คนรอบตัวผมมักตัดสินความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขาเป็น 'ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ' หรือ 'ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก' สำหรับตัวผมเองแล้วผมนิยามมันเอาไว้ว่า 'เป็นความสัมพันธ์ที่ผมเชื่อในตัวเขาอย่างหมดหัวใจ' คนนอกมันจะไปรู้อะไรล่ะนอกจากสิ่งที่พวกเขาเห็น เอาแต่ตัดสินเองและคิดบทสรุประหว่างผมกับเขา—บางครั้งผมก็คิดแบบนี้ จนกระทั่งผมมานั่งคิดดูดีๆแล้วนอกจากผมที่เชื่อใจเขาก็ไม่มีอะไรที่สื่อถึงความชัดเจนระว่างเรา บางครั้งก็เหมือนคนรัก บางครั้งก็เป็นเจ้านายกับลูกน้อง บางครั้งก็เป็นเพื่อน บางครั้งก็นอนด้วยกัน เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นระหว่างเราหลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่มีฝ่ายใดเริ่มเปิดอกคุยประเด็นนี้ขึ้นอย่างจริงๆจัง ลึกๆแล้วในใจของผมยังไม่มีความกล้าพอที่จะยอมรับความเปลี่ยนแปลงใดๆ บางทีอาจเป็นตัวของผมเองที่ทำให้มันคลุมเคลือเหมือนเมฆสีเทาก่อนฝนตก หรืออาจเป็นเราทั้งคู่ที่ไม่กล้าพูดมันออกมา ผมได้แต่ปล่อยให้แต่ละวันเป็นแบบนั้นเหมือนที่เคยเป็นและไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง ทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย ปกป้องมนุษยชาติจากเหล่าไททัน ปล่อยใจไปกับเพื่อนทหาร หลงรักตัวตนของชายที่เป็นถึงผู้บัญชาการหน่วย ตัวผมในตอนนั้นช่างโง่เง่าเหมือนลาในนิทานก่อนนอน คิดแค่ว่าการอยู่ด้วยกันทุกวันนั่นก็เพียงพอแล้ว สุดท้าย บทสรุปของผมกับเขาคือเขาได้หายไปจากชีวิตของผมอย่างสมบูรณ์แบบในด้านกายภาพ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นฝ่ายที่เลือกเดินไปเองแต่เป็นผมที่ทำให้เขาหายไป—หายไปจากโลกใบนี้ ไม่มีวันและไม่มีทางทำให้กลับคืนมาได้อีกแล้ว เขาจึงหลงเหลืออยู่ในเกือบทุกความทรงจำของผม ตกตะกอนในแอ่งลึกของหัวใจ เขาช่างสวยงามเหมือนวันวานที่เคยพานพบ เออร์วินงดงามในสายตาผมเสมอ หากจะมีใครที่ต้องเสียสละในวันนั้นล่ะก็ ผมยินยอมถวายชีวิตแก่ความตายแทนเขา บางครั้งผมก็เคยคิดว่าถ้ากลับกันเป็นฝ่ายผมที่ตายแต่เขารอดสีหน้าของหมอนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ จะเหมือนผมในตอนนี้หรือเปล่า จะต้องทนทุกข์อย่างผมในตอนนี้ไหม จะตื่นมานึกภาพวันนั้นแล้วได้ยินเสียงหัวใจแหลกสลายไปพร้อมๆกับเสียงร้องไห้ไหม โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม แม้มันจะโหดร้ายแต่มันกลับมอบสิ่งสวยงามมากพอจนถอนตัวไม่ขึ้น การลงรักครั้งนี้ทำเอาผมตายทั้งเป็น หากผมสามารถเลือกการตายได้ละก็ ผมยินดีอย่างยิ่งที่จะตายเคียงคู่เขา แม้จะหลายพันครั้งผมก็ยอมแต่โดยดี