หน้าอาคารเรียนยามเช้าเต็มไปด้วยการละเล่นของเด็กประถมที่พากันมายึดพื้นที่ทำกิจกรรมโร่สะพายเดินฝ่าฝูงนักเรียนจำนวนมหาศาลก่อนจะเห็นมุนาเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดีทั้งสองเผชิญหน้ากันและหยุดชะงักจนเด็กรอบข้างผิดสังเกตมุนาปากระดาษที่โร่ติดไว้หน้าห้องเมื่อวานใส่หน้าเด็กชายด้วยความโมโห

            ต้องการอะไรเธอพูด้วยแววตาที่เยือกเย็น ตลกนักเหรอ เสียงของมุนาทำให้เพื่อน ๆที่อยู่รอบข้างหยุดการทำกิจกรรมทั้งหมดรวมไปถึงดรีมแบงค์และนายที่เดินออกมาจากห้องเพื่อดูเหตุการณ์ดังกล่าว

            ตอบดิมุนายังคงค้านคั้น

            แค่ล้อเล่นเฉยโร่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

            กูเล่นกับมึงเหรอประโยคดังกล่าวทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างอึ้งไปอยู่ชั่วขณะ

            ขะ ขอโทษโร่รู้สึกกลัวมุนาอย่างเห็นได้ชัด

            ขอโทษแล้วรูปมันหายไปเหรอมุนาเริ่มตะโกนเสียงดังจนคนมามุงดูมากยิ่งขึ้น พวกนักเรียนไม่เคยเห็นเด็กสาวหัวหน้าห้องตะโกนด่าใครด้วยถ้อยคำที่รุนแรงแบบนี้มาก่อน

วาดทำไม ลองมาโดนเองบ้างมั้ย ไอ้เหี้ย! ประโยคดังกล่าวสร้างความอึดให้กับโร่อยู่ไม่น้อยไม่มีอะไรทำรึไงวะ เด็กชายเริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าขยับตัวไปไหน หน้ามุนาตอนนี้เขายังไม่กล้ามอง

            หรือว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน! เสียงมุนาดังก้องไปทั่วอาคารจะทำไม! วาดเก่งนักทำไมไม่ไปวาดหน้าพ่อหน้าแม่มึงล่ะมาวาดกูทันไมตุ๊บ! ทันทีที่ประโยคนี้กล่าวจบมุนาก็ล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยแรงเหวี่ยงหมัดของโร่เขาต่อยเด็กหญิงจนหน้าไปฟาดกับผนังห้องข้าง ๆ นักเรียนพากันส่งเสียงฮือฮามองไปที่โร่ราวกลับเขาเป็นฆาตกรโร่ควรทำยังไงดี ทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมด เมื่อกี้มันแค่วูบเดียวเท่านั้นวูบเดียวที่เขาไม่พอใจกับคำด่าทอของมุนา แต่เด็กชายเองก็ไม่ควรทำแบบนั้นโร่กำลังจะหันหลังกลับแต่ก็พบเพื่อนจำนวนมากมองมาที่เขาเป็นสายตาเดียวสายตาแบบที่โร่ต้องการเห็นแบบเมื่อวานแต่ไม่ใช่เหตุการณ์ในวันนี้เด็กชายมองไปที่หน้าดรีมแบงค์และนายเพื่อนสนิทพลางคิดว่าคงไม่มีใครให้อภัยคนแบบเขาได้อีกแล้วโร่ไม่กล้าแม้จะสบตาพวกเพื่อน ๆ ขณะที่เด็กนักเรียนพากันมาช่วยเหลือมุนา โร่กลับกลายเป็นคนเดียวที่ยืนทื่อคิดหาทางออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดกระทั่งคุณครูประจำชั้นปรากฏตัวขึ้น

            โร่นั่งอยู่ในห้องปกครองท่ามกลางอาจารย์นับสิบที่จ้องหน้าเขาอยู่ทุกคนมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีกับการกระทำของเขา

            เธอทำผิดโร่อาจารย์รุจิรา อาจารย์ประจำชั้นของเขาพูดขึ้น เธอต่อยผู้หญิงแบบนั้นไม่ได้ โร่เข้าใจดีว่าเขาจะโดนลงโทษยังไงต่อไปนี้

            รู้มั้ยถ้าผู้ปกครองของมุนารู้เรื่องเธอจะเจอกับอะไรบ้าง ครูสมชายครูฝ่ายปกครองหันมาพูดบ้างทำร้ายร่างกายคนอื่นไม่ใช่เรื่องเล็กเลยนะ

            ครูควรทำยังไงกับเธอดีครูรุจิราคิดหนัก

            เป็นนักเรียนไม่ชอบอยากเป็นนักเลงเธอมีปัญหาอะไรกับมุนาเขาเหรอ ครูสมชายพยายามจี้ถามในขณะที่โร่ยังคงนิ่งเงียบครูกำลังคุยกับเธออยู่

