Don't make a mess of memoriesอย่าทำให้ความทรงจำที่มีต้องแปดเปื้อนเลยนะJust let me heal your scarsให้ฉันได้เยียวยาบาดแผลของคุณเถอะThe wall, the owl, and forgotten wharfไม่ว่าจะเรื่องกำแพง คนพวกนั้น กระทั่งท่าเรือที่เราหลงลืมไปแล้ว時が止まることもなくรู้ไหมว่าเวลาของพวกเราใกล้จะหมดลงเข้าไปทุกที Title:Under...

คนรอบตัวผมมักตัดสินความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขาเป็น 'ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ' หรือ 'ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก' สำหรับตัวผมเองแล้วผมนิยามมันเอาไว้ว่า 'เป็นความสัมพันธ์ที่ผมเชื่อในตัวเขาอย่างหมดหัวใจ' คนนอกมันจะไปรู้อะไรล่ะนอกจากสิ่งที่พวกเขาเห็น เอาแต่ตัดสินเองและคิดบทสรุประหว่างผมกับเขา—บางครั้ง...

เที่ยงคืนกับตัวผมที่ไม่สามารถข่มตานอนได้ ผมจึงลุกจากเตียง เปิดผ้าม่านและนั่งมองดูความเงียบสงบของสนามฝึกยามไร้ผู้คน เสียงจิ้งหรีดดังไปทั่ว ต้นไม้สีเขียวถูกความมืดกลบจนกายเป็นสีดำ ท้องฟ้าที่ไม่มีดาวดูน่าวังเวง มีเพียงก้อนเมฆล่องลอยบังดวงจันทร์ คืนนี้ของผมช่างเหงาหงอยกว่าคืนที่ผ่านมา ผมตัดสินใจชงชาร้อน...

“นายว่าช่อนี้เป็นไง?” เขาชูดอกทานตะวันช่อใหญ่ให้ผมดู ผมจ้องมองสักพักแล้วหันหน้าหนี “ก็ดี” คนข้างหน้าตอบกลับสั้นๆว่างั้นเหรอและวางกลับไว้ที่เดิม ทั้งยังเดินหาดอกไม้ช่อใหม่ ผมรู้สึกหงุดหงิดจากระดับแปดในสิบ จู่ๆเขาก็ลากผมมาที่นี่—ร้านกลิ่นและดอกไม้—ทั้งๆที่ผมกำลังดื่มด่ำกับการใช้เวลาบนเตียงโง่ๆ ตอนนี้ผ...

“ไม่เปลี่ยนใจมาชอบกาแฟบ้างเหรอ?” เขาถาม“เป็นคำถามที่ไม่น่าถามเลยนะ” ผมขมวดคิ้ว“เป็นคำถามที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว”"ว่างมากจนไม่มีอะไรทำเลยหรือไง""แค่อยากชวนคุยเท่านั้นเอง""เป็นหัวข้อการสนทนาที่แย่มาก""อย่าตัดสินกันแค่ประโยคเดียวสิ รีไวล์""อ้อ""ชาที่ให้วันนั้นเป็นไงบ้าง?""อย่างน้อยก็ยังดีกว่าใบชากิ๊กก๊อก...

ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ผมไม่รู้จักชื่อ ไม่สิ ไม่รู้จักจำชื่อต่างหาก (เพราะผมเคยถามจากเพื่อนอยู่สองสามครั้งแต่ผมก็จำไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ) ผมมักจะนั่งพักผ่อนที่นี่คนเดียวเสมอ บางครั้งเพื่อนแว่นตัวดีของผมก็ติดสอยห้อยตามมาด้วย—แม้ผมไม่ค่อยเต็มใจจะอยู่ด้วยก็ตาม—ด้วยเหตุผลว่า “ไม่มีอะไรทำ” หรือ “ขี้เกียจทำงาน” บ...