จะสื่อสารอาการเจ็บป่วยในใจของเราให้คนอื่นเข้าใจได้อย่างไร ?

ป่วยใจไม่เหมือนป่วยกายนะ ที่จะได้บอกได้ว่า เจ็บตรงนั้น ปวดตรงนี้ เมื่อยตรงนู้น

จะบอกคนอื่นได้อย่างไรว่าตอนนี้เราเจ็บปวดในจิตใจแค่ไหน เราทุกข์ทรมานแค่ไหน

เราหวาดวิตก ตื่นกลัว ระแวง และขวัญเสีย คนเราจะบอกเล่าอาการเหล่านี้ให้ผู้อื่นฟังได้อย่างไร

ความต้องการของคนป่วยจิตอย่างเรา จะมีใครเข้าใจไหม

ถ้าเราบอกว่าอยากอยู่คนเดียว ก็คืออยากอยู่คนเดียว

ไม่ใช่อาการเรียกร้องความสนใจบ้าบออะไรนั่นเหมือนที่เว็บคำคมทั้งหลายชอบแชร์กัน

ถ้าเราบอกว่า ได้โปรดอย่าทำเหมือนเราเป็นผู้ป่วย 

นั่นก็หมายถึงเราไม่ต้องการเป็นตัวประหลาดในสายตาใคร

ไม่ได้ต้องการปิดบังอะไรหรอก แค่ไม่อยากถูกสปอยล์จนเหมือนคนเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายก็แค่นั้น

ถ้าเราบอกว่าเราโอเค ก็คือ ณ เวลานั้น เราโอเคจริง ๆ

ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการปฏิบัติกับเราเหมือนคนปกติคนหนึ่งเท่านั้น

แต่วินาทีไหน ที่เราต้องการความช่วยเหลือ 

เราเริ่มอยู่ไม่สุข

เรากระวนกระวาย

เราพูดไม่เป็นภาษา บางครั้งอาจดูเหมือนคนพยายามสวดอะไรสักอย่าง

เราตื่นกลัว

เราร้องไห้

เรากราดเกรี้ยว

หรือแม้แต่เราอาละวาดโวยวาย ทำร้ายข้าวของ

ร้ายที่สุด อาจนำมาสู่การทำร้ายผู้อื่น หรือ ทำร้ายตัวเอง

นั่นเป็นสัญญานแล้วว่า เรากำลังเข้าสู่จุดวิกฤตจริง ๆ

เราต้องการความช่วยเหลือ แต่ความช่วยเหลือนั้นไม่จำเป็นต้องไปถึงมือแพทย์

ถ้าหากยังไม่มีเหตุการณ์อะไรร้ายแรงถึงเลือดตกยางออก

แต่สิ่งที่เราต้องการคือ กำลังใจ และความเข้าอกเข้าใจ

เราเชื่อว่าทุกคนสามารถทำสิ่งนี้ได้ เพราะในภาวะวิกฤตของผู้ป่วยทุกคน

สิ่งที่เราต้องการไม่ใช่ยา หรือหมอ สิ่งที่เราต้องการคือ การที่คนรอบตัวเรา ให้กำลังใจเรา

แค่คุณบอกกับเราว่า "ใจเย็น ๆ นะ ทุกคนอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ เรา เราอยากพูดอะไรก็พูดมาได้เลย"

หรือแค่คำพูดง่าย ๆ อย่างเช่น "พวกเราอยู่ตรงนี้นะ และเราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน"

แค่เท่านี้จริง ๆ ที่ผู้ป่วยวิกฤตทางใจแบบเราอยากฟัง

สิ่งที่เราต้องการจริง ๆ คือการที่คนอื่นเข้าใจเราว่าเรากำลังมีปัญหา แต่ไม่ได้มองว่าเราเป็นตัวปัญหา

แต่ก็อย่างที่บอก ในตอนนั้นสิ่งที่กำลังเป็นปัญหากับพวกเรามากที่สุดคือการสื่อสาร

การแสดงออกของพวกเรานั้นเป็นปัญหาอย่างมากที่อาจทำให้คนรอบข้างตื่นตระหนกตกใจ

เพราะทุกคนไม่เข้าใจว่าเราต้องการอะไร และเราไม่สามารถแสดงความต้องการอะไรออกไปได้มาก

รู้แต่ว่าตอนนี้ เครียด เสียใจ หวาดกลัว ผิดหวัง มองไม่เห็นความดีงามของชีวิตอีกต่อไป

สิ่งที่เราเจอมาตลอดเลยก็คือ คำพูดที่มัน 'ดูเหมือนจะดี' แต่มันกลับมีพลังทำร้ายเราได้อย่างมหาศาล

หรือแม้แต่กระทั่งสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เราเคยเจอ คือ 'การทำร้ายร่างกายเรา' เพื่อเรียกสติเรา

เพราะทุกคนเห็นว่าเราดิ้นทุรนทุราย เรากรีดร้องไม่หยุด เค้าเลยเลือกที่จะจับเราล็อกกดไว้กับพื้น และตบหน้าเรา เพื่อเรียกสติให้เรากลับมา

ที่เราเอามาพูดนี่ เราไม่ได้ต้องการความสงสารแต่อย่างใด

แต่เราต้องการความเข้าอกเข้าใจในตัวผู้ป่วย

ถึงแม้ในบางครั้งพวกเราจะแสดงอาการบ้า ๆ ทำตัวมีปัญหา

หรือแม้แต่กระทั่งทำร้ายตัวเองและผู้อื่น

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าในช่วงเวลาปกติของพวกเรา พวกเราไม่อยากมีชีวิตอยู่

พวกเราพยายาม พวกเรารักษา พวกเราไปหาจิตแพทย์

ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่ออยากให้ตัวเองได้ตื่นขึ้นมาดูความสวยงามของโลกนี้ในวันต่อไป

เพราะฉะนั้น ได้โปรดอ่อนโยนกับพวกเราด้วยนะคะ

อ่อนโยนทั้งกิริยาและคำพูด 

ได้โปรดเป็นน้ำเย็นที่คอยปลอบปะโลมเวลาพวกเราร้อนจนใกล้ระเบิด

ได้โปรดเป็นแสงแดดอุ่น ๆ ยามเช้าในคืนที่หนาวเหน็บของพวกเรา

อดทนกับเราสักนิดนะคะ

พวกเรารู้ว่าการที่เราเป็นแบบนี้ มันก็ทำให้พวกคุณเป็นห่วงเรามากพออยู่แล้ว

แต่ได้โปรดอย่าแสดงอาการอะไรที่ทำให้เรารู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลยนะคะ

ขอแค่ให้เราได้เป็นคนปกติ ใช้ชีวิตกับพวกคุณได้ในบางเวลาก็พอแล้ว