            ไม่มีครับ โร่ตอบ

            ยังไงครูก็ต้องคุยเรื่องนี้กับผู้ปกครองเธอพรุ่งนี้บอกให้แม่เธอมาที่โรงเรียนด้วย ครูรุจิรายื่นคำขาด โร่ได้แต่ก้มหน้ารับผิดเขามีทางเลือกอื่นด้วยเหรอถ้าพ่อกับแม่มุนาจะเอาเรื่องเขาก็พร้อมจะรับผลของมันทั้งหมดช่างมันเถอะชีวิตไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วถ้าพ่อกับแม่ของเขารู้เรื่องดังกล่าวท้ายสุดผลของมันก็แค่โดนด่าเสียงคำรามของพวกเขาโร่พยายามคิดว่าตัวเองก็น่าจะรับมันได้ เด็กชายพยายามประคองจิตใจตนเองให้มันดีขึ้นแต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะมีน้ำใสๆ ซึมออกมาจากตา เขาต้องกลั้นมันเอาไว้

            มึงไม่อยู่ก็ออกไป!เสียงคำรามของพ่อดังขึ้นขณะที่โร่นั่งอยู่ในห้องเด็กชายรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งเรื่องที่โรงเรียนที่ไม่มีโอกาสบอกให้ใครที่บ้านรับรู้รวมไปถึงการทะเลาะของพ่อและแม่คืนนี้โร่พยายามมองดูภาพวาดที่เคยวาดทิ้งไว้ข้างผนังเพื่อให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างแต่เสียงของทั้งคู่มันดังเกินไป

            มึงอย่ามาพูดหมา ๆแบบนี้นะ! โอ้ย! เสียงของพ่อที่ตบหน้าแม่ทำให้การคำรามหยุดชะงัก

            หมาเหรอ!

            ไอ้เหี้ย! แม่ของโร่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น

            ทำไม! มึงจะทำไม! พ่อยังคงท้าทาย ไม่พอใจก็ออกไปเลย

            กูไปอยู่แล้ว

            ไปเลยออกไปจากบ้านกูเอาลูกมึงไปด้วย!

            มึงไม่ต้องมาไล่กูจะเก็บข้าวของออกไปเดี๋ยวนี้แหละ

            นั่นมันของของกูมึงห้ามเอาไป!  โร่กำหมัดไว้แน่นมันเป็นเขาไม่รู้ว่าภาวะแบบนี้มันคืออะไรภาพเพื่อน ๆ ไหล่ผ่านม่านตาของเด็กชาย ภาพทุกคนที่มองดูเขา เกมกระดาษเสียงหัวเราะในฐานทับลับ รอยดินสอที่สร้างสำนักอัพพลังชีวิต เสียงด่าของมุนาการทะเลาะของพ่อแม่

            อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก! เด็กชายโอดครวญออกมาด้วยความอึดอัดแต่เสียงการทะเลาะของพ่อและแม่กลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

            ออกจากบ้านกูไป! พ่อที่ตวาดแม่อย่างไม่มีเยื่อใย

            กูทนอยู่กับคนสันดานหมาชาติชั่วแบบมึงได้ยังไง

            อยู่กับกูมาเป็นสิบๆ ปีมึงเพิ่งรู้เหรอ

            กูทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อลูกเท่านั้นแหละ

            มึงทนทำไมลูกมึงน่ะเอาไปเลย ออกไปทั้งแม่ทั้งลูกเลยพ่อของโร่ตะโกนไล่แม่และเขาจนลั่นบ้านเด็กชายน้ำตานอง เขาฟุบไปกับโต๊ะ

            อา! โร่พยายามส่งเสียงให้ทั้งสองหยุดการทะเลาะแต่มันก็ไม่เป็นผลเสียงของเขาไม่สามารถหยุดอะไรได้ ไม่มีใครได้ยินเขา ไม่มีใครรับฟังเขาเสียงของเด็กชายไม่มีใครได้ยินอีกต่อไปแล้ว

            อาไม่มีใครได้ยินเสียงของโร่ต่อไปอีกแล้ว เขาตะโกนทุกอย่างออกมาจนหมดแรงน้ำตาไหลออกมาเกลื่อนหน้ารู้สึกสิ้นหวังกับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต โร่ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นไปจับดินสอไม่มีแรงที่จะคิดสร้างสรรค์อะไร ทุกอย่างมันพังไปหมด เกมกระดาษ ภาพวาดแปร์ไม่มีอะไรช่วยเด็กชายได้ ให้มันเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว มันควรจะเป็นแบบนี้แหละชีวิตของเขาควรจะเป็นแบบนี้ โร่ปล่อยโฮร้องให้อย่างเงียบ ๆภายในห้องนอนของตนเองจนถึงเช้า