อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กันและทุกครั้งหัวใจฉันยังคงไหวหวั่นกับความทรงจำ......
.
.
ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ได้กว้างขวางนัก มีของใช้ต่าง ๆ ที่มีซ้ำสองชิ้น... มันหน้าตาคล้ายกันเพียงแต่ต่างกันที่สีหรือรูปร่างบางส่วนดั่งเช่นคนสองคน...ที่คล้ายกันแต่ก็ต่างกัน...
เตียงเดี่ยวของพวกเรานั้นอยู่ไม่ห่างกันนักแต่หากเอื้อมมือไปก็คงยังไม่สามารถที่จะสัมผัสแผ่นหลังนั้นได้อยู่ดี
ยิ่งเอื้อมไป...แม้จะฝืนกำลังเดินเข้าไปสัมผัส...ออกจากผ้าห่มอันอบอุ่นไปพบกับอากาศอันหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศ ออกกำลังก้าวขาเยื้องย่างไปท่ามกลางความมืดมิด เพื่อให้ได้ใกล้กัน...
ใกล้ขึ้นอีกนิด...
มันน่ากลัวนัก...น่ากลัวทั้ง ๆ ที่เขาไม่ใช่คนที่เกลียดความหนาวเย็นหรือกลัวความมืด
แต่หัวใจนี่...มันอึดอัดเต้นแรงด้วยจังหวะอันหนักหน่วงราวกับจะบอกว่าหากเข้าใกล้ไปมากกว่านี้อาจจะได้พบกับอันตราย...หรือสิ่งที่ทำให้ใจนี่พังลง...
.
.
นึกถึงครั้งแรกเราพบกัน เธอและฉันไม่เคยต้องไกลในวันนี้ฉันต้องเผชิญความไหวสั่นอยู่ภายในใจ กลัวการที่เราไกลกันกลัวว่าใจจะเปลี่ยนผันไป...
.
.
หากแต่ความทรงจำที่ปรากฎขึ้นในห้วงความคิดนี่...ในครั้งที่เราอยู่เคียงข้างกันไม่เคยต้องไกล...
รอยยิ้มเหล่านั้น...
ความสุข...
ความอบอุ่น...
ร่างกายที่หนักอึ่งราวกับกำลังพยายามฝ่าน้ำทะเลที่มีคลื่นลมแรง...เดินเข้าไปอย่างเชื่องชาและอ่อนกำลังลงเรื่อย ๆ...เรื่อย ๆ...
"......"
จนสุดท้ายก็ได้มาหยุดยืนอยู่จุดที่เราห่างกันไม่ถึง30เซนติเมตร...จุดที่หากเอื้อมมือออกไปมือนี่คงจะได้สัมผัสแผ่นหลัง...ประคองข้างแก้มคนตรงหน้า...หรือแม้แต่จะกอบกุมมือหนานั่น...
คำตัดสินใจนั้นถูกเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาและอ่อนนุ่ม มือที่กำลังจะเอื้อมออกไป...ไปจนเหลือเพียงครึ่งระยะทางก่อนจะได้สัมผัสร่างที่กำลังนอนหายใจเข้าออกอย่างสงบนั่น...สุดท้ายก็ละลงไว้ข้างกาย
"กู...ขอโทษ"
จะไม่พูดว่าเราไม่ควรมาได้พบกัน...ความสุขทุกช่วงเวลานั้นไม่ใช่เรื่องโกหก
ความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างก็เช่นกันเป็นความผิดของกูเองที่หวั่นไหวและอ่อนแอลงจนมาถึงวันนี้...
หวังว่าครั้งต่อไปที่เราพบกัน...
"กู...รักมึง...รักมาตลอด"
เสียงทุ้มสั่นเครือตามหัวใจที่เริ่มสั่นไหว...กับหยดน้ำใสที่เริ่มตื้นเขินออกมา
"ขอโทษ...และขอบคุณสำหรับทุก ๆ อย่าง..."
จากนั้นรอยยิ้มอันบางเบาก็เผยออกมา...
รอยยิ้มแด่เพื่อนรัก...คนสำคัญ...และคนที่เขารัก...
ครั้งสุดท้าย
ร่างสูงหันหลังกลับไปจากนั้นจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมไว้และคว้ากระเป๋าใบใหญ่สะพายและเดินหน้าไปยังบานประตูที่ยังคงปิดสนิทอยู่ มือหนาจับที่ลูกบิดตรงหน้าก่อนจะกำมันแน่นขึ้น ปากอิ่มที่เม้มแน่นพร้อมกับดวงตาที่หลุบลง
เสียงจากจิตใต้สำนึก...ก้นบึ่งของจิตใจ หากแต่การกระทำนั้นช่างขัดแย้งเขาเปิดปรตูออกและก้าวเดินไปพร้อมกับความมุ่งมั่นที่จนทิ้งทุกอย่างที่อยู่ในห้องนี้ไว้เบื้องหลัง...
.
.
.
ขอโทษ...
ขอโทษนะ...ที่กูรักมึง...
และเลิกรักไม่ได้สักที...
*****See you later*****
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in