เที่ยงคืนกับตัวผมที่ไม่สามารถข่มตานอนได้ ผมจึงลุกจากเตียง เปิดผ้าม่านและนั่งมองดูความเงียบสงบของสนามฝึกยามไร้ผู้คน เสียงจิ้งหรีดดังไปทั่ว ต้นไม้สีเขียวถูกความมืดกลบจนกายเป็นสีดำ ท้องฟ้าที่ไม่มีดาวดูน่าวังเวง มีเพียงก้อนเมฆล่องลอยบังดวงจันทร์ คืนนี้ของผมช่างเหงาหงอยกว่าคืนที่ผ่านมา ผมตัดสินใจชงชาร้อนดื่มแม้จะรู้ว่าชาเป็นเครื่องดื่มที่ทำให้ยิ่งนอนไม่หลับ แต่ใครสนล่ะ คนเรามักต้องการสิ่งที่สามารถปลอบใจเรายามเหงาได้อยู่แล้ว หลังจากจัดการชาถ้วยนั้นแล้วผมก็เดินไปเดินมาในห้อง ไม่มีอะไรทำและตัวผมก็ไม่ได้อยากทำอะไรด้วย ผมแค่อยากนอนเท่านั้น เพื่อนสี่ตาของผมบอกว่าการนับแกะจะช่วยทำให้เราผล็อยหลับได้ อยากบอกยัยนั่นเหลือเกินว่านับแกะจนถึงนับไททันแล้วก็ยังข่มตานอนไม่ได้ พระจันทร์อยู่กลางหัวแบบนี้ฮันจิยังคงไม่เข้านอนแน่ มื้อเย็นผมได้ยินยัยนั่นคุยกับผู้ช่วย—เบ๊ที่ชอบห้ามยัยแว่นไม่ให้ทำอะไรบ้าบิ่นแต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จเสียที—ว่าการทดลองทำระเบิดเพื่อใช้ในการฆ่าไททันนั้นใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว ผมจึงสรุปเอาเองว่าฮันจิน่าจะยังทดลองระเบิดอะไรนั่นอยู่ในตอนนี้ คงจะเป็นการรบกวนหากผมไปหาเพื่อนในตอนนี้ อ่า ใช่ ผมยังมีเพื่อนอีกคนนึงที่น่าจะยังทำงานเอกสารอยู่ เขามักจะทำงานจนดึกๆดื่นๆอยู่เสมอ แต่เขาน่ะต่างหากฮันจิ เออร์วินทำงานด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ไม่มีผู้ช่วยข้างกาย เวลาแบบนี้คงเหงาน่าดู ผมตัดสินใจหยิบเสื้อนอนที่ถอดไว้บนเตียงมาสวม หยิบตะเกียงและเดินออกจากห้อง สิ่งที่ผมไม่คาดคิดคือเมื่อผมเปิดประตูผมเห็นเขาที่ควรจะอยู่ที่ห้องตัวเองกำลังจะเคาะประตูห้องผมอยู่ ผมเชิญให้เขาเข้ามา เออร์วินนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ผมใช้นั่งดื่มชาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว เขาเรียกผมและสวมกอด