เพลงมาร์ชโรงเรียนประถมดังกระหึ่มพร้อม ๆ กับการเดินเข้ามาของนักเรียนในแต่ละชั้นปีหลาย ๆ คนพากันจับกลุ่มเล่นฟุตบอลในสนาม บ้างโดดหนังยางไปมาอยู่หน้าอาคารทุกอย่างล้วนเป็นกิจกรรมที่เด็ก ๆ จะทำร่วมกันทุก ๆ เช้าก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติเช่นเดียวกันกับ…..

            กูว่าหน้ามันเหมือนไอ้แปร์เลยว่ะ  แบงค์พูดขึ้นระหว่างที่เขายืนดูภาพวาดของโร่ซึ่งวางทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะตั้งแต่เมื่อวาน

เหมือนสัตว์ เพื่อน ๆ ที่มุงดูอยู่กับแบงค์ดรีมและนายต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าบุคคลที่อยู่ในภาพดังกล่าวคือแปร์ทุกคนพากันส่งเสียงฮือฮาอยู่กับความเหมือนจริงของภาพวาดที่เด็กชายสร้าง พวกเขาเห็นลายละเอียดที่โร่แต่งเติมให้กับแปร์ทั้งฟังที่หลออวัยวะเพศชายบนหน้าผาก รวมไปถึงร่างกายของแปร์ที่เด็กชายสร้างสรรค์ให้มันเป็นอึ่งอ่างขนาดยักษ์เด็ก ๆ พากันหัวเราะกับคำบรรยายที่เขียนทิ้งเอาไว้ว่า “ไอ้แปร์ อึ่งอ่างลมตด”กระทั่งโร่เดินเข้ามาในห้อง

            โร่ นี่มึงวาดเหรออย่างเหมือนอ่ะ แบงค์ที่สังเกตเห็นโร่เป็นคนแรกเอ่ยปากทักขึ้นพาให้ทุกคนหันมามองโร่งงกับทุกอย่าง เขาไม่เข้าใจว่าแบงค์ถามอะไรกระทั่งดรีมหยิบสมุดเกมกระดาษให้โร่เห็น

            กูจำลายเส้นมึงได้ดรีมพูด

            แล้วอึ่งอ่างลมตดมันคืออะไรวะนายถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

            ไอ้แปร์! จังหวะนั้นเองที่แบงค์ตะโกนชื่อแปร์ออกมาทันทีเมื่อเห็นเด็กชายร่างท้วมเดินมาที่ประตูแปร์ทำหน้ามึน ๆ คล้ายกับภาพที่โร่วาดทำให้เพื่อน ๆ พากันส่งเสียงเรียกเขาด้วยถ้อยคำใหม่ๆ ซึ่งได้แรงบันดารใจจากภาพวาดดังกล่าว

            ไอ้อึ่งอ่าง!

            ไอ้เหี้ย!

            อึ่งอ่างลมตด!

            รูตูดก็เหม็น!

            ไอ้เหี้ยแปร์!

            ทุกคนพากันหัวเราะทำท่าล้อเลียนแปร์ให้เหมือนกับภาพวาดของโร่เด็กชายร่างท้วมเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกอับอาย หายใจเร็วขึ้นร่างกายค่อย ๆขยายใหญ่เหมือนอึ่งอ่างกำลังพองตัวจริง ๆ   โร่มองดูแปร์แล้วรู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นศัตรูของตนเองเป็นแบบนี้เขาเหมือนได้แก้แค้นเหมือนได้ตัวตนกลับมาภาพวาดแปร์อึ่งอ่างทำให้เพื่อนหันกลับมามองเด็กชายอีกครั้งเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นตอนนี้ก็เช่นกัน โร่รู้สึกดี

            อึ่งอ่างพ่อมึงดิ! วินาทีนั้นเองที่แปร์ตวาดทุกคนลั่นห้องเขากระโจนเข้าหากลุ่มเพื่อนๆ จนแตกกระจายด้วยความโมโห ทุกคนพากันวิ่งหนีเด็กชายร่างท้วมไปคนละทิศละทางพร้อม ๆกับส่งเสียงล้อให้แปร์วิ่งไปหา

            ทางนี้ ไอ้อึ่งอ่าง

            อึ่งอ่าง มา ๆ

            แปร์วิ่งไล่ตามทุกคนจนเตลิดเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ มุนา เด็กหญิงหัวหน้าห้องเดินเข้ามากับเพื่อนๆ  เธอสวนกับแบงค์ที่กำลังวิ่งหนีแปร์อยู่กระทั่ง…..

