เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
FictionTiggerbear
ระยะ…(ไม่)ปลอดภัย :: เธอ
  • เธอ

    [จากเพลง...เธอ Cocktail]



    อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กันและทุกครั้งหัวใจฉันยังคงไหวหวั่นกับความทรงจำ......

    .

    .

    ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ได้กว้างขวางนัก มีของใช้ต่าง ๆ ที่มีซ้ำสองชิ้น... มันหน้าตาคล้ายกันเพียงแต่ต่างกันที่สีหรือรูปร่างบางส่วนดั่งเช่นคนสองคน...ที่คล้ายกันแต่ก็ต่างกัน...

    เตียงเดี่ยวของพวกเรานั้นอยู่ไม่ห่างกันนักแต่หากเอื้อมมือไปก็คงยังไม่สามารถที่จะสัมผัสแผ่นหลังนั้นได้อยู่ดี

    มันดูห่างไกล...


    ยิ่งเอื้อมไป...แม้จะฝืนกำลังเดินเข้าไปสัมผัส...ออกจากผ้าห่มอันอบอุ่นไปพบกับอากาศอันหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศ ออกกำลังก้าวขาเยื้องย่างไปท่ามกลางความมืดมิด เพื่อให้ได้ใกล้กัน...

    ใกล้ขึ้นอีกนิด...

    มันน่ากลัวนัก...น่ากลัวทั้ง ๆ ที่เขาไม่ใช่คนที่เกลียดความหนาวเย็นหรือกลัวความมืด

    แต่หัวใจนี่...มันอึดอัดเต้นแรงด้วยจังหวะอันหนักหน่วงราวกับจะบอกว่าหากเข้าใกล้ไปมากกว่านี้อาจจะได้พบกับอันตราย...หรือสิ่งที่ทำให้ใจนี่พังลง...

    .

    .

    นึกถึงครั้งแรกเราพบกัน เธอและฉันไม่เคยต้องไกลในวันนี้ฉันต้องเผชิญความไหวสั่นอยู่ภายในใจ กลัวการที่เราไกลกันกลัวว่าใจจะเปลี่ยนผันไป...

    .

    .

    หากแต่ความทรงจำที่ปรากฎขึ้นในห้วงความคิดนี่...ในครั้งที่เราอยู่เคียงข้างกันไม่เคยต้องไกล...

    รอยยิ้มเหล่านั้น...

    ความสุข...

    ความอบอุ่น...

    ควรจะทำอย่างไร...


    ร่างกายที่หนักอึ่งราวกับกำลังพยายามฝ่าน้ำทะเลที่มีคลื่นลมแรง...เดินเข้าไปอย่างเชื่องชาและอ่อนกำลังลงเรื่อย ๆ...เรื่อย ๆ...

    "......"

    จนสุดท้ายก็ได้มาหยุดยืนอยู่จุดที่เราห่างกันไม่ถึง30เซนติเมตร...จุดที่หากเอื้อมมือออกไปมือนี่คงจะได้สัมผัสแผ่นหลัง...ประคองข้างแก้มคนตรงหน้า...หรือแม้แต่จะกอบกุมมือหนานั่น...

    กลัวการที่เราไกลกัน กลัวว่าใจจะเปลี่ยนผันไป...

    แต่....

    "ไปก่อนนะ..."


    คำตัดสินใจนั้นถูกเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาและอ่อนนุ่ม มือที่กำลังจะเอื้อมออกไป...ไปจนเหลือเพียงครึ่งระยะทางก่อนจะได้สัมผัสร่างที่กำลังนอนหายใจเข้าออกอย่างสงบนั่น...สุดท้ายก็ละลงไว้ข้างกาย

    "กู...ขอโทษ"

    จะไม่พูดว่าเราไม่ควรมาได้พบกัน...ความสุขทุกช่วงเวลานั้นไม่ใช่เรื่องโกหก

    ความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างก็เช่นกันเป็นความผิดของกูเองที่หวั่นไหวและอ่อนแอลงจนมาถึงวันนี้...

    หวังว่าครั้งต่อไปที่เราพบกัน...

    มึงจะยังคงยิ้มให้กูจากใจจริงได้...และกูก็เช่นกัน

    "กู...รักมึง...รักมาตลอด"

    เสียงทุ้มสั่นเครือตามหัวใจที่เริ่มสั่นไหว...กับหยดน้ำใสที่เริ่มตื้นเขินออกมา

    "ขอโทษ...และขอบคุณสำหรับทุก ๆ อย่าง..."

    จากนั้นรอยยิ้มอันบางเบาก็เผยออกมา...

    รอยยิ้มแด่เพื่อนรัก...คนสำคัญ...และคนที่เขารัก...

    ครั้งสุดท้าย

    ลาก่อน...


    ...

    ร่างสูงหันหลังกลับไปจากนั้นจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมไว้และคว้ากระเป๋าใบใหญ่สะพายและเดินหน้าไปยังบานประตูที่ยังคงปิดสนิทอยู่ มือหนาจับที่ลูกบิดตรงหน้าก่อนจะกำมันแน่นขึ้น ปากอิ่มที่เม้มแน่นพร้อมกับดวงตาที่หลุบลง

    ไม่...ไม่อยากไป...


    เสียงจากจิตใต้สำนึก...ก้นบึ่งของจิตใจ หากแต่การกระทำนั้นช่างขัดแย้งเขาเปิดปรตูออกและก้าวเดินไปพร้อมกับความมุ่งมั่นที่จนทิ้งทุกอย่างที่อยู่ในห้องนี้ไว้เบื้องหลัง...

    .

    .

    .


    ขอโทษ...

    ขอโทษนะ...ที่กูรักมึง...

    และเลิกรักไม่ได้สักที...



    *****See you later*****

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in