเราแต่ละคนไม่ได้เริ่มต้นมาเหมือนๆกัน
เราตั้งใจพาน้องเข้าป่าไปเที่ยว เผื่อละลายพฤติกรรม แต่ ผลจากการเคยเสพยาของน้อง ทำให้น้องกลัว หวาดระแวงการโดนทำร้าย แค่เข้าป่าไปถึงอุทยาน น้องเดินมาถามว่ากลับเลยไหม มึงบร้าเหรอคะ กว่ากุจะลางาน กว่าจะหาเงินมาเทียว แล้วคืนนั้นน้องก็แย่ คือ น้องกลัวคนทำร้าย ซึ่งถ้าถามเรา เรามอ
งไม่ออกว่าใครจะทำร่้ายน้อง แต่ มันคงเป็นผลจากเคมีในสมองน้อง น้องนอนร้องไห้ในเต้นท์เป็นเด็กสามขวบ กลัวความมืด กลัวเสียงหมาไน ขณะที่เรา เมา และสนุกกับธรรมชาติ ด่าว ตื่นเช้ากับทิวหมอก มันแบบ เยี่ยมมาก แต่สภาพน้อง เละมาก
ท้ายที่สุดเราต้องพาน้องกลับ แล้วเสวนากัน ซึ่งเราไม่เข้าใจ เราก็ป่วยนะ แต่เราไม่เก็ทมุมน้อง แต่สัญญากับแม่เค้าแล้วว่าจะพยายามให้มันโอเค น้องยังร้องไห้มาตลอดทาง ตั้งแต่ ขอนแก่นยันนครพนม ส่วนเราไมเกรนขึ้นและไปพบแพทย์เอาในวันรุ่งขึ้น สถาพเหรอ เละเทะกว่าน้องสิคะ เรารู้สึกได้ว่าเราใช้พลังกับการประคองน้องเยอะมาก ชีวิตแง่บวก หายไปเลย และผลสรุก เราได้ โซลอฟ มาเพิ่มอีก 50 mg . พยายามกับตัวเองมาก แค่ไม่รู้จะรับมือกับน้องได้นานแค่ไหน แต่จะพยายาม
เสียดายจัง เสียดายการไปเที่ยวหนนี้ เฮ้อออ
^^