            ตุ๊บ! การชนกันระหว่างแปร์และมุนาได้เกิดขึ้นทั้งคู่ล้มลงไปอยู่กับพื้น ทุกคนพากันนิ่งเงียบด้วยความตกใจ แปร์เมื่อเห็นดังนั้นจึงค่อยๆ รวบรวมสติช่วยประคองมุนาขึ้นมาอย่างช้า ๆโร่มองดูภาพดังกล่าวแล้วเหมือนคิดอะไรได้ เขาเห็นแปร์จับมือกับมุนา ประคองเธอไปมาและจังหวะที่ทั้งคู่สนทนากัน บางอย่างมันชวนให้เด็กชายคิดอะไรไปได้มากกว่านั้น  โร่ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

            เย็นของวันนั้นที่นักเรียนพากันทยอยออกจากห้องแสงสีส้มค่อย ๆคืบคลานเข้ามาปกคลุมกระดานและสมุดหนังสือท่ามกลางการตวัดดินสอไปมาของโร่เด็กชายยังคงนั่งวาดภาพอยู่ในห้องด้วยความเดียวดายแม้จะเย็นแค่ไหนแล้วก็ตามโร่มีความเชื่อมั่นบางอย่างเกี่ยวกับภาพที่เขากำลังสร้างขึ้น เด็กชายยิ้มอย่างมีนัยยะทุกๆ เสี้ยววินาทีที่มีการขีดเขียน พรุ่งนี้มันต้องดีกว่าวันนี้แน่นอน โร่คิดแบบนั้นจังหวะหนึ่งที่โร่ตัดสินใจฉีกกระดาษที่ตนเองวาดอย่างบรรจงมาวางที่โต๊ะเขาเก็บอุปกรณ์วาดเขียนใส่กระเป๋าและเดินไปที่หน้ากระดาน โร่หยิบกระดาษงานศิลปะที่ฉีกออกมาเมื่อครู่ไปติดไว้หน้าห้องภาพเผยให้เห็นแปร์และมุนากำลังโอบกอดกันในรูปแบบของลายเส้นดินสอโร่คิดว่าผลงานครั้งนี้ของตนเองจะต้องสร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อน ๆไม่น้อยไปกว่าวันนี้อย่างแน่นอน เขาจะต้องเป็นที่พูดถึงเหมือนตอนเช้าแปร์จะต้องอับอายรอบสองจนไม่มีหน้าไปสู้ใคร โร่หันมาหยิบช็อกเขียนบรรยายขนาดใหญ่ไว้ข้างล่างภาพว่า

“ขอแสดงความยินดีกับคู่รักคู่ใหม่ของห้อง”โร่ยืนดูภาพวาดดังกล่าวอยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเพื่อรอลุ้นผลลัพธ์ของภาพวาดแปร์และมุนาในวันพรุ่งนี้

เป็นเวลา 5 โมงกว่า ๆที่โร่เปิดประตูเข้ามาในบ้านและพบแม่เดินลงมาจากบันใดชั้นสอง ทั้งคู่เผชิญหน้ากันอย่างจังๆ แต่ก็ไม่มีท่าทีของการสนทนากระทั่งแม่เอ่ยปากพูด

รู้ใช่ไหมว่าพ่อไม่ได้กลับบ้านมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วการที่บ้านเงียบไปเมื่อวานมันเป็นเพราะพ่อไม่ได้อยู่บ้านแม่พยายามจะบอกเรื่องนี้กับโร่แต่เด็กชายกลับไม่รู้สึกแปลกใจอะไรเพราะการที่พ่อทำพฤติกรรมแบบนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกเช่นเดียวกับประโยคที่แม่กำลังพูดออกมาโร่ยังคงนิ่งเงียบเหมือนรู้ว่าแม่กำลังจะสนทนาอะไรต่อกับเขา

ยังไงโร่ก็ต้องไปอยู่บ้านยายกับแม่นะประโยคของแม่ทำให้โร่ตัวชาขึ้นอีกครั้ง เขาควรตอบอะไรกับแม่ดี เด็กชายรู้สึกเบื่อหน่ายกับคำพูดงี่เง่าแบบนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาได้ยินคำว่า “บ้านยาย”โร่อยากตะโกนบอกให้แม่เลิกยุ้งกับชีวิตเขาด้วยการสั่งนั่นสั่งนี่แต่ก็ไม่กล้าพอการเงียบคงจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับเด็กชายที่จะพูดกับแม่ได้ ณ ขณะนี้ทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่นานโขก่อนที่โร่จะตัดสินใจเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง

โร่เปิดประตูเข้ามาในห้องวางกระเป๋าลงหันไปนั่งที่โต๊ะทำงานด้วยความเหนื่อยล้าเสียงของแม่เมื่อครู่ยังดังอบอวนอยู่ในหัวของเด็กชายอยู่ตลอดเวลาทั้งเรื่องบ้านยายและการที่พ่อไม่ได้กลับบ้าน

รู้ใช่ไหมว่าพ่อไม่ได้กลับบ้านมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

ยังไงโร่ก็ต้องไปอยู่บ้านยายกับแม่นะ

ยังไงก็ต้องไปอยู่บ้านยาย

พ่อไม่ได้กลับบ้าน

โร่พยายามที่จะสลัดคำพูดของแม่ออกไปจากหัวเขาหยิบสมุดเกมกระดาษขึ้นมาพร้อม ๆ กับอุปกรณ์วาดเขียนเด็กชายพยายามคิดถึงเรื่องที่โรงเรียน ภาพแปร์อึ่งอ่างความสนุกสนานของวันนี้ก่อนจะตัดสินใจวาดภาพแปร์และมุนาเพิ่มเติมโร่ตวัดดินสอไปมาสร้างงานศิลปะชิ้นใหม่หวังให้มันมาทดแทนบัดซบที่กำลังเกิดขึ้นให้หายไป

แกร็ก! ดูเหมือนว่าสิ่งที่เด็กชายคาดหวังเอาไว้มันจะไม่ได้เป็นแบบนั้นเสียงไส้ดินสอที่หักลงจากการกดทับที่แรงเกินเหตุทำให้โร่ไม่สามารถวาดอะไรได้ต่อไปอีกเด็กชายหันมาใช้คัตเตอร์กรีดแท่งดินสอให้มีปลายที่แหลมคมกลับมาโร่ตั้งสมาธิที่จะสร้างภาพแปร์และมุนาอีกครั้งแต่มันกลับไม่เป็นผลทุกอย่างดูเละเทะไปหมดไม่มีใครสามารถดูออกได้เลยว่าภาพดังกล่าวคือแปร์และมุนาโร่พยายามลบภาพเปลี่ยนกระดาษไปมาจนปลายนิ้วมือของเขาดำสนิท  สีหน้าของเด็กชายที่ดูเครียดกว่าปกติเมื่อของเขาสั่นราวกลับมีใครมาบีบไว้

ราตรีอันแสงจะมืดมิดในค่ำคืนของหน้าหนาวเดือนธันวาคมโร่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการวาดภาพแปร์และมุนาให้เหมือนจริงอย่างที่เขาเคยทำได้มาก่อนนาฬิกาบอกเวลาเป็นเที่ยงคืน กระดาษนับสิบถูกฉีกและขย้ำทิ้งเรี่ยราดอยู่กับพื้นเหงื่อของเด็กชายแตกพล่านท่ามกลางการตวัดดินสอของโร่ที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆทำไมถึงทำไม่ได้ ทำไมโร่ไม่สามารถวาดภาพเหมือนได้อีกเขาคิดแบบนั้นก่อนจะขย้ำกระดาษชิ้นล่าสุดออกมา โร่หันมาเขียนภาพมั่วซั้วรอยดินสอถูกขีดออกมาด้วยอารมณ์ที่ร้อนระอุของเขาพอๆ กับการหายใจที่เร็วขึ้นไม่มีใครเห็นไม่มีใครได้ยินเสียงในหัวดังกึกก้องเข้ามาทำให้การวาดภาพของเขารุนแรงเข้าไปกว่าเดิม แรงอีก แรงกว่านี้แรงให้มันแผดเผา

ฉีก! สมุดเกมกระดาษของโร่ขาดลงด้วยแรงกดอันมหาศาลโร่หยุดพฤติกรรมดังกล่าวเมื่อเห็นสภาพสมุดเกมกระดาษฉีกออกเป็นส่วน ๆไม่เหลือชิ้นดี ทุกอย่างได้พังไปหมดโร่ค่อย ๆ หายใจช้าลงเหมือนตั้งสติได้ภาพแปร์กับมุนาไม่สามารถเกิดขึ้นจากมือของเขาได้อีกแล้ว ทุกอย่างพังไปหมด โร่พิจารณาตัวเองอยู่ในห้องด้วยความเดียวดาย