หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่อ่านได้เรื่อยๆมาเรียงๆ เพราะอ่านง่าย เข้าใจง่าย และเตือนสติในการดำเนินชีวิตได้เป็นอย่างดี

     หนังสือนี่อ่านง่าย

สบายใจเมื่อได้เขียน

เด็กน้อยค่อยๆเรียน

รู้พรากเพียรเสมอไป

เด็กน้อยตั้งใจฟัง

ได้ยินดั่งใจหมายได้

เด็กน้อยเรียนรู้ไว

ผิดพลาดได้แก้ไขตน

เด็กน้อยค่อยฝึกฝน

ตักเตือนตนเป็นดั่งคน

เพราะตนนั้นเตือนตน

ให้พ้นผิดทุกทิวา

เด็กน้อยได้เข้าใจ

ชีวิตได้กลับคืนมา

ได้ยินเรื่องทุกเวลา

ไม่ลืมหามองดูตน

     หนังสือเล่มนี้แบ่งออกเป็นเนื้อหาสำคัญอยู่ ๒ ส่วน ได้แก่ 

๑. บุคคลสำคัญของการก่อกำเนิดเด็กน้อย

๒. เด็กดีเป็นอย่างไร

     “เด็กหนอเด็กน้อย

ได้ร้อยเรียงภาษา

เรียนรู้ทุกเวลา

ฝึกฝนตนตามเรียนมา

เปรียบดั่งเจ้านกน้อย

ที่ค่อยๆเหินเวหา

และค่อยๆเรียนรู้ว่า

ชีวิตเป็นมาอย่างไร

เด็กน้อยตั้งใจเรียน

และพรากเพียรจนดีได้

คือพูดคิดอ่านเขียนไว้

เพื่อจะได้โตเป็นผู้ใหญ่ดี”

     และวันนี้เราตั้งใจมารีวิวหนังสือเสียงเล่มนี้ ซึ่งถือว่า เป็นหนังสือเสียงเล่มที่ ๒ กันแล้ว และถึงแม้ว่า จะมีเสียงรบกวนข้างนอกอยู่บ้าง ก็ถือว่าเป็นเสียงประกอบฉากล่ะกัน

     เรามั่นใจว่า ทุกคนมีความเป็นเด็กน้อยในตัว หรือทุกคนตั้งใจสร้างเด็กน้อยในตัวเองได้ โดยการฝึกฝนการคิดดี พูดดี และทำดีอยู่ทุกวัน และรวมถึงการยอมรับความแตกต่างของทุกคนได้ เพราะเเม้กระทั่งตัวเราเอง ยังมีความแตกต่างอยู่ทุกวินาทีเลย

     “‘เด็กน้อย’ ค่อยค่อยก้าว

รู้เรื่องราวในโลกกว้าง

รู้ต้นปลายหนทาง

รู้สิ่งว่างหรือเต็มล้น

มีตาที่แลเห็น

จิตคิดเป็นไม่สับสน

ดีชั่วในตัวฅน

แยกแยะยลอย่าปนกัน

ปลูกฝังแต่ยังเล็ก

ในวัยเด็กช่างคิดฝัน

เลือกหาสาระอัน

บันทึกไว้ในจิตตรึง

เกิดมาเป็นตัวตน

ชื่อว่าฅนก็ฅนหนึ่ง

อยู่ไปให้ฅนซึ้ง

รู้สึกทึ่งในความดี

อย่าให้เขาเหยียดหยาม ง

คอยประณามอยู่ทุกที่

คุณค่าบรรดามี

อย่ารอรีเสาะหามา”

(จาก ตอนที่ ๒๐ เด็กน้อย หน้า ๙๑-๙๒)

“การเเยกแยะซึ่งความผิดชอบชั่วดี

การรู้จุดมุ่งหมายในชีวิต

การทำคุณงามความความดี

สามสิ่งนี้คือสิ่งที่พึงกระทำ

และเป็นสิ่งที่ดีที่ควรถูกปลูกฝัง

ในตัวเด็กน้อยทั้งหลาย

และยังมีอีกหลายสิ่งในกลอนนี้

ที่บอกถึงสิ่งที่เด็กน้อยควรพึงกระทำให้เกิดดี”

     เราเคยอ่านเจอว่า เพื่อนๆหลายคนที่อ่านหนังสือของวาวแพรและบอกว่า ไม่ค่อยชอบให้เขียนคำว่า “ฅ” แทน “ค” เพราะอ่านค่อนข้างยาก แต่เราชอบนะ เพราะความเป็นจริง สมัยก่อน เราเกิดทันที่ใช้ “ฅน” แทน “คน” ซึ่งบ่งบอกถึงอายุของเราว่า “มีอายุมากแล้วนี่เอง” และอยู่ดีๆ พอเราเข้าสู่มัธยมต้น ครูก็บอกให้เปลี่ยนเป็นใช้ “คน” แทน “ฅน” ซะแล้ว ซึ่งก็เป็นคำใช้ในปัจจุบันนี่เองค่ะ

LOOK A BREATHE