ยากเย็นตรงที่ .. จะอธิบายความเศร้าให้คนอื่นเข้าใจได้อย่างไร

ยากเย็นตรงที่ .. จะอธิบายความเจ็บปวดให้คนอื่นเข้าใจได้อย่างไร

ยากเย็นตรงที่ .. จะอธิบายความทุกข์ระทมให้คนอื่นเข้าใจได้อย่างไร

ต้องใช้ความกล้าแค่ไหนกันนะที่จะบอกกับคนที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันครั้งแรกว่า

เราไปพบจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลจังหวัด .. ผู้คนมากมาย ปนไปด้วยสีหน้าอมทุกข์

ยิ่งทำให้จิตใจพัง ๆ ของเราแหลกลาญมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก

เมื่อพบเจอคุณหมอ คุณหมอช่างมีความสุขเหลือเกิน หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสแบบนั้น

คุณหมอทำได้ยังไงนะ คุณหมอรับฟังเรื่องราวอันน่าหดหู่ใจเป็นหลายสิบเรื่องแล้วยังยิ้มอยู่ได้ยังไง

แล้วคุณหมอที่ดูท่าทางมีความสุขขนาดนี้จะเข้าใจความเศร้าของเราได้ยังไง .. ?

 

การพูดคุยอย่างเรียบง่ายเกิดขึ้น คุณหมอพยายามให้เราเล่าเรื่องทั่ว ๆ ไป

ครอบครัว เพื่อนฝูง คุณหมอใช้คำถามง่าย ๆ ใคร ? ทำอะไร ? แล้วเรารู้สึกอย่างไร ?

ในที่สุดเราก็รวบรวมความกล้า พูดสรุปสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราทั้งหมดให้คุณหมอฟังอย่างเร็ว ๆ

คุณหมอนิ่งไม่ได้แสดงอาการตกใจ แต่คุณหมอกลับยิ้มอย่างอ่อนโยนและขอให้เราเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง เรื่องราวที่นำพาเรามาสู่ความรู้สึกนี้ เราเล่าเรื่องของเราไปตามความจริง ลำดับเหตุการณ์ผิดพลาดไปบ้าง หลงลืมบางอย่างไปบ้าง แต่ใจความยังครบถ้วนสมบูรณ์ดี

คุณหมอพยายามพูดกับเรา ทำให้เรามองเห็น "เหตุผล" ที่ก่อให้เกิดการกระทำของผู้อื่น

พยายามบอกเราว่า หนูมีปัญหา บางทีคนอื่นก็มีปัญหาเหมือนกันเลยต้องทำแบบนั้น

เรายังคงไม่เข้าใจ ..

คุณหมอไม่ว่าอะไรเลย คุณหมอบอกว่าการที่หนูคิดอะไรสักอย่างมาทั้งชีวิต จะให้มาเปลี่ยนใน 2 ชั่วโมงนั้นทำไม่ได้หรอก ทุกอย่างต้องใช้เวลา แล้วหนูรู้ใช่ไหมว่าคนเราบังคับเวลาไม่ได้ แต่หมอยากให้หนูค่อย ๆ เปลี่ยน เริ่มจากวันละ 1 เรื่องก็ได้ หมอเชื่อว่าวันหนึ่งหนูจะทำได้

แปลกดีที่เมื่อเราบอกหมอว่า เราไม่อยากยุ่งกับใครเลย ไม่ต้องการคุยกับใคร ไม่ต้องการเจอใคร

หมอหัวเราะเบา ๆ แล้วบอกเราว่า ถ้าหนูไม่อยาก หนูก็ไม่ต้องทำ .. มันไม่ใช่เรื่องผิดถ้าหนูจะไม่ทำอะไรที่หนูไม่อยากทำ หนูพร้อมจะออกไปจอผู้คนเมื่อไหร่ก็ไป ไม่พร้อมก็อยู่คนเดียวไปก่อน

เราได้แต่พยักหน้ารับคำหมอไป ทั้ง ๆ ที่คิดในใจอยู่แล้วว่ามันไม่ได้ง่ายแบบนั้นเลยน่ะสิ

สุดท้ายแล้วหมอก็จ่ายยามาให้เรา 2 ตัว แล้วนัดเรามาพบอีกใน 2 อาทิตย์

ก่อนออกจากห้อง หมอพูดทิ้งท้ายกับเราว่า อย่าเพิ่งหนีไปก่อนล่ะ ความสุขกำลังรอหนูไปเจออยู่นะ

เรายิ้ม :-) ได้แต่หวังว่าหนูจะได้เจอมันก่อนที่จะสายเกินไปนะคะ ..

ยาที่คุณหมอให้มานั้น เรียกง่าย ๆ ว่า ยาต้านเศร้า กับยานอนหลับ

ยาต้านเศร้านี่เอฟเฟคมันร้ายมากเลย 

เราพบว่ามันทำให้เรากระสับกระส่าย ใจสั่น ท้องอืด ไม่อยากอาหาร แถมเวียนหัวเป็นพัก ๆ อีก

ค่ำคืนแรกผ่านไปอย่างทุกข์ทรมาน ..

แต่ยานอนหลับตัวที่สองก็ได้กลายมาเป็นพระเอกเลย เพราะมันแรงจริง

ไม่ถึง 30 นาที เราก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกับความเครียด

ไม่รู้ว่ายาที่หมอจ่ายมานั้นช่วยเรายังไง เพราะดูเหมือนในช่วงแรกที่ผ่านมานี้ เราพบว่าตัวเองเครียดมากกว่าเดิมอีก เครียดจากเรื่องเดิม แถมต้องมาเครียดกับเอฟเฟคของยา

กลายเป็นว่าเรานอนวันละ 12 ชั่วโมงเห็นจะได้

แล้วกินข้าวแค่มื้อเดียวเท่านั้น 

คนอื่น ๆ เริ่มกลับเข้ามาในชีวิตของเราอย่างรวดเร็ว .. เนื่องจากกิจกรรมของมหาลัยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ทำให้เราต้องออกไปพบป่ะผู้คนอย่างกล้ำกลืนฝืนทน เรายิ้มยินดีแสดงอาการว่าปกติ

ทั้ง ๆ ที่เราไม่พร้อมจะพบป่ะพูดคุยกับใครทั้งสิ้น แต่เราก็ต้องทำเพื่อเป็นเกราะป้องกันใจ ไม่ให้ใครเข้ามายุ่งย่าม แต่ในใจของเรานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกทุกข์ทน 

ความเป็นห่วงจากผู้อื่นทำให้เรารู้สึกเกลียดตัวเอง

และสายตาสังเวชใจของผู้อื่นก็ทำให้เราเกลียดตัวเองเช่นเดียวกัน

ช่วยมองเราแบบที่คุณมองคนปกติได้ไหม หรือไม่งั้นก็ได้โปรดอย่าจ้องมองเราเลย

วินาทีนั้นเราภาวนาให้ตัวเองหายไป ..

เราพบว่าสิ่งที่เราต้องการในตอนนี้คือการใช้ชีวิตอย่างปกติสุขและธรรมดาให้มากที่สุด

แต่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้อย่างไร

เนื่องจากภาวะซึมเศร้าและอาการต่อต้านสังคมของเราในตอนนี้ ไม่ได้เอื้ออำนวยให้เราใช้ชีวิตอย่างปกติได้เลย อาการต่อต้านผู้คน ความเครียดที่เพิ่มสูงขึ้นเมื่อต้องพูดคุยกับผู้อื่นนาน ๆ

หรือแม้แต่การแบกรับความรู้สึก .. ความคาดหวัง .. และความเป็นห่วงจากผู้อื่น

ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกเข้าใกล้คำว่าปกติเลย

การรับรู้ว่าคนอื่นเป็นห่วง แต่เราตอบสนองอะไรไม่ได้นอกจากคำขอบคุณ เป็นเรื่องที่แย่นะ

เพราะฉะนั้นถ้าขอได้ ก็อย่ายัดเยียดความเป็นห่วงของคุณให้เรามากนักเลย

เพราะให้มา เราก็รับมาใส่ใจไม่ได้ มีแต่จะแบกไว้ให้เราทรุดลงกว่าเดิม

เราสัญญาว่าเราจะพยายามใช้ชีวิตอย่างปกติสุขที่สุดต่อหน้าทุกคน

ส่วนเรื่องการรักษาเยียวยา ..

ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเรา หมอ และยา เถอะนะ

สิ่งที่เราอยากได้จากทุกคนคือเวลาเท่านั้น แค่นั้นจริง ๆ

เวลา ที่เราพร้อมคุยกับทุกคน

เวลา ที่เราพร้อมเจอหน้าทุกคน

เวลา ที่เราพร้อมเข้าใจทุกคน

เวลา ที่เราสามารถสัมผัสความอบอุ่นจากทุกคน

เวลา ที่เราจะค่อย ๆ ดีขึ้น

และ เวลา ที่เราจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

เราก็อยากเร่งเวลาให้ไปถึงตอนที่เราหายดีแล้ว แต่เราทำไม่ได้

คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน ..

เพราะฉะนั้นช่วยปล่อยให้เราเป็นไปในอย่างที่เราเป็นในตอนนี้เถอะ

การที่คุณจะรวบรัดข้ามขั้นตอน มีแต่จะทำให้เราแย่ลงกว่าเดิม 

สุดท้ายแล้วเราก็ต้องกลับไปเริ่มใหม่อีกครั้ง

การตกอยู่ในภาวะซึมเศร้า ร้องไห้แม้แต่กระทั่งในฝัน ไม่ใช่เรื่องสนุกสำหรับใคร

ได้โปรดเฝ้ามองเราจากที่ไกล ๆ และเป็นกำลังใจให้เราก็พอ :)