ไปพร้อมเรา

มันเจอที่ของมัน พร้อมกับเรา

ที่ที่มันและเรามีความสุข

ที่ที่เรายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ที่นั่นต่อ

แม้จะแค่เสี้ยววินาที

และเป็นที่ที่เราสูญเสียแทบทุกอย่าง เมื่อจากมา

เราเพิ่งจะเข้าใจคำพูดของตัวเองที่เคยพูดว่า

"บ้านไม่ได้อยู่ที่สถานที่ที่เราเกิด หรืออยู่มาแต่เด็ก"

"แต่เป็นที่ที่เราเลือกแล้วว่าจะอยู่ ที่ที่หัวใจเราติดอยู่ และยินดีจะไม่ไปไหน"

เรายังคิดถึงที่นั่นทุกวัน ผู้คน บรรยากาศ ความทรงจำ

เราหวังว่าสักวันเมื่อเรานอนหลับ และตื่นมาอีกทีเราจะอยู่ที่นั่นแล้ว

ในบรรยากาศที่คุ้นเคย

ในที่ของเรา

"บ้าน"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                    จริงๆนี่เป็นส่วนหนึ่งในไดอารี่เล่มเก่า ที่เคยเขียนไว้ในช่วงปี 2011 - 2012

(จำได้ไม่ชัดเจนว่าวันไหน) แต่ราวๆช่วงปีนี้แหละ เพราะตอนที่เขียนไม่เคยลงวันที่ไว้

                      มันก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่บังเอิญนึกถึงคำพูดของโอดิน ที่เคยพูดไว้ในธอร์ 3 ว่า 

"แอสการ์ดไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน"

ตอนที่ดูหนัง แรกๆก็ไม่เอะใจอะไรนะ แต่อยู่ๆก็เกิดนึกถึงขึ้นมา

ทำไมไม่รู้

เลยนึกขึ้นได้ว่าราวๆ 6 - 7 ปีที่แล้ว เราก็เคยเขียนอะไรแบบนี้ไว้ด้วยนะ

ตอนนั้นเป็นช่วงที่ชีวิตเจออะไรต่อมิอะไรถาโถมเข้ามาเยอะมาก

เรียกว่าช่วงจุดเปลี่ยนในชีวิตเลยก็ว่าได้

ตัวผมในตอนนั้นเลือกทำตามความฝัน คือการเดินทางไปเรื่อยๆ แบบไม่มีจุดหมาย

แต่แล้วชีวิตมันก็ตามผมทัน

ต้องกลับมาสู่โลกแห่งความจริง กลับมาเผชิญปัญหาที่ตัวเองสร้างไว้

ผมเลยรู้สึกแย่เอามากๆ ที่ต้องทิ้งสิ่งที่ผมรักมา

แต่พอกลับมาบ้าน ทุกอย่างมันกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม

ถ้าจำไม่ผิดเขาเรียกว่าอาการ Culture Shock หรือเปล่า? ไม่แน่ใจเหมือนกัน

แต่ผมรู้สึกว่าบ้านที่ผมเคยอยู่ มันรู้สึกแปลกไป มันรู้สึกเหมือนกับว่านี่ไม่ใช่ที่ของเราเลย

ผมรู้สึกแย่ๆอยู่เป็นปีๆ ไม่มีความสุขเอามากๆ ทุกอย่างมันแย่ไปหมด

แต่แล้วพอเวลาผ่านไป มันก็เริ่มทำใจได้

ตอนนี้เราก็ใช้ชีวิตของเราให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็เคยได้ทำสิ่งที่รักมาแล้ว

พอนึกย้อนกลับไปว่าเราเจออะไรมาบ้างในระหว่างการเดินทาง

มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ทุกที

เอาจริงๆน่าจะเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ผมยิ้มได้เลย

ตอนนี้ผมก็ต้องโฟกัสกับชีิวิตในปัจจุบัน

และหวังว่าสักวันหนึ่งผมจะได้กลับไปในที่ที่หัวใจผมอยู่อีกครั้